Snotneuzen, loopneuzen; zijn of hebben

Jaja, het is ons niet ontgaan. Een koning van vijftig. Oranjegezind als we zijn, hebben we er van genoten. In het eigen of buitenland; in onze harten was het feest. Hoewel dat, wat ons aangaat en betreft, niet afhankelijk is van een dergelijke viering. Nee, als we maar al dan niet dwangmatig tezamen beenbewegingen kunnen exploreren.

Aangezien de HH-autovoiture nog kampt met een lichte blessure, kon HF de honneurs in die zin waarnemen, dat hij de beide HH kon, mocht en wilde vervoeren. De laatste ontmoeting met Poppel is en dateert al van eind 2012. Een goede reden om dat gedeelte van onze Zuiderbelgenburen weer eens onveilig te maken. Om het dorp te bereiken ging HF HH van thuis halen. Nadat VA ons in een indirecte confrontatie een fijne dag en wandeling had toegewenst, lieten we haar, ook op haar eigen verzoek, volkomen alleen. Wilde ze graag. Geen van ons was naar de kapper geweest, zodat we opgetogen en met weelderige haardossen op het wegenpad gingen. Even leek het er op, dat de prettige heenreis onprettig en abrupt diende te worden beëindigd. Gelukkig was de Modus naast ons op het laatste moment toch nog bereid over te gaan van een aanrijdings- naar een ontwijkingsmodus. Hoewel de kachel niet was verhoogd, kreeg HF het toch even behoorlijk warm. Eenmaal in Poppel aangekomen, was zijn innerlijke temperatuur weer zoals normaal. Schoengedoe en op pad. Een plaatselijke jongedame wenste ons wat geld afhandig te maken. HH brabbelde iets over kleingeld en over en weer werd gedag gezegd zonder pecunia-overdracht. En verdikkeme, daar was knooppunt 24 al. Ons beginpunt. Ja, Wandelknooppunt.be was niet de reden, maar wel een aanleiding tot de routekeuze. Kortheidshalve zullen we een kopie-beschrijving aan u tonen. Ziedaar.

De kreet BIERGELD heeft niets om de hakken. En betekent ook niet, dat er een theoretisch verband bestaat tijdens geld en bier. Maar nu weer verder inzake de wandeling. Ter ere van vriendschap tussen Belgen en Nederlanders heeft men een leuk beeldhouwwerk in het dorp geplaatst. Voor het eerst sinds tijden weer eens een prijsvraag: wie is de Belg en wie is de Nederlander in dit kunstobject?

Net als altijd zijn de te winnen prijzen weer zeer aantrekkelijk. Dus kom op en doe een gooi. De St. Valentinuskerk is vrij groot, heeft een spitse toren, die in de wijde omtrek zichtbaar is en is voorzien van een uit de kluiten gewassen kerkhof. Over de doden niets dan goeds en daarom is het een zeer juiste keuze geweest om mevrouw Pri(e)mus en de heer Bierens bij elkaar te begraven. Op weg naar de dorpsgrens werden we vele grote witte pijlen gewaar. Het doel daarvan is aanduiding van waterpunten. Mooi, he? We liepen het dorp uit en daar bleek Mathis geboren te zijn. Maar liefst twee ooievaars waren nodig geweest om de boreling af te leveren. Dan volgde er een waarschuwing voor zeer kleine zwartgekleurde koeien. De drukke straat overgestoken en daar waren de restanten van een hondengrap. In net gestort beton had de woef pootafdrukken gemaakt. Overigens waren veel boeren druk bezig met het maken van diepe voren in de grond. Soms onder toezicht van een B&B-woonwagen. Hier ergens wenste HH wel weer eens een Belgische (boerin)mevrouw tegen te komen, die, zoals eerder, voorzien was van een hele grote bips. Regelmatig werden we van achter ingehaald door auto's. HH beschikt over de bijzondere gaven, waaronder deze. Hij heeft zoveel kennis van automerken, dat hij ongezien kan aangeven welk merk ons achterop komt. Om dat te bewijzen, gaf hij HF daarvan een aantal voorbeelden. Het bleek, dat niet alleen in Den Hoorn een tomaatautomaat is, maar ook hier bij Poppel. HF moest vandaag weer flink aan de bak, want langs de route stonden aardig wat kruizen en beelden van religieuze achtergrond. En HH had het redelijk druk met ontvangsten; in totaal wel een keer of zes. Het komende stuk was erg open en ook wel lang. HH memoreerde dat dit dus een uitstekend stuk zou kunnen zijn voor het aanwakkeren van de wind en het naar beneden komen van regenwater. Zijn gebed werd verhoord. Paraplu's werden tevoorschijn gehaald en aangewend voor hun doel. Helaas voor korte duur. Als beloning voor zijn zojuist aangehaalde opmerking bleef HH de rest van de wandeling eigenlijk constant voorzien van een enkele spatje regen op zijn brillenglazen.

Zowel links als rechts van de weg stonden schapen in de wei. Eentje had stoute hoeven aangetrokken en bevond zich nu moederziel alleen tussen de weilanden op de weg. Nu krijgen we ze niet al te vaak te zien, maar komen we er een exemplaar tegen, dan moet die op de foto. Grenspalen.

Daar waar we onze stop deden, was de mogelijkheid om een selfie met de paal in ons midden te maken. Trots aten we daarna de brooddingen en dergelijke aanverwante artikelen. Door de zon en de bewolking werd een leuk spelletje gespeeld, wat onze lunch nog wat extra cachet gaf. Afscheid van Groot Bedaf en op zoek naar het dode hout in het bos. Dood hout was er genoeg en zelfs een soort van overleden auto was aanwezig. Aan het begin van de vandaagwandeling hadden we nog gesproken over een eerdere wandeling, waarbij we een zwaar overleden auto hadden aangetroffen. Toeval of niet; zegt u het maar. Onder toeziend oog van de daar wonende boer hadden we een ontmoeting met Zwartkuif en twee van z'n vrindjes.In het huis met de kentekenloze Saab moet iets heel speciaals te zien zijn. Anders zet je toch niet zo een bank voor het raam? Maar goed; doorgaan.

We gingen nog een mooi stukje natuur tegemoet. Dat werd voorafgegaan door een blafhond in een hok. Om de hond goed te beschermen, had de eigenaar een aantal kippen in het hondenhok losgelaten. We kwamen met de schrik vrij. Bevrijd en wel een tijdje met de Aa meewandelen viel ons ten deel. Via wat armzalige woninkjes arriveerden we bij de Biertuin. Dat zag u goed: de HH keken elkaar even aan en besloten wijs te zijn en gewoon door te wandelen. Nog even een stukje door het dorp en daar waren we weer bij de parkeerplaats, waar het allemaal begon.

De plaatselijke bierboer brachten we een bezoek en hielpen hem een klein beetje van zijn voorraad af. Nog even nagenieten bij D'n Brooy met een overdaad aan heerlijkheden. Op naar huis deden we toen. Geloog het of niet, maar de HH waren getuige van een schier onmetelijke bips. Belgisch? Weten we niet, maar vele malen groter dan in het begin aangehaald; het lijkt er op, dat tot 3 maal toe de hersenbewegingen van HH doel troffen. En dat van de snotneuzen: de 1 iets meer dan de ander, maar er was sprake van verkoudheden. Loopneuzen sowieso.

Transheeren

Een dergelijke start vraagt om explicatie. Hebben de HH een uitkomkast gekocht? Nee. Hebben zij beiden u iets te vertellen? Ja. Maar wat dan precies? Een sluiertip kan zijn dat transport en de HH bij een gezet op een aantal wandel blogs toch nadrukkelijk aangeven hetgeen "hun" beweegt.
Dat zijn de alom aanwezige schoenen, wandelsokken, goed gemoed, op dit moment Franse voertuigen en natuurlijk voldoende water en eten.
Daarnaast een ontluikende liefde voor bierdrinken hetgeen overgoten moet worden met bitterheid, liefst van ballenaard. En zodoende als u twee combineert (scheelt er weer een) komt een dergelijke titel akelig dichtbij. Het zij waarom en hezij aldus.
Aangezien HH deze week met oprechte aandacht een parkeer ritueel had uitgevoerd met voelbare en merkbare gevolgen, duck tape tengevolge, was het advies en devies om de NS weer eens van klandizie te voorzien. HF had na lange aarzeling gemeend om HH van een beschrijving te kunnen voorzien met info over waarheen en waarvoor, zonder Mieke mee te nemen overigens.
11.14 u was voor HH de instaptijd op station Blaak. Aangezien hij hier al veel eerder aanwezig was kon hij zich vergapen aan een zeer pikant geklede dame, die de aandacht van meerdere heren op gepaste en wellicht ingecalculeerde wijze kon vasthouden. Helaas voerde haar reis naar Vlissingen zodat HH hier reeds een afscheid moest nemen.
Enfin, wat op stoom komend werd dan toch de reis gestart en warempel, HF was op het afgesproken tijdstip op het afgesproken station en stapte gewoon in om bij HH plaats te nemen. Grappig en toch leuk.

Zwijndrecht bleek een uitstap moment en vandaar uit werden bepaalde knooppunten bewandeld. Daarvoor moge boven gescande afbeelding de basis vormen. Natuurlijk kunt u inbrengen dat bepaalde delen reeds belopen zijn. Maar dat geldt voor nagenoeg de hele wereld. Als de HH zich dit dienen aan te trekken is spontaanheid ver te zoeken. En dat is voor oudere HH al een hele opgave.
HF had ervoor gezorgd dat naamplaten en kerken aan de HH zouden worden geopenbaard.
Na behoorlijk stevig doorlopen kon gekozen voor een lunchmoment, hoewel niet helemaal 13 uur. Maar een bankje bood de bipsen zit gelegenheid. Daarna konden de hammen en het water worden genuttigd. Een lokale wandelende theekrans met uitlaathonden kwamen op gezellige wijze de HH gezelschap houden. Wel zodanig dat doorwandelen best een opgave bleek te zijn. Zoals die ene die stiekum de weg naar de HH had teruggevonden, zo lekker waren de luchte die vanaf de HH-hammen opstegen. Maar uiteindelijk waren wij weer alleen. Bepaalde intimiteiten konden worden uitgewisseld, de hier geen herhaling behoeven. Werk was een bepalende factor geweest evenals toilet bezoeken. En natuurlijk die prestatie uit 020.
Via een bocht in de waal, diverse gemeenten, mooie huizen en natuurgebieden werd via Heerjansdam koers gezet richting Barendrecht. Aan de laatste bezoeken kleven mooie maar heftige herinneringen.
In feite op het laatste moment greep HF in, zat als hij het was om op dijken te lopen. Via een niet toegankelijke fiets-stalling (langs een supermarkt zonder herrie dit keer) en scherp geprijsde occasions (vele 2 CV's) werd dat station bereikt. Via omhaag en dito omlaag werd dan koers gezet naar 010.
Via Blaak werd middels overstap Boudewijn bereikt waar het de HH lukte om diverse bieren te bestellen die er niet waren. Actief ingrijpen was het gevolg.
Wat dan wel?
Melksnor, Viven Porter, Hopruiter en de Rokkenjager.
Natuurlijk aangevuld met bitterballen.
Betalen mocht in delen, niet in een keer.
Fijne week gewenst van de HH en tot een volgend.

Over de Efteling, begeleiden en genieten

Heeft u wel eens de behoefte om een dag alleen maar dingen te doen, die u niet leuk vindt? De HH wel, maar geven nooit volledig toe aan een dergelijke wandaad jegens zichzelf. Kijk, het kan iedereen overkomen, dat een dag veel ongewenste zaken met zich meebrengt, die je overkomen. Maar het doelbewust opzoeken is van een andere orde. Zo hier en daar mag ons inziens best eens aan de eigen ik worden toegegeven. Alleen maar zelfkicken is ook weer ander uiterste. Toch proberen de HH ook daar heel soms een dag mee te vullen, maar verliezen nooit uit het oog, dat ongenoegen ook goed kan zijn. Vraag twee: bent u wel eens naar de Efteling gegaan?

Wellicht. De Efteling: plaatsgebonden aan Kaatsheuvel. Enige idee waarin de plaats haar naam heeft te danken? Wij niet. Maar dat is geen enkele belemmering om toch een keer daar in de buurt een wandeling te plegen. De website van Visit Brabant nodigt een ieder uit om eens op visite te gaan in Noord-Brabant. Een beetje zinloos als je al in Noord-Brabant woont, maar ala. Nu kennen de HH de provincie redelijk en hebben behoorlijk wat wandelkilometers daar meegemaakt, maar in de buurt van Kaatsheuvel is nog wel een aardig stuk onbezocht. De knooppuntroute werd alsvolgt bepaald:

Starten kan heel goed, na een eigenlijk te verwaarlozen verkeersovertreding, door te parkeren in de buurt van Bakkerij Piekfijn. Althans dat is wat de HH deden. Eerst HF naar HH, dan naar startpunt 51. Schoengedoe en beginnen maar. Vanaf dat moment stond HF in de genietmodus, want HH had de begeleidmodus op zich genomen. Dat HF niet zonder slag of stoot geen kontroolfriek meer was, behoeft uiteraard weinig toelichting. HH wees hem regelmatig streng, maar rechtvaardig op de taak van het genieten. Dat genieten begon al snel, want diverse automobielen voorzien van on-Nederlandse kentekens keerden onverrichter zake terug van hun zoektocht naar een parkeerplaats van het attractiepark E.

En daar was een laars (heel groot) en een kat. Beiden hadden in dit geval niets met elkaar van doen.
HH van over Bosrijk te vertellen en HF moest even iets corrigeren in zijn rechterschoen. En daar het dieseltreintje, dat een paar vroege vogels rondreed. Het karretje van de bouwservice kwam van het E.terrein af en liet een hek wagenwijd openstaan. Van binnensluiping geen sprake. Even later werden we een aantal betalende bezoekers gewaar. Er waren dingen gaande, die begeleid werden van gillen en schreeuwen. De HH bekenden aan elkaar van sommige waaghalzerij geen gebruik te zullen gaan maken. Nieuwbouwcomplexen en wat dies meer zij konden niet voorkomen dat de HH werden achtervolgt door twee hardnekkige prikjesmensen met ook nog eens rode jassen aan. Maar eenmaal de grote weg overgestoken en het in bos ingegaan, waren we ze toch lekker kwijt. Voordat het zover was, zagen we een monument voor blootgelegde dingen en andere zaken, die verband houden met W.O. II. HH had vooral interesse voor de latrine. Maar zoals gezegd, het bos in. Hier en daar een bomkrater met water, maar van latrine homaar sprake. Heide, een oranje arm en weer wat bos later arriveerden we bij de dorpsgrens van Loon op Zand. Niet geheel onbekend. De fors gebouwde meneer moest toch nog wat aan zijn figuur doen en stapte de snackbar binnen. Even een klein kinkje, want de routeduiding was onvindbaar. En ja, hoor. Daar ging HF zich toch weer met de begeleiding bemoeien. Foei. Gelukkig kon hij zijn attitude al weer voor de St. Jans Onthoofding ten goede keren en blij riep hij de postbode toe: Mooi weer, he postbode. Al omkijkend en diverse paaltjes omzeilend riep die op zijn beurt: Ja, he.

Aanvankelijk wilde de man met het draad ons de weg versperren, maar zag daar toch van af. Waarschijnlijk omdat een van de personen met wie hij aan de praat was, wist te vertellen over een behoorlijk bekeuring. De HH filosofeerden daarna onder andere over wat het verschil tussen een behoorlijke en een onbehoorlijke bekeuring en welk doel er aan beiden verbonden kan zijn. Bij de parkeerplaats bij Natuurpoort kwamen we een persoon tegen, die, zoals HH constateerde, het gebruik van de tondeuse niet helemaal goed had toegepast. Om hem nou gelijk een kale neet te nemen, gelijk HF, is wel wat overdreven. Hup, het bos weer in. Wat een geweldig nieuws dat de uitgezette Meles meles weer in aantal is gegroeid. We kwamen geen levend exemplaar tegen. Maar in het kader van het dierenbosspel kregen we wel een mooi doodliggend muizen exemplaar te zien en vingen een glimp van een Capreolus Capreolus op. Schoot voorbij en dus geen tijd voor een foto. Iets later en op een ander bospad in die buurt bleef waarschijnlijk hetzelfde dier nieuwsgierig staan en bekeek ons aandachtig en nauwkeurig. Nu wel tijd voor een foto.

Helaas niet erg scherp en de ander klein op de foto, maar de euforie bij de HH was er niet minder om. HH kreeg van HF toestemming om ook even te genieten. Dan kon dan mooi even op een bankje. Tevens konden water en brood naar de magen worden gestuurd te versteviging van de HH. En daar was de kale neet ook weer. De versnaperingen smaakten er niet minder door. Na een panoramashot verlieten we de zandvlakte. Niet lang daarna dacht HH de latrine gevonden te hebben. HF had ineens een bloedneus zogenaamd, want uit zijn diensttijd wist hij hoe een latrine zich aandient. Of was het nou zo, dat HH eindelijk dacht een boom te zien. De waarheid achterhaald het wel. Veel meer zand, heide en bos doorkruisten we om uiteindelijk bij de Roestelberg uit te komen. Een drukte van verlangen.

Hierna werden we getraktaart op een stukje hoog/laag door bos. De HH werden nog even lastig gevallen door een tweetal oudere ouderen op mountainbikes. Omdat het om dusdanige personen ging, brachten de HH respect op en lieten de schalkjes voorbij fietsen. Dat leverde wel veel dankjewellen op. We hadden wel al veel duinen gezien, maar nog bijzonder weinig water. Nou, ook daar werd tijdens deze wandeling aandacht aan besteed. Op een gegeven moment dook een een flinke plas water op. Hondervertier, mensenverzameling en een poetsgans werden ons aangeleverd op een bedienschotel. Na een korte ongewisheid kwamen op asfalt dat ons, naast uitzicht op poezewoes, leidde naar onderdewegdoor en de dorpsgrens van Kaatsheuvel. Even een kwinkslag: Doen we um helemaal of korten we af?: nou, helemaal natuurlijk. En de beloning was niet mis. Allereerst een molen. Toen ontmoetingen met plaatselijken van goede komaf. En ook nog de St. Janskerk; u weet wel, die van de onthoofding en dergelijke. Wilden we klokslag 3 uur weer bij de auto zijn? Ja. Okee.

Dan is een wandeling over de weekmarkt niet meer aan de orde. Na een mooi staaltje van hoe je beter niet kan parkeren te hebben mogen aanschouwen zagen we Piekfijn en konden bij de auto vaststellen, dat er minimaal twee dingen het geval waren. a) we waren terug bij de HF auto (veel kleurvarianten gezien tijdens de wandeling) en 2) blijheid i.v.m. schoenwissel. En dan moeten we weer dwangmatig overgaan tot het bespreken van de gebeurtenissen des daags en anderen daags. De terugrit leverde daarvoor niet genoeg files en dus tijd om alles door te nemen. Onder dwang vonden we eigenaar en personeel van een kast vol boeken bereid om ons op te vangen. Als tegenprestatie namen we met tegenzin de volgende goederen af: Mint The Chocolate, bitterballen, Springtij en 1 of andere Goose.

Bittergarnituren in Nederland en België: zo kan het ook!

Wat is wijsheid op een willekeurige vrijdag? Heb je een baan dan kies je
voor je werk of je neemt een dag vrij. Als die beslissing eenmaal genomen is volgt de volgende kwestie. Wat doe je op je vrije dag? Uitslapen is een veelgehoorde keuze. Niet voor iedereen.  "Jeetje, ik heb nog zoveel te doen". Ook die hoor je vaak.
"Had ik maar een baan". Is er ook zo een. Of "daar moet ik nog eens over nadenken". Eigenlijk allemaal zaken die de HH niet kunnen boeien, omdat zij daar feitelijk geen keuzes in kunnen en mogen maken. Onze artikelen dienen immers ten einder iedere vreugd.
Zodoende en misschien ook wel daarom werd deze week koortsachtig overlegd inzake waarheen en waarvoor. Die vraag van het waarom werd vele keren uitgesteld.
Eerst was België de aangewezen topper maar edoch kwam er ineens een betere keuze.
Maakt de HH niets uit, als u maar wenken bediendheid.
Om die reden kwam HH als een duvel uit een Frans doosje bij HF in de straat, onderwijl bijna een hond meehelpend naar de eeuwige jachtvelden, terwijl het baasje veel te laat riep "hier blijven". Luisteren was er vanuit het standpunt van de trouwe viervoeter niet bij. Grappig maar niet echt.
Bijkomend moest dan toch het vervolg worden aangevangen. Onderwijl was er file leed aangekondigd maar dit bleek de HH niet gegund. Dus rap en snel naar café Zaal Schutterslust. Uit 1956, dus geen toeval.
De auto mocht hier blijven staan. Wij niet dus na schoenenwissel op weg, wel met de (dunne) jas aan.
Via een mooie locatie alwaar de gehandicapten een los balletje sloegen.
HF maakte het begin erg spannend door niet aan HH te willen aangeven hoe de route in feite in elkaar stak. Maar de souplesse van die laatste zorgde ervoor dat zonder kleerscheuren aan het begin van de route reeds de eigen inbreng kon worden gerealiseerd zodat de rest van de route gewoon de route beschrijving kon worden aangehouden. U is nieuwsgierig? Op route.nl kunt u vinden: Wandelen door de Chaamse bossen. 
Niet veel later kon worden aangehaakt op punt 69, vandaar zult u het met de route moeten doen.
Wanneer u van bomen en bossen houdt en een liefhebberij heeft gemaakt is dit niet de route die u zou kunnen overwegen. Bent u vertwijfeld op zoek naar deze aardse zaken dan ook niet. Voor de HH maakt het allemaal niets uit, beweging is het enige wat telt. Zeker nu onze vrienden van de ANWB in heur huidige nummer van de Kampioen hebben aangegeven dat wandelen in feite het enige is wat er echt toe doet. Slaat u die pagina's over die imitatie Peugeot gerust over.
Tja, het begin toonde ons banken op diverse plekken ook daar waar je ze niet nodig hebt. Dit had als bij-zakelijke gevolging dat uiteindelijk ten tijde van de gewenste lunch break in de verste verte van een dergelijk genotsmiddel geen sprake kon zijn.
Tja, via bospaden, langs vennetjes, houtwallen (vaak verwaarloosd door wezens genaamd mensen, duidelijker gezegd boeren) werd in feite de hele omgeving aan de HH en dus nu ook aan u voorgesteld.
De lunch werd in scene gezet door de bipsen op een balk te laten rusten en tegelijkertijd de meegebrachte zaken van de rugzak naar de mondopeningen te verplaatsen. Hierbij werd water drinken niet geschuwd. Heerlijk en toch vochtig.
De HH konden niet nalaten om te memoreren (vooral jegens elkaar) dat de vrijdagen meestal gepaard gingen met mooi en goed weer.
Daarna langs blafhonden (pas na ontwaken door interventie van de HH) werd het plan opgevat om langs en richting het begin punt te gaan. Want een lokaal gezegde had dit reeds aangekondigd.

Dat lukte wonderwel. Tja, keuze diende zich aan waar de drank en de spijzen te nuttigen. Besloten werd om het toeval te laten en een klein Amerikaans onderonsje te doen in de alom omgeving van Chaam. Laverend door de binnenlanden diende zich ineens iets volledig anders aan.
Aldaar namen de HH eerst een IPA, waarbij die van HF van Leffe bleek en die van HH van Goose Island. Daarna een CTS stout. De bittergarnituur was van een bijna buitenaardse schoonheid en kwaliteit. Hulde!
Goed zo, nu naar huis alwaar de HH veel te vroeg arriveerden. Tot een volgend.

Wie van de drie?

Hoezo? Nou zo zo. Het Verenigde Koninkrijk, Danny Blind en de HH. Alle drie een andere weg inslaan en slechts 2 van dezen willens en wetens met het doel terug te keren naar de startpositie. Maar is dat wel het verschil? Een uiterst ingewikkelde toestand lijkt ons. Wellicht dat er bij het geheel hier en daar een adder onder het gras zit. Even tussendoor. Doen we anders niet. Maar nu wel. Hier en daar: door sommigen afgekort tot her en der. Door sommigen afgekort tot herder. Zou dat een verklaring kunnen zijn voor onder andere een goede, een Duitse en een Mechelse uitvoering daarvan?

Eén ding is zeker, de HH doen heel vaak een rondwandeling en keren daarna immer weer naar huis terug en zagen tijdens onze wandelingen nog nooit een ringslang in levende lijve. Zo blijft er nog immer iets over om naar te verlangen. Niet dat we met minder geen genoegen nemen, maar alles op zijn en/of haar tijd. HH had van iemand gehoord dat de omgeving van Leusden tot iets was uitgeroepen. Dat het inzake wandelgebied was, maakte hem wat nieuwsgierig. Toeval of niet; telepathie of niet: wie zal het zeggen, maar het gebeurde, dat HF hem vlak daarna een wandelvoorstel deed toekomen in de buurt van voorgenoemde plaats. Als een visser die beet heeft, hengelde HH doelbewust en welgemeend de figuurlijke vis goedkeurend binnen. Zo kwam het dus, dat HF hem op een bepaald tijdstip stoorde tijdens luister/lees aangelegenheden, om daarna saampjes gehoor te geven aan de roep van Leusden. De route: ach, deze https://www.route.nl/wandelroute/541019/wandelen-in-het-buitengebied-van-amersfoort . Het zou de eerste keer worden om aan de hand van een door deze organisatie vervaardigde route een wandelheid uit te voeren. Om enige verwarring onderweg te proberen te voorkomen, namen we papieren- en gps-beschrijving mee. Achteraf een zeer wijs besluit. U leest daar nog wel over waarschijnlijk. Volgzaam zochten we het startpunt op. In verband met herindeling en wegvernieling en -vernieuwing raakte de wegwijsmaker van HF door de war en gooide een mooie handdoek in de ring. Daar kochten we niets voor, dus toen moest een soort van gezond verstand het maar weer eens oplossen. Dat kunnen de HH ook nog wel, hoor. Al ras waren we dus bij de aangewezen beginopstelling. Wij werden aangenaam verrast door de ontvangst. Een strijdpoes met aanwijsbare gevechtservaring, gezien de staat van zijn neus. Koetjes en kalfjes, die vriendelijk ons gewauwel aanhoorden. En tot slot nog even vermelden: een voor HF favopoes.
 De avances waren over en weer en werden idem dito beantwoord. De plek waar al dit moois ons overkwam: http://landwinkeldekopermolen.nl/ . Geheel tegen onze principes in, is deze naamsvermelding ongesponsord. HF was bijna vergeten, waarom we hier waren. Maar het schoenwisselgedoe van HH maakte hem wakker en zo kon toch nog ruim voor het invallen van de duisternis aan de wandeling worden begonnen. HH had goed in de smiezen, dat routebegeleiding door HF fout zou zijn afgelopen en nam dus kordaat het voortouw. Reeds in een vroeg stadium was de beschrijving al wat onduidelijk. De gps-variant bood uitkomst. Dit kwam misschien ook een heel klein beetje door de bemoeizuchtige kunstgebitbezittende fietser. Hoe hij het in zijn hoofd haalde om iets een mooi jaargetijde te noemen, bleef ons onduidelijk, aangezien we niet om opheldering vroegen. Vennetjes, ruimtelijke huizenbouw en Harrie de Reiger hadden we al snel in het vizier. Dat beloofde nog wat.

Iets na het zijwindgevoelige kippenhok moesten we terug om het Stoutenburgerpad (een Klompenpad) alsnog te betreden. Aan het vriendelijke verzoek om niets af te snijden, gaven we eigenlijk 100% gevolg. De tocht aan de hand van de Hoevenlakensebeek was zeker mooi. Veel indruk maakten de grasmaairobot, die toch zeker voor een hectare grasland was ingehuurd. Ook onze kleerscheurloze passage langs zwanen willen we even melden. Ja, en dan biedt Kasteel Stoutenburg zich reeds aan. Een echt bezoek van de HH werd bij voorbaat al als ongewenst betiteld. We hielden derhalve afstand en beperkten ons tot een eromheenbeweging. Geheel op eigen risico deden we niets met een schepnet en betraden de bijenschuur. Er waren weinig bijen. HH mompelde iets over wespen en HF deed een kwinkslag in het duitenzakje door de mededeling dat de wespen eerst tot het Bijgeloof moesten worden bekeerd. Nou, u begrijpt het al. Was het trouwens een wigwam of een tipi daaro? Wat doet het ertoe. Na beplankt wandelen en bamboe betraden we de Emelaarseweg. Geen laars te zien, maar wel eieren van van Wee en zeer zwart aandoende mevrouw. Blijkbaar niet verkoold, want ze kon nog voortbewegen. Een vrolijke indruk liet zij, ondanks alles, op ons niet achter. Maar on the other hand: iedereen is wel eens niet allerblijst. De Ossendrijversbrug was wel erg blij en we kunnen daar diverse redenen voor aandragen. Waaronder de volop zonneschijn  en de aanwezigheid der HH.

De eerste reden was voor de tweede reden de oorzaak tot het uitdoen van wat kledij. Slechts t-shirts bedekten nu nog de zeer indrukwekkende torsoos van de HH. Zowel de twee Golden Retrievers als hun begeleider gaven daar direct blijk van. Terug op de Emelaarsweg waren de belangrijkste momenten de aanblik van schapen en schaapachtig kijkende ezels. Eenmaal op 't Jannendorp gebeurde het. De HH hadden inmiddels wel trek en daar stond een lonkende picknicktafel. Deze voorzien van groene aanslag en de HH van broeken met lichte kleur. Een huwelijk tussen die twee dingen is zelfs voor de HH een deur te ver. Dus dan maar met knorrende magen Achterveld in. Op het eerste gezicht zijn de HH geen mietjes, maar dat van knorrend en zo doet aan hun gestel en gemoedstoestand geen goed. Berichten over agressie jegens en toegebrachte openbare verwensingen aan plaatselijke bewoners zijn fake-news. Uit de hoeveelheid nieuwbouwactiviteiten kan overigens worden opgemaakt, dat voor diverse mensen dit dorp wel een aangenaam vertoeven in petto heeft. Leermoment onzerzijds:

 laten we ons niet laten leiden door een kortstondig, zelf aangepraat, ongenoegen. Afijn, we vervolgden en zagen een essentiële aanwijzing over het hoofd. Maar hé, dat leverde ons wel een zitbank op. En een zitbank is een uitkomst op het moment dat een dergelijk iets zeer gewenst is. En dan nog wel tegenover Hoeve Groot Zandbrink. U weet wel, daar waar de eigenaar van de hoeve tot aan de aangrenzende doorgaande weg zijn bebouwing en tot in de finesse zijn steentjes de dienst uit wil laten maken.

Zonder de afwijking onzerzijds (in dit geval van de route) zouden we dat niet in levende lijve hebben kunnen zien. Dat geldt trouwens ook voor de mevrouw, die een Porsche bestuurde. Heel vaak heen en weer over een traject van circa 500 meter. En voor de zeer schuchtere meneer, die een drone bestuurde. Of de mevrouw en de meneer ook maar iets voor elkaar over hadden of voelden, weten we niet. Weer vergeten te vragen. Toen werd het tijd om onze altoos aanwezige drang om in de toekomst te kijken en dromen te verruilen voor een blik naar het verleden. In haar visionaire blik had de Nederlandsche Regering besloten tot het aanleggen van de Grebbelinie.

Dat zou onze Oosterburen wel leren. Die hadden overigens beloofd, dat we onze zorgen aangaande aanvalling hunnerzijds gewoon opzij konden zetten. Maar ogenzandstrooiing bleek het geval. U kent de rest van het geheel. De HH betraden dan ook vol respect het terrein met haar nog aanwezige restantbouwselen. Het monument voor vier op 27 april 1945 omgebrachten was wel een dieptepunt. Dat het geheel nog in de omgeving leeft, zagen we aan het eind van het traject. Zwaar milieuverontreinigende en zeer verouderde militaire voertuigen kwamen aan, om een horde, in euforie levenden en belangstellenden voor iets, af te leveren. Wij vluchtten voor het verleden en liepen begeleid door hekwerk van Arfman langs het Valleikanaal. Waren we hier eerder, maar dan andersom? Misschien, maar we gingen naar de TOP-locatie (Toeristische Overstappunten).

Niet dat we die nodig hadden, want ons doel was de Kopermolen. Ondanks de werkzaamheden aan de Hessenweg bereikten we het einddoel levendig en wel. HF moest en zou kaasinkopen te aldaar. Het lukte. HH wachtte gedwee in de zon en zodoende een goedgemutst duo op naar huis. Waar zullen we deze dag afblussen was nu de vraag. Enigzins eigenhandig ging HF na wat file-ontvangst uit van een oudgediend boekengeheel. Daar werden we verwelkomd door een die gedurende onze aanwezigheid een aantal keren informeerde naar de juistheid van onze eerste bierkeuze.Aan haar consumptie gelegen zou het vat van De Konick Mint the Chocolate nooit leegraken. Om haar niet compleet af te vallen, kozen we als 2e keuze het Springtij der Texelaren. Samen met de bitterballen en een aantal keren het vrolijke geluid van glasbreuk was dit een afdoende afsluiting van het Leusdenomgevingavontuur.