zaterdag 14 mei 2016

2 walk from Rotterdam 2 Delft but how will the 2 return 2 Rotterdam?

Wandelen is een van die handelingen die vrijwel ongemerkt verlopen. De jarenlange studie van de HH heeft nog geen alternatief opgeleverd inzake de ene voet voor de andere zetten en dan maar zien wat ervan komt. Goed, het moge duidelijk zijn, de HH hebben een handdoekring en gaan voortaan wandelen alsof het zo hoort. Hoe heurt het eigenlijk?
Vanwege geen zin in besturing bij HH en niet te ver bij HF werd uiteindelijk besloten tot inroeping van hulp van de NS. Dat leek makkelijk en dat was het ook. In feite kunt u met de HH-business card alle kanten op ook de juiste.
Dat betekende voor beide HH een hartelijk weerzien na het Limburg avontuur. Wat een geweldige trip hadden wij achter de rug.

Natuurlijk werd dit onderling nog besproken maar meer vanuit het brede perspectief. (147 graden).
Op de een of andere manier lukte het de beide mannen om af te spreken op herr Alexander ohne Maxima. HH aan de koffie en al bellend, HF nog bijkomend van het trein ritueel.
Handenschuddend en rituelen vervullend hebbende konden zij op pad. Wat een mooi gezicht moet dat zijn geweest voor de achterblijvers en voor diegenen die niet meegingen.
Via wat omwegen werd de Hesseplaats bereikt alwaar zowel de verandering als F&F zich ophouden.
De kiek dient slechts ten bewijze.

Daarna was het doel de skihelling, rotsklimming en zo doende.
Allemaal vertrouwd maar soms toch weer anders. De kleuren, de samenstelling, de entourage. Alles klopte niet en toch voelde het bekend.
Zou het dan toch waar zijn dat de kennis en de wijsheden met de jaren komen? Dan wachten de HH nog even....
Goed, dan op weg naar het volgende doel.
Wat is het doel hoor ik u terecht vragen. Wacht even, dan voorzien wij een antwoord.


Waardeloos is het juiste woord niet maar prachtig ook niet. Ergens in deze werelden bevindt zich de omschrijving waarmee deze wandeling recht wordt gedaan. Wat krom is kun je niet op je boterham smeren is een gezegde al naar gelang de HH al jaren.

Een plas-pauze voor HH. Langs een kunstwerk, over brugdelen, en uiteindelijk rechtsaf.
Via verschillende bouwstijlen, oud, nieuw, mar tussendoor ook anders kwamen wij uiteindelijk bij ons rustpunt. Tussendoor deed HF van zich spreken bij een benzinepomp alwaar gratis kon.
Tja, dan schiet het lekker op. De blote schaatser wisten wij nog te herinneren, alsook de geld automaat in het centrum, nu bij de bibliotheek. Andrea werd btw 50 dat zal HH nog even navragen.
Water kwam uit de grond op een wijze die niet gebruikelijk is.
Daarnaast diverse varianten van natuur, verharding, gemeente werf e.d.
Maar al te lang kun je hier niet bij stilstaan, er om heen en dan maar verder.
Tot bij een kunstmatige waterpartij zich een bank aandiende (en nog een) alwaar springend en rustig water werd gedronken als ook een boterham dan wel broodje werd genuttigd.

Na dit rustmoment zou het verder gaan.
Enfin, de schaatser is duidelijk in beeld gebracht, wij onderstaken dit plein op slinkse wijze als ook de bovenzijde. Via een woonwijk, onder het spoor door en daarna even rechtuit en dan weer RA.
Deze richting zouden wij heel lang volhouden, onderweg nog een keer pauze nemend, niet omdat het moet maar kon....

Tja, de omgeving van de Delftse Hout, het Balij bos. Druk was het, veel fietsende medemensen.
HH wenste nog een stuk onverhard maar HF wenste weer terug naar asfalt. Aldus en zo.
Het binnenwandelen in Delft verliep chaotisch, bruggen stonden open, enige kroeglopers hadden al genoeg gedronken en daarbij kwamen wij bij en op een Italiaans terras terecht met eerst Engels maar later ook NL sprekend.
Bieren was deels synchroon maar vaak verschillend. Twee maal bitterballen hoewel klein van verrassende kwaliteit.

Nog een kleine walk naar het nieuwe treinstation en daar gingen ze weer terug naar het o zo vertrouwde 010.  Op C.S. werden de gezamenlijkheden losgeknipt en voor enige weken opgeborgen.

donderdag 12 mei 2016

Talenknobbels


Zo, goed uitgerust gaan ontbijten en de rekening al dan niet met creditcard betaald. Afscheid genomen van het hotel en voorwaarts naar het startpunt van onze volgende en laatste avontuur in de reeks van vier aaneengeslotenen. De startplek is voor ons geen onbekende.
Vorig jaar sliepen we de eerste nacht van de toenmalige HH-vierdaagse. de keuze was gevallen op route 15 van de Wandelgids Zuid-Limburg.
Deze dus: http://www.wandelgidszuidlimburg.com/wandelroutes/015.html . Want een dagje Duitsland mag best gevolgd worden door een dagje Franstalig België, toch. Om van Eijsden naar Lanaye te komen is onder ander zwemmen een mogelijkheid. De HH kozen voor het pontje en na een korte reis van ca. drie minuten stonden we in La Belgique. Wellicht denkt u: oh, die jongens lappen de route aan hun laars en gaan naar het beroemde Fort van Eben-Emael. Nou, mooi niet. Eerlijk gezegd wisten we niet van het bestaan af en dan nog.
Men houdt er ruime sluitingstijden op na. Enfin, van de boot af en een stukje langs de lieflijk doch kordaat stromende Maas. Pas onderweg en daar liep we een meneer tegemoet, die naast een hond aan de lijn, een jong eendje in de hand bij zich had. Iets verderop deed een familie aan in ieder geval vissen en pissen. Waarschijnlijk hebben we een prachtig uitzicht over de Maas gemist, maar de landtong helemaal aflopen deden we lekker niet. Dat ook België niet stilstaat merkten we, toen de route wreed bleek onderbroken en veranderd door iets wat op een stijgend en dalend wandelpad leek. Uiteraard zaten we in no time weer op het goede spoor, zodat we kort daarna konden genoten van mooie wanklanken in zang- en gitaargeluiden.
Voordat we door de sirenen konden worden betoverd, verlieten we het dorp via de brug. En daar stond de natuur in de vorm van Montagne St.Pierre al klaar om ons van allerlei nieuwe belevenissen te voorzien. Allereerst een trapbeklimming en daarna iets wat op klauteren door een kloof leek. Dit alles om bij grot nummer 1 van de dag te komen. We werden hartelijk welkom geheten door een tiental schapen en verder bleken nog wat familie- of kuddeleden zich te bevinden. Nog wat klimwerk en daar kwamen we dan het bos uit en stonden we aan de rand van akkerland. Vlak voor de dorpsgrens van Emael kwam ons een pakezelbrommer tegemoet en sloegen we linksaf het pad tussen akkervelden in. Een steengroeve probeerde zich te verbergen, maar de HH hadden haar al gespot. Nadat de crossmotors weer weg waren, kregen we een duidelijker blik op de groeve. Even twijfelen en dan gewoon resoluut het dorp inwandelen. Voor deze dag hadden we geen lunchpakket mee en daarom kozen we voor het neerstrijken op het terras van La Jade. Een grote groep was ons reeds voorgegaan.
Na ons volgde een moeder met dochter en kleindochter, die niet direct hun zitplaatsen kozen. Een paar verkassen verkozen zij. Wat doen de HH indien het behoorlijk warm is en er is een vochtige versnapering voorhanden, die voorzien is van hopextrakt? Inderdaad. En even later bestelden we een eenvoudige lunch. HH ging, u raadt het nooit, voor de huisgemaakte gehaktballen en HF koos voor pasta. Aangezien het prepareren van deze gerechten nog al wat tijd in beslag nam, moest er meer gedronken worden. Uiteindelijk smulden we volop en konden we onze weg vervolgen.
Het niet naar het toilet gaan bij het restaurant brak ons allebei op. Natuurwaterlatingen waren het gevolg. Daarop volgde een ontmoeting met een via- of oudtreinduct. En voor we het wisten waren we weer aardig aan het klimmen. En beetje bos en mijn hemel: het leek wel of we voor een afdeling in de Alpen of iets dergelijks stonden. Oh's en ah's onzerzijds. Of dat ook het geval was bij het stelletje dat omhoog ging, weten we niet. De heer groette wel, maar de bijbehorende dame gaf geen sjoege. Door al deze hoogte- en drukverschillen leek het HF verstandig even wat gewicht achter te laten. Vlak daarna werden we toegesproken door een ietwat verwaande dame. Geen van beiden werden we door haar aangekeken, maar zij wenste wel een antwoord op de vraag: Is daar verderop die vijver waar zoveel kikkers zitten? Op deze en ook haar volgende vraag antwoorden we negatief of veinsden we in ieder geval onwetendheid. Als beloning krijgen we nog even een fikse stijging middels trappen te verduren.
De beloning daarvoor was dan weer een behoorlijk aantal grotten en houten schapen met informatie in de rug. Hierna volgde een korte afdaling naar de brug van vanochtend en langs een soort noodtentenkamp kwamen we op de plek waar 's ochtends zo mooi gemusiceerd werd. Nog even een korte omzwerving in Lanaye en toen streken we neer op het terras van Le Grand Petit.
Een zeer behulpzame medebezoeker liet ons weten, dat we onze wensen binnen kenbaar moesten maken. Dat resulteerde in twee emmers (halve liters) van het type Cristal Alken (vers bier van hier volgens een reclamebord, maar neem dat niet te letterlijk). Nadat de dame op leeftijd hijgend en puffend naast ons had plaatsgenomen, rookte ze vrolijk een sigaretje op. We dronken voldaan onze hopwaters en daarna volgde de thuisrit. Voldaan en met een schat aan waardevolle herinnering en nieuwe belevenissen namen de HH in Rotterdam afscheid van elkander. Driewerf hoera voor de weergoden en de anderen die het allemaal mogelijk maakten, wat we de afgelopen dagen hebben beleefd.

dinsdag 10 mei 2016

Onze geschiedenis

Niets is leuker dan onze geschiedenis vergezeld te laten gaan van algemene geschiedenis. Het is in ons aller belang dat er voortdurend onderwezen wordt en dat onze gemeenschappelijke kennis wordt bijgehouden. Zeker als u ouder wordt is bijscholing gewenst. Echter geen mijn gezien.

Zoals u reeds in de eerdere verslagen hebt kunnen lezen was er sprake van een bijna voortdurende aanwezigheid in de Limburgse regio hoewel we aldaar niet steeds konden wandelen.
Tja, hoe kwam?
Ach, dan weer links dan weer rechts uitstappen en maar weer een volgend station. Maar ook "wegens werkzaamheden". Zodoende hadden wij bedacht om dat maar eens volledig en helemaal uit te zoeken.
Dat betekende eerst wandelen naar Houthem e/o St. Gerlach, daar de trein pakken, andere reizigers op weg helpen en dan het maar over je heen laten komen.
Tot Heerlen was het eigenlijk verrassend hetzelfde. Hadden wij tijd gehad dan hadden we "die van gisteren" nog een keer kunnen doen.
Nu bleef het bij verlangend kijken naar wat al was geweest. B.t.w.: er was niet heel veel gewijzigd sinds gisteren.
Aangezien er ineens sprake was van hier en niet verder moesten de HH met de bus verder. In - en uitchecken was er voldoende, al dan niet conform richtlijnen. Via diverse bussen vonden wij de juiste. Instappen en meerijden, in eerste instantie als private coach, later iets meer volk op de been.
Bij station Kerkrade werden wij gedwongen de bus te verlaten en via lokale orakelen werden wij gewezen op een mogelijke route. Wij zochten zelf de juiste op.
Hadden wij u al verteld waarheen? Wat u misschien niet weet is dat hier geen sprake is van letterlijke geschiedenis want die gaat u immers niets aan. Nee, wij vertellen van alles over kolenmijnen en de Wurm (met eigenlijk een umlaut). Hoe komen we erop? Uit een boekje van de aldi, getiteld wandelroutes Zuid-Limburg. Hoewel deze daar nagenoeg niet aan toekomt want bijna de gehele route is in
Duitsland.
De start is in ieder geval bij adbij Rolduc, waarheen het dus nog een stukje lopen is vanaf het station.
Vrijwel direct na het verlaten van dit klooster gaat u LA en als het goed is ziet u een verwaarloosde grenspaal. Niet aankomen is het devies, gewoon verder wandelen.
Daarna bent u snel bij de oosterburen en de Pilgramsweg. Een behulpzame Duitse heer wees ons op het mysterie van de verdwenen oversteek, zodoende moesten wij een andere ondersteek zoeken hetgeen makkelijker gezegd was dan gewandeld. Maar alles ging goed en alras waren wij bijna in, op, boven, naast maar niet onder de Wurm. Dat zou de hele tijd zo blijven. Soms even gezelschap van Siegfried en zijn handige spullen.
Prachtige uitzichten en vergezichten werden ons deel en gewaardeerd. Wat een pracht. Deze wandeling kent 3 lengte varianten, wij kozen vanwege de extra kilometers de 18 km variant.
Hoewel er beklimmingen onderweg volgen is de route zeer goed te doen.
Een topper was het bereiken de Burg Wilhelmstein. Hoewel niet alles is wat het lijkt is het een heel mooi plekje. Wat rondwandelend en daarna verder tot fietsknooppunt 10.
Wij hadden gepland om bij de Alte Muhle (umlaut volgt) wat te drinken maar geslotenheid was hetgeen wij aantroffen. Vandaar verder naar genoemd knooppunt, maar eerst de lunch, hetgeen wederom bestond uit een aan gisteren identiek lunch pakket, maar dan vers. Een dartele hond wenste ons eten ongevraagd over te nemen, maar dat vonden wij niet goed.
Niet elke brug is neembaar voor ruiterpaarden.
Daarna weer naar eerder genoemde Burg en aldaar een terras gezocht. Dat was een topper, wat een rust wat een uitzicht.
Bitte ein Bit, Erdinger, dat zijn zo gedachten die door de HH worden opgehaald.
Daarna helaas weer verder maar nu via de andere kant. Dat betekende ook een mooie doorkijk bij de rivier, een stevige opstijging en uiteindelijk een zelfgezochte oversteek van de spoorlijn.
Via wat heen en weer (ja, we hadden wat eigen inbreng) bereikten wij Herzogenrath, alwaar wij onderlangs het kasteel (Burg Rode) gingen.
Omlopen deden wij bij een wespennest verwijderingspoging en hebben het resultaat ook niet afgewacht. Daarna nog door een bos en dan bent u weer bij de abdij.
Genoeg water was ook vandaag nodig geweest en aldus geschiedde.
Terug naar de bus, terug naar het station in Heerlen en dan met de trein terug naar ons hotel alwaar eerst een drankje of twee en bittergarnituur werd genuttigd.
Wat was de volgende stap?
- douchen
- omkleden
- enige rust
- naar de Geulhemmermolen voor de maaltijd (veel asperges) vergezeld van enige drank.
Zo rond half elf werd Valkenburg getroffen door de enige stevige regenbui die Nederland te verwerken kreeg. Wij besloten te wachten op drogere tijden alvorens terug te keren naar het hotel.

Morgen de laatste. Jammer, want die van heden was een topper. ******

Klimmen en dalen, maar niet vanuit Klimmen maar Ransdaal

Zoals duidelijk is gebleken, sliepen de HH. Deel 1 en 2 van de hotelbelovingen waren daarmee ingelost. En het ontbijt kon daarom niet achterblijven. Ruimschoots voorzien van voedselaria en dito drink schoven we aan op het terras aan een tafeltje voor twee. De zon zorgde voor verwarming en brede glimlachen op de HH-gezichten. Uitweiden omtrent de inhoud: nu even niet. Dat doet niet af aan het feit dat het een prima verzorgde aangelegenheid was. Voor herhaling vatbaar. Broekspijpen achterlatend in het hotel (met medeweten) en lunchpaketten mee; op naar treinstation Houthem-St. Gerlach.
Na een steenworpse wandeling begon het wachten op de trein naar Klimmen-Ransdaal. Door animatie van Engels-Nederlandsen (of andersom) duurde dat slechts een korte duurtijd. Volgens HF was het nu 2 stations rijden ver. Gelukkig kon Veolia wel tellen en daarom bij het derde station uitstappen en uitchecken. Meetapparatuur aan en de Groene Wissel 150 werd tevoorschijn gehaald. Met de belofte van zicht op en ontmoeting met de Eyserbeek in het verschiet trappelden onze benen van ongeduld. En daar ging het loos. Zonder aarzeling en dergelijke kordaat onder andere de Spoorstraat in.
De mevrouwsmeisje en de hond konden ons niet stoppen en zodoende langs fruitbomenbloei. Op de doorgaans rustige asfaltweg beleefden de HH een ander gevoel. Maar het zien van een vers geslachte kip bij de ingang van de dassenburcht was er niet minder bijzonder om.  Vlak voordat we het holle pad gingen betreden, was daar Bello. Bello had voor de gelegenheid zijn tandjes erg goed gepoetst en liet ons zonder verdere informatie het resultaat zien. We waren lovend over de staat van zijn gebit. Blijkbaar zag Bello dat als een gebaar van vriendschap, want enige tijd liep hij vrolijk achter ons aan. In Ubachsberg was vooral rust en de St. Bernarduskerk. Redenen genoeg om via een leuk bosje en langs een molen de route te volgen naar de eerdergenoemde beek. Een prachtige omgeving trouwens waardoor we meanderden.
En na de ontmoeting met de twee paarden kwamen we bij de beek. Om te laten zien, dat ook wij water bij ons hadden, lieten we al drinkende de voorraad daarvan enigszins slinken. Op slinkse wijze hadden de lichamen namelijk vocht in onze kledingstukken laten verdwijnen.
 Na het oversteken van de Eyserbeek kwamen in een weiland.
De daar aanwezige koetjes en kalfjes waren het niet alleen van plan, maar lieten ons op niet mis te verstane wijze blijken, dat zij met veel meer waren en daardoor meer recht hadden op de drinkbak. Dat men van ons echter geen concurrentie had te duchten, werd hen wel duidelijk toen we het weiland verlieten. En vlak daarna stonden/liepen we Eys binnen. Een blik op de klok en het vaststellen van de nog te gane kilometers in combinatie met de vrolijke groet van de rollatordame, deed ons besluiten om vooralsnog niet het lunchpakket aan te spreken, maar een geldelijke donatie te doen aan de plaatselijk horeca genaamd Bie de Tantes in ruil voor eten en drinken. We waren welkom, net als een aantal anderen. Een plek in de schaduw en, daredevils als we zijn, Tantesbier besteld. Toen de menukaart ons werd getoond, viel op dat men heel veel met plaatselijke producten werkt. Eensgezind bestelden we hetzelfde:Tantes lunchparade: 4 lekkere dingetjes in 1 portie - Mosterdsoepje, kaaskroketje, gerookte zalm, Limburgs gekruide Pulled pork van het Duroc scharrelvarken met mosterd-biersaus. Heerlijk met kleine bolletjes van bakker Jos.
Een klomp met bestek en nog even geduld. Maar toen kwam het: jongens, wat een verwennerij en ook de erg prettige bediening van diverse pluimage: geweldig. Scooterverhuur doet men in deze omgeving ook. Niets voor de HH, maar wel voor sommige anderen. Alhoewel we af en toe wel twijfelden aan de bekwaamheid van enkele huurders. Maar goed, ieder z'n ding. We waren wel bijna vergeten, dat we hier voor wandelingen zijn. Dus vooruit met de geit en de hort weer op. Het spoortunneltje door en op naar de volgende ontmoeting met bruine koeien. Men had blijkbaar heerlijk gedronken van het Eyswater en zocht nu weer naar smulgras. We lieten ze even in alle rust oversteken. Wijzelf staken verderop het museum-stroomspoorlijntje over. Op naar Elkenrade. We letten heel goed op en kwamen daardoor op het geadviseerde holle paadje. Echt iets om overheen te gaan na een paar dagen fikse regen. Maar helaas, nu was het niet glad en glibberig. De route ging ook nog via een flink stijgend pad. Dat waren geen loze woorden. Maar na wat gehijg en gepuf waren we weer boven Henk en Frans. Er volgden nog een paar ontmoetingen met weidedieren, maar al snel deden we Ransdaal al weer aan.
 Inchecken en wachten op de trein en daarna hoepla. Omdat we gister al een aanmelding hadden gedaan bij Madelon in het hotel, konden we nu rechtstreeks door naar het terras aldaar. Dat resulteerde, het zal u verbazing, in consumptie van licht-alcoholische versnaperingen. Van hotelwege werd ons een kleine warm hapje gegund. Opfrissen en lopend naar Valkenburg. Niets nieuws. Neerstrijken op terras en daar zorgen voor wat drinkbaars, elders wat eten en iets drinkbaars, ietwat rap naar de trein en daar wachtten de slaapplekken reeds op ons. De 1 wel wat en de ander helaas niet deelgenoot van wat feestgedruis. Maar wederom een goede en gezonde nachtrust. Op naar nieuwe avonturen.

5 mei, 2 heren


Waarom zou je gaan wandelen als 020 geen kampioen kan worden? En met evenveel recht kun je de vraag herhalen. Waarom zou je als het echt zomer wordt dit niet in de randstad willen meemaken.
Waarom uitsloven als rust het credo is?
Dit heeft alles te maken met eerdere toezeggingen onzerzijds aan u dames en heren. U vereist een continu aanbod aan actuele wandelingen en terecht. Niets is minder dan afwachten en zonder de wetenschap hoelang en hoever. In dit geval erg lang en erg ver. Maar maakt u zich geen zorgen, voorbereiding was en is altijd ons devies aan u.

De HH hadden enige tijd geleden besloten dat Zuid-Limburg zich mocht gaan verheugen op de aanwezigheid (meerdaags) van HH-genot. Daartoe was in alle stilte een hotel met bergaanzichten geboekt, inclusief slapen en ontbijt-eten. Dat men tot overmaat van ramp bier schonk bestond voor de HH geen reden tot niet afreizen dan wel terug gaan.

Op donderdag exact 10 uur in de ochtend, kan ook op een wat
andere tijd zijn geweest, stond HH dan klaar met zijn automobiel om HF op te halen. HH zeer compact beladen hetgeen HF ertoe had gebracht om werkelijk alles wat maar mee te nemen was ook in de tas te stoppen. Ruim boven de luchtvaartnorm was het gewicht tengevolge. Dat werd sjouwen. Maar dat deed hij met plezier.
Mocht u op dat tijdstip op de weg zijn gereden dan heeft u 2 stuks breedgrijnzend mogen tegemoet zien.
In allerijl werd gereden via een HH bekende koffie stop naar Vijlen. Parkeren en wandelen was deze keer de insteek. Beiden lukten.

De fanfare maakte zicht uit de voeten zodat de HH vrij spel hadden de kroegjesroute alhier uit te proberen.
Leuk was het maar toch ook al warm. Helaas was vooraf besloten de benen aangepijpt te laten. Morgen zouden de witte jongens aan het volk gepresenteerd worden. Tja, het was vanaf de grote kerk van Vijlen een beweging die schoksgewijs toch de blik op Vijlen behield alsook leek het of wij slechts een weinig opschoten.
Uiteindelijk kon dan toch afscheid worden genomen en konden wij de blik op andere zaken richten. Zoals gehuchten, huizen, beelden, waardoor de taken ter fotografie eerlijk tussen uw dienstbaren konden worden verdeeld.
Er werd hier met cement aan de gang gegaan maar wij
constateerden dat dit enige tijd geleden had plaatsgevonden. Niettemin heeft u recht op deze informatie.
Sommige stiegelkes hadden een functie van ooit nu niet meer. Geeft niet, wij kunnen niet wachten op herstel.
In het geuldal hadden de HH gezelschap en last van opstopping maar ook daar kunnen wij nu mee leven. Camerig bood een aanblik op drukte en verkrijgbaarheid van heerlijke op-eet-zaken. Ook niet aan de HH besteed, maar niettemin vlakbij.
De Heimansgroeve kon van onderen maar ook van boven worden omlopen. Beide heeft zijn minder leuke kanten.

Tja, het Vijlerbos, wat kun je er niet over vertellen? De HH probeerden het maar het mislukte jammerlijk, vandaar dat ook hier werd doorgewandeld en bij een moe hert kon een verpozing komen.
In eerste instantie niet bezeten maar later toch alsnog gevonden. En wat gebeurt er? Zitten er 010 mensen als buren, dat verzin je niet.
Tja, na bieren en versnapering werd Vijlen de volgende bestemming. Dat bleek mee te vallen zodat de zegetocht langs de stripverhalen langs de route over diverse valpartijen in alle rust kon worden gelezen. Vijlen bood geen terras-bier aan zodoende werd het tijd om door te rijden naar het hotel.
Inchecken, bier drinken, naar Valkenburg, bier drinken, eten, bier drinken. Maar dan wel met de trein.


Morgen deel 2. Wij sliepen goed en onschuldig.

ps: deze route is o.a. te vinden in het boek Kroeglopers, wandeling nr 8.
Tevens op www.routewerk.nl/kroeglopers

zondag 1 mei 2016

Met de Henkse, Franse of Wassenaarse Slag


Wat hebben we toch een hartverwarmende Koningsdagviering achter de rug. En misschien was wel alles wel het leukst. En nu vooruitblikkend. OhOh, wat komt het toch lekker dichtbij. De HH kijken erg uit naar hun verblijf volgende week in de Zuid-Limburgse. Maar laten we niet vergeten om voor die tijd ook nog van wandelen te genieten. Op schier onnavolgbare wijze wist HH een wandeling samen te stellen (in overleg met het knooppuntennetwerk) in de omgeving van Wassenaar.
 Om daar tegelijk en getweeën bij het beginpunt aan te komen, manoeuvreerde  HF zijn Franstalige auto richting de woonstee van HH. Daar was HH aan het bellen, zodat HF niet hoefde aan te bellen. Geen vuilnisritueel, maar wel een verhuissituatie begeleid door de firma Vermeer. Geen tijd om mee te helpen hadden de HH. Als dat maar goed is afgelopen. We weten het niet, maar onze reis naar de hoek van de Houtlaan en de Laan van Hoogwolde in Wassenaar verliep zeer voorspoedig en naar wens.
 Na wat aarzeling parkeerde HF niet op maar naast de weg in een daarvoor zeer geschikt parkeervak. Soepel verliepen de schoentoestanden. Ja, na meer dan 400 keer moet dat uiteindelijk toch wel eens van een leien dakje gaan. We werden gewaarschuwd voor paddentrek. Toch zagen we slechts een fietspad. Voor de statistici onder u; deze nummers wilden we gaan gebruiken: 87, 91,92,93,41,39,38,34,32,29,27,21,18,16,94,91,87. Hoewel we vlak na de start werden getrakteerd op een stortbuitje werd de pret niet gedrukt. Daarvoor was de omgeving te mooi. Mooi bos en overige natuur met hier en daar een residentie verscholen. Onze hartjes klopten warm en we knorden van genot. Be de toren was er wel sprake van herkenning, maar de voormalige ijskelder was toch weer een nieuwe ontdekking. Daar waar soms bankjes ontbreken, mag in deze omgeving wel gesproken worden van een geweldig aanbod van dergelijke zetels.
Bij een Mondriaan-achtig exemplaar werden we even confuus gemaakt door een verwarrende richtingspijlstelling, maar na een korte omzwerving en een ontmoeting met honden en begeleiding(sommigen met buitenlandse achtergrond) kozen we toch weer kordaat de juiste weg. Dit pad wordt luister bijgezet door middel van bomen met jasjes of condooms zo u wilt. Feestelijk en toch leuk. Eén van de tegemoetkomende teckels was niet zo snel ter been en kon, ondanks aansporingen, niet snel meekomen. Even later zagen wat het arme dier had achtergelaten. Na zo'n uitwerping kan je gewoonweg niet je normale snelheid halen.
 Oordeelt u zelf maar. Een beetje autogeroezemoes bij de jachtpaal van Z.K.H.  Prins Frederik, maar snel daarna kregen we zicht op het gebouw van Stichting Tussen Kunst en Knots. De vijver bij het grote pand was de inleiding tot het verlaten van het vele groen en het intrede doen in de bewoonde wereld. Eerst een beetje waterbewoning, maar al snel gewoon steen en beton. Hoe het kwam, weten we niet.
Maar plotsklaps hadden we geen begeleidende pijltjes meer en moesten we afgaan op onze intuitie. Niet dat dat een probleem is, maar eigen inbreng is niet altijd het beste. Overigens was het pijltjesprobleem vrij snel achter de rug. Slechts 1 knooppunt overgeslagen door waarschijnlijk ietwat onachtzaamheid onzerzijds. Maar daar waren we dan aangekomen in het buurtschap Oostdorp. HH wist van het bestaan ervan en showde de oude haven. Iets verderop schatten we zo in, dat de dienstgedaan hebbende paraplu's weer opgeborgen konden worden in de rugzakken. Zo gezegd, zo gedaan. Lekker op het fietspad langs de drukke weg lopend zagen we aan de overzijde een hardlooptrimmende meneer op leeftijd zijn best doen afval op te rapen en in een prullenbak te doen. We van onze kant wezen hem op zwerfvuil aan onze zijde, maar of het nou een geval was van Oostindische doofheid of niet: geen sjoege. Gelukkig kwamen we toen langs een horeca, waar HH in familiaire omstandigheden vroeger wel eens een bezoek had gebracht. Op het daarachter gelegen terrein kan men hockey, tennis en/of golf doen.
 De golf zelfs slecht voor 1 euro per dag. Maar de HH kwamen niet voor de golf, dus lekker doorwandelen richting bospark Lentevreugd. Maar wat ons betreft een schijnbeweging, want wij staken over en wandelden terug naar de plek, waar pas daarvoor iemand de bloemetjes buiten had gezet.
 Toen verlieten we Wassenaar en klommen een stukje. Dat resulteerde in een soort hongerklop en vlak na de beklimmen stond uitnodigend een bankje uit de wind. We accepteerden de uitnodiging en streken naar. Heerlijke bruine boterhammen werden gegeten en overgoten met water. Een geanimeerd gesprek over haargroei en wat daarmee kan gedaan worden begeleidde het geheel. En dan weer verder en de duinen in. Een wielrenfietser begroette een andere met de woorden: "Haaaaaaaa Maatje" gevolgd door een bulderende lach. Even daarna fietsten twee anderen voorbij, waarvan eentje opschepperig deed. Hij zou tien ruggen kunnen lenen. Nou zo te zien had ook hij gewoon 1 rug. Gelukkig mochten we daarna de verharde weg verlaten en gingen op en neer door de duinpartijen.
 Aangezien we eigenlijk weinig hoogteverschilwandelingen hebben gedaan de afgelopen maanden, was dat wel een leuke voorbereiding op hetgeen ons in Limburg staat te wachten. Ja, we hebben er heel veel zin in. Plotseling zat daar de enige wildlivespotting van vandaag. Een padje. Maar van trek in voortbewegen was geen sprake. In deze omgeving zijn trouwens veel vennen en plassen van behoorlijke omvang. Uit de geplaatste borden konden we opmaken, dat het water hier eigenlijk altijd wint. Na wat begroetingen van mevrouwen op paarden en een aantal medewandelaars en een weerzien met Maatje en zelfs de Ruggenman, verlieten we de duinen van Meijendel en stapten de bebouwde omgeving van Wassenaar weer binnen. Wederom was er sprake van geenbewegwijzering meer. Met de hulp van meneer GPS gingen we uiteindelijk toch weer goed op weg en stopten we bij knooppunt 87. Een mooie wandeling met mooi weer. Reden genoeg om weer eens bij de Tuin aan de Kralingse Plas te gaan kijken. Het bleef niet bij kijken, want we genoten van prettige bitterballen en idem bieren. Dat HF vergeten was parkeergelden te betalen, bleek achteraf geen probleem.