Het grote genieten gaat gewoon door

Sorry dat u ons enige tijd heeft moeten missen. Twitter is werkelijk volgelopen met reacties van spontaan leedvermaak tot oprechte zorgen in de trant van "lekker opgerot" tot "waar zijn ze?". Hartelijk dank.
Het had wat ons betreft niet tot het ontslag van de directeur van Uber hoeven te leiden, de man heeft andere kwaliteiten, diverse vrouwen kunnen er over meepraten.
Vandaag had HF via route.nl iets opgedoken waarvan je met recht zou kunnen zeggen dat dit een wandeling betreft. Niet teveel maar zeker voldoende. De omgeving is voor HF prima, voor HH eigenlijk niet. Maar dat gunnen we elkaar.
Ophalen ruim na 10 uur en daarna op weg.
Kijkt u even mee naar de kaart? Dan ziet u dat parkeren kan geschieden bij onze nationale trots de toekan. Mits u er naar toekan (vergeef ons deze woordspeling maar wij zijn inkoppers).
Parkeren betrof voor HF keuze stress maar uiteindelijk kon het dan beginnen. Apparatuur mee en aan. Bij HF dubbele telefonie. Zekerheid voor meer dan de helft.
HF had ervoor gezorgd en gekozen dat de bebouwde kommen als eersts werden bewandeld en de beschermde natuur later in de middag. Voor de intimi: de weerfabriek bevindt zich schuin links voor u.
De eerste opdracht voor HH diende zich aan maar daarna kon het vooral rechtdoor. Verscheidenheid aan woontypen en dito inhoud gaf zich prijs aan de HH. Veel rechtdoorder kwam dan ineens een fort in zicht waar wij d.m.v. heksluiting niet in de buurt konden en mochten komen. Voor straf wordt de bron hier niet vermeld. Eigen deeg koeken noemen wij dat.
Tja, dan langs een meer wat op niet te missen wijze wordt opgehoogd en toch vergroot.
Ondieper is misschien toch meer. Onbegrijpelijk voor stedelingen maar de aanwezige heren schenen toch echt doeltreffend met machines in de weer te zijn. Groenekan was volgens de lokale info weg, maakt niet uit, wij gingen er toch niet heen.
Daarna kwam weer stedelijk gebied, met autohandel, flatgebouwen en een langspad alwaar je met recht gebruik van kon maken om de wandelroute tot een goed einde te brengen. De outskirts van Bilthoven zagen er veelbelovend uit, de bushalte was zeker in gebruik.
Daarna dan via de kleine naar de boslaan en aldaar werden de eerste sporen van beschermde natuur zichtbaar. Omdat nu niet maar eerst wel bankjes werd besloten de lunch te gebruiken op een ter zitting dienende afsluithefboom. Aldaar werd pizza (restje), stokbrood (restje) en gewoon brood verorberd voorzien van water met en zonder bubbels.
Natuurlijk zouden wij op een moment waarop het niet relevant meer was voldoende banken krijgen aangeboden, maar dat doet er hier niet toe.
Nadat alles smaakvol was verorberd kon een verder doorgang niet meer worden tegengehouden. Dus vanaf hier eigenlijk volop de natuur in. Niet duidelijk werd of de bescherming alleen de natuur betrof dan wel dat de HH er ook onder vielen. Enfin, wij hoefden niet extra ervoor te betalen, dus hoe dan ook goede service.
Tja, ook hier bleek dat je best ruim kan wonen, ook midden in de natuur. Maar dat dit dan weer wel gepaard gaat met behekking en afzondering. Een malloot had een stofzuiger op zijn rug geprikt en blies de blaadjes weer de natuur in, waar ze notabene net vandaan kwamen. Halve zool.
Goed, via een dames geheel (waar wij niets van kunnen vertellen) kwam het laatste deel aan bod.
Dit verschilde in die zin weinig van de eerdere delen dan dat wij dichter bij ons einddoel kwamen.
Gezellig maar zinvol keuvelend kwamen wij langs een groot oversteekgeheel en daarna langs kunst met een hoofdletter Beerschoten.
Hoewel opengesteld niets voor de HH, zijn wij te onderontwikkeld voor geworden. Dus ontwapenend doorlopend en op weg naar de auto.

Vanaf daar in een keer naar en via Linschote, Schoonhoven naar het Loetbos. Een mooie gelegenheid uit het verleden werd bezocht en dit bleek een zeer goede keuze te zijn.
Heerlijke bieren, garnalen kroketten en vleugels gemaakt van hete kip werden ons op een losse maar toch vaste wijze aangeboden.
Voor € 27,50 incl de gouden tip konden wij zaken doen.

http://wandelen123.azurewebsites.net/wandelroutes/kreken-en-meanderen-59

Om maar eens gelijk met de deur in huis te vallen. De titel geeft de route van deze week aan. Inderdaad iets dichter bij huis dan de afgelopen vier wandelingen. Bij de HH zijn de joepies en andere blijken van vreugde en tevredenheid met de bedoelde vier niet van de lucht. Maar we gaan gewoon door met datgene waarmee we een jaar of twaalf geleden zijn begonnen: de HH-wandelingen. De omgeving van Rockanje is ons zeker niet onbekend, maar de Strype en dergelijke is behoorlijk onontgonnen.

Een mooie dag en reden om daar iets aan te doen. HH bij HF en overhandigde een soort reserve en herlaadbare batterij voorzien van reclame. HF in zijn nopjes en wandelkleren bij HH ingestapt hebbende kon de reis beginnen. Parkeren kon prachtig bij energieopwekkende zonnepanelen en een windturbinetje. Schoenengedoe op een bankje, oeps HH vergeet sokken, maar lagen in de auto. Route-aanduidingen waren al gespot en rap teruggevonden. Even vertwijfeling na de kerk, maar snel op het goede pad. Niet in het minst door vriendelijke helpende mond van een lokale mevrouw. En daar was de eerste begraafplaats die zich aandiende, gevolgd door een meneer die al zittend ons zijn ontblote rug toekeerde. Voorbij de eerste slag rechtsaf in een bij voorbaat tot slagen gedoemde poging Rockanje uit te gaan. Aan de lach te horen was de Hihi-fietsmevrouw blij dat ze HH niet plat had gereden.

Overigens kan Ruud u van dienst zijn bij de aanschaf van zetels of andere dingen met of zonder olievaten. Bij de camping van de verharding af en het bos in. Een mooi bankje in de schaduw bood een geweldige mogelijkheid om bammetjes naar binnen te laten glijden. Nu al? Jullie zijn net begonnen. Ja, dat is zo, maar we zijn behoorlijk laat gestart. Zodoende. Een weerzien met een stukje Quackjeswater. Het bos uit en het asfalt weer op. Even oversteken en daar werden we warempel ingehaald door diverse uitvoeringen van fietsers. Een exemplaar daarvan bedankte ons. Waarvoor zal nooit duidelijk worden. Nadat de wielrenners, waarvan een het zo zag gebeuren, voorbij waren, mochten we weer onverhard en was er zicht op kreken. Tussen en onder de bomen kregen we uitzicht op heel veel paarden.

Een groot gedeelte daarvan leek daar te zijn in het kader van een rustboerderij voor dergelijke viervoeters. Ook kregen we onze eerste happy moederwatervogel met kroost te zien. Een kikker en een koekoek zongen een fabuleus duet. Nee, de HH maken nooit iets mee. Het stuk dat nu over asfalt volgde werd opgeluisterd door paardenaandacht en mannen die bezig waren met tenten, caravans en zendmasten. En daar waren we zomaar in Tinte aangekomen. Tijd voor vochtinname en fototoestelbatterijverwisseling van HF. En voor de lokale bevolking was er reden om massaal toe te stromen naar de kerk. Na Tinte ging het weer onverhard.

De wateroppompende tractor, die het pad behoorlijke voor zich opeiste, was voor de HH geen enkele reden om niet door te gaan. En daar was het eerste bruggetje van het meest avontuurlijke gedeelte van de route. Veel dieren lieten zich bekijken: koeien, schapen en aardig wat watervogelgezinntjes. Op redelijk verre afstand liepen een horde ietwat jonge paarden. We waren aardig verrast en blij dat we de grote oversteek mochten en konden maken. Het bruggetje wat wankel dus 1 voor 1 naar de overkant, terwijl de paarden richting het water liepen. Enkelen gingen drinken. De anderen wachtten de HH op en brachten hen een bezoekje. Na een begroeting van ook onze kant middels hoofdaaien moest de HH-wandeling verder gaan. De rest des paardens ging ook aan het water.

Vlak voordat we hun weiland gingen verlaten, kwam de hele goegemeente in volle draf nog even afscheid van ons nemen. Vliegensvlug was de verderop opererende haas via het hazenpad er vandoor gegaan. Het laarzenpad diende zich aan, evenals het gemaaltje met de vissluis. Het pad en wij vervolgde nu langs een breed stuk water met heel veel verschillende watervogels. Bijvoorbeeld wulpen, sterntjes en scholeksters. Van de eerste soort waren een aantal bang dat we het nestje en de daarbij behorende eitjes of kleintjes iets wilden aandoen. Maar zo zijn de HH niet.

Het pad ging nu over in een gedeelte met veel en hoge distels. Lekker voor de blote benen. eenmaal op een gecultiveerd pad ontmoetten we een tweetal Fietsbelgen, wiens hondje het wel zag zitten om de wandelaars verder te vergezellen. Dat bleek niet de bedoeling. Ook was het niet de bedoeling, dat we bij de doorgaande weg en de onthoofde eend het pijltje naar rechts gingen volgen. Doodlopendheid en daarom terug en dan via de weg verder. Een wijs besluit, want daar was snel het volgende pijltje.

En daar was de dorpsgrens van Rockanje. Langs de molen en de Suzukigarage met eigenlijk alleen maar Alfa Romeo op naar horeca. De eerste sloegen we over en gingen zitten bij 't Hoekie. Inderdaad op een hoek. Bitterballen deed men niet, maar de Chouffe, Leffe en witte Vedette smaakten er niet minder om. Al met al weer een superwandeling en nu op eigen bodem. Tot een volgende keer.