Not only the fittest survived

Reeds geruime tijd geleden zwierven de HH samen al wandelend door Nederland. In verband met zeer noodzakelijke vakantietijden werd de cyclus onderbroken, maar zoals altijd kwamen de HH weer bijmelkander teneinde voetstappen neer te zetten in gebroederlijke zamenheid. HH had voor de gelegenheid een zoeking gedaan via www.wandelknooppunt.be en zodoende een avontuur bij onze Zuiderburen.

 In en vooral om Oud Turnhout (O.T.)moest er worden verkend en gewandeld. Een niet helemaal compleet nieuwe omgeving, maar benieuwdheid en ietwat nieuwsgierigheid deden hun intrede. Om er zeker van te zijn dat de HH tegelijk en op de zelfde plaats zouden starten, kwam HH met een aantal oren bij HF aanbellen. Een vrolijk weerzien was het resultaat en HF volgde HH naar de auto en stapte in die auto. Zo, dat gaf dan toch wel min of meer de zekerheid, dat aan de samenwandelstartvoorwaarden en dergelijk ging worden voldaan. HF had stiekem gekeken waar de wandeling zou beginnen. Volgens de routeplannert aan de Vaartstraat in Turnhout. In verband met een stukje overlapping stelde hij daarom voor om dat over te slaan en de auto op de Boomgaardstraat te parkeren en daar te starten. De navigateur geïnstrueerd en daar gingen de kloeke mannen op pad middels aansturing door HH.

 Vlakbij de startplaats kwamen we er achter, dat zowel de Boomgaardstraat in Turnhout als O.T.  niets te maken hadden met onze beginplek. Toen ook nog eens bleek, dat er nergens een Vaartstraat te bekennen was, sloeg HH toe en op zeer sluwe wijze schiep hij een nieuwe startplek. Knooppunt 33 op de Kerkedries was de geweldige vervanger. Vervolgens werden schoenendingen gedaan en ging het van 33 naar 58,59,51,50,46,47,60,49,63,45,44,43,18,19,38,37 en via 55 weer naar 33. Zo, dat weet u dan ook weer. En we kunnen nu alvast verklappen, dat het een leuke afwisselende route is. In O.T. werden we gelijk getrakteerd op de Bavo-kerk. En een prachtige grote klok als gedenkteken. Men wil ons doen geloven, dat de klok vroeger wel de juiste tijd aangaf. Tegenwoordig is het slechts telkens drie uur. Dat was bij ons bezoek in 2011 al zo. Geen idee of dat in de middag of 's nachts is. Hoe dan ook, van de diensten van Klapp maakten we geen gebruik. Snel liepen we naar de woongrens en zagen daar een aardig soort van kasteeltje. Ook een handige mevrouw, die bij het een huis reclamefolders pakte en bij het volgende de vuilcontainer. Onze ogen waren ook nog gericht op het schuttersveld en de gebouwen van de hondenclub. Geen hond te zien trouwens. En daar waren we dan buiten de grenzen van O.T.. H.F. wilde bij nieuw ingezaaide crossfietsterrein verwarring stichten door een onjuiste richting aan te geven. HH als gids was echter resoluut en trapte er dus niet in.

 Een stukje verderop stond bij een brievenbus een alleraardigst hondje de wacht te houden. Blijkbaar wist hij of zij van onze goede bedoelingen, want geblaf bleef achterwege. Echt aaien werd niet toegestaan, maar ons opzoeken was wel leuk. Hoewel er binnen loopafstand vanaf de route een kruis-of gedenkteken stond, verzaakte HF en nam geen foto daarvan. Wel van een verborgen trekker vlak voor Oosthoven. HH voldeed wel aan zijn opdracht en fotografeerde het dorpsnaambord. Bij 1 huis bleek dat mooi groene kozijnen niet lelijk hoeven te zijn. En telkens werden wegverhogingen opgeworpen van 25 meter. Bij de grote kruising in het dorp was van alles te zien. Onder andere een school in bedrijf in een mooi oud pand. In een ander pand stonden wel tafels op de grond, maar de rest van de attributen stonden of lagen op die tafels. Ook de ligging van het kerkhof was enigszins opvallend.

 Na Heieinde een stuk en dan weer niet maar wel een poepend paard in de verte en dan weer wel mochten we een mooie spreuk van Paul van Zummeren inzake weersvoorspelling ontmoeten. En even daarna konden we zomaar de AA oversteken. Zelfs een ontmoeting met een pre-plofkip werd ons voorgeschoteld. Ja, zo zijn de Belgen. Na wat verdere omzwervingen weer terug in Oosthoven en de weg die daar insloegen, was geen gezonde voor dieren. Voordat we de Dode Dreef gepasseerd waren hadden we al drie slachtoffers van platrijding mogen aanschouwen. Het doel wat ons nu voor ogen stond, was wellicht penibel. Op naar het Gevaer.

 Alvorens we daar aankwamen werden we ruimschoots geschoffeerd door een Jack Russell, die naar geen enkel argument onzerzijds wilde luisteren. Aangekomen bij het Gevaer bleek dat uit een jachthaven te bestaan. Het ene jacht wel mooier dan het ander. Een openbaar toilet en geen van de HH maakte er gebruik van. Opvallend, nietwaar? De feesttent was al bijna klaar voor het feest, maar het grotere schip zonder naam was dat verre van.

 Het kanaal Dessel-Schoten lag nu aan onze linkerzijde, wij op het jaagpad en dat zou zo wel enkele kilometers zo blijven. Van kilometer 8 tot en met 13. Bij kilometer 10 zagen we aan de overkant de plek waar we eigenlijk hadden willen starten. De drukke weg oversteken en langs de betonfabriek, waar al in 2165 dagen geen ongeval heeft plaatsgevonden. Om nou te zeggen, dat dat uitbundig gevierd werd: nee, niet echt. Wel had men in de bocht aan een boom een leuk speelgoedautootje met aanhanger leuk met tie-rips vastgemaakt. Inmiddels begonnen de maagjes te vragen waar boterhammen enzo bleven. Bij de open waterkering tegenover de taverne stond een picknickbank en daar werden de bammen en water ingenomen. En daarna weer lekker verder wandelen. Weliswaar een paar keer lastiggevallen door mountainbikers, maar dat deed geen pretdrukking.

 Ja en toen namen we afscheid van elkaar: het kanaal en de HH. Bij de boerderij met weerspiegelende ramen volgde een levendig gesprek met een tweetal witte eenden. Dat was al dan niet bewust voor HH om de ietwat droge vennen langs de lange dreef van wat aanvoer te voorzien. Verder werd de dreef nog voorzien van paddenstoelen, een Kempense hut, twee zittende wandelaarsters op leeftijd en een kudde hoornaars. Niets om voor te blijven hangen, dus liepen we gewoon door. Wel bleven we nog even staan bij een boom, waar de neus van een geit, voorzien van spinneweb, uitstak. Waarschijnlijk worden er dus ook gieten uit bomen geboren. Vlak voordat we de vrouw het plaatselijke riool handmatig zagen ontstoppen, voldeed HF aan zijn plicht en roeping tot fotomaken van een religieus iets.

 In zijn ogen was het verworden tot een compositie van moeder,kind en een vreemd gevormde kaars. De rest van de wapenfeiten zullen we u besparen. Hiermee waren we weer bij het beginpunt aangekomen, zodat het nu ook nog eens eindpunt genoemd mocht worden. Na schoengedoe richting Nederland. Het plan was om bij Klein Amerika even te checken of stamgast Frans nog bestaat. En of de schalkse bedieningsmevrouw en haar werkgeefster nog meedoen. En dat deden we. De antwoorden zijn: ja, ja en ja. Al kwam de laatste wat later binnen, want de koets moest gepoetst. We dronken Gouverneur Donker en Vurige Non. En het bittergarnituur ontbrak natuurlijk niet. Na deze wandeling nemen we weer even reces. Begin november staat de volgende ontmoeting gepland.