.keew ezed nav nessineveleb-HH ed revoz toT .Achterstevoren hoeft niet vervelend of moeilijk te zijn. Bijvoorbeeld tijdens een treinreis. Of als je in de omgekeerde wereld woont en de beginzin van dit verslag leest. Voor diegenen die gewend zijn aan het alledaagse schrift, houden we het gewoon en simpel (kost ons ook de minste moeite).

Grondslag voor de verslagen is en blijft nog altijd de belevenissen tijdens de HH-wandelingen. Zelfs na meer dan 450 keer. En daar is de open deur: ook deze keer is dat niet anders. Waar naartoe en hoe kwam het nu weer tot stand? HH opperde Den Haag. Gezien het randstedelijke fileleed en de te verwachten kerstdrukte werden de auto's als vervoermiddel uitgesloten en ja hoor gewapend met de NS-businesskaarten vond hereniging plaats in de stationshal van Rotterdam-Centraal. Hoewel de pianoklanken ontbraken was het weerzien met wederzijdse blijdschap omhuld. En voorzien van de NS-kerstman. Niet veel later behaagde het de vervoersmaatschappij de HH in ieder geval in de richting van 070 te verplaatsen. Beiden gewapend met een rugzak.

Zo kon het dat uit die van HF een platenspeler te voorschijn kwam en even later in die van HH verdween. Dat HH eerder deze week bij het woonhuis van HF was en deze niet thuis was, bleef niet geheel onbesproken. In daar was de eindbestemming. 1 been van HH had de ruste reis aangegrepen om in slaap te vallen. Het uitstappen ging daardoor enigszins trager dan normaal. HH was de overigens door zichzelf aangewezen persoon om als reisgids te fungeren. Een ontboezeming van HH: volgens eigen zeggen had hij niets in het hoofd. HF was dat nog nooit opgevallen, aangezien deze zelf niets in het hoofd heeft. Wel feliciteerde hij HH en verwelkomde hem bij de Nietsinhethoofd-club. U leest het: verbroedering alom. Geheel doelloos ronddolen werd het trouwens niet, want we gingen op zoek naar zeehelden in een kwartier. HF dacht dat de bedoelde helden  slechts voor een vijftien minuten helden zouden zijn. Toen werd het duidelijk door HH uitgelegd, dat dat om het kwartier het geval is. Ja, dergelijke dingen leren ze in Den Haag reeds op jonge leeftijd op de lagere school. Zo ook HH. Vlak buiten het station liepen de HH over het naast het fietspad gelegen voetpad. Jeugdigen vonden het nodig fietsend over het voetpad de vrede en rust te verstoren. Het feit dat we vlak daarna langs rechtspraak personen van aleer kwamen, deerde de fietsenden niet. Is het hoofdbureau politie allen voor hoofden en is er dan ook bijvoorbeeld een arm- of beenbureau van deze club? Waren we even te gast bij de brievenbus van Ter Gast? Ja. Een op z'n zachts gezegd harde knal beroerde onze trommelvliezen. Niet veel later volgde een 2e en die kwam gezien onze positie ten opzichte van het stuk explosief nog harder aan. Maar ach, Den Haag heeft nog veel meer te bieden, dus doorwandelen. Wist u dat er mensen bestaan die zelf kreeften maken en daar dan later weer een saus van bereiden? Ach, wat moet je met die kennis?

Niets dus. Het Zee- en Riviervischhuis doet tegenwoordig dienst als Spellenhuis. Wat we zoal verder tegenkwamen en/of zagen onderweg. Veel mensen in diverse zaken die iets aan het eten of drinken waren. Een café met rondomhekt terras. Een damesmassagesalon. Een speeltuintje met een door een meisje zelfbenoemd echt doel. Robots. Vooroverbukkende rokken met hoofddoeken. Accordeon/ukulelewinkel. Een vierpersoons tandem. Okee, de opsomming is saai. Inmiddels bevonden we ons op de Weimarstraat. HH wees de weg naar een authentiek pand uit tenminste 1870 tussen alleen maar nieuwbouw. http://www.drieluik.com/wat-is-t-drieluik/historie/ .

Nog meer historie bij de lagere school waar HH op zeer gevoelige wijze een voetbal vol op zijn bril/gezicht heeft ontvangen. Au dus. In de kleine opbergruimte op de hoek deed men twee porsche's.  Het Gem. Stortbad deed herinneringen opborrelen, met als het Newtonplein.

Dit bordje geeft een duidelijk advies, maar of het handig is..... En daar waren de gebouwen van onze grote vriend en steun en toeverlaat en bittere tijden; Johan Maasbach. We moesten nog door naar de Haagse Markt, anders hadden we zeker binnen even gedag gezegd. Wat de man allemaal luidkeels over de Paul Krugerlaan te brullen is ons niet duidelijk. Maar HH merkte door de opeens invallende stilte dat het gesprek beëindigd was. Op de markt geen spoor van een zwager, dus ras de markt verlaten en op naar het centrum. Waarschijnlijk had de autowasserettebediende het niet helemaal goe begrepen: de auto was vuilgemaakt in plaats van het vuil verwijderen. Een foto van een schoonmoeders woonstraat en een bevogelpoepte auto later betraden we allebei voor het eerst het Binnendoor. Naast de dennenboom met de rokende beschermwolf is daar veel meer te zien. Van afbrekende balkons heeft men daar geen last. Na wat oponthoud door onder politiebegeleiding over de trambaan scheurende auto's met wellicht belangrijke figuren werd besloten om richting Den Haag HS (nee, staat niet voor hielspoor) te gaan. Helaas konden we onderweg geen traangas kopen.

Wel zagen we dat een of andere malloot (blijkbaar in de HH-familie bekend wie) een rode mini op een wel zeer onalledaagse manier te hebben geparkeerd. Met een glimp van een waarschijnlijk aanstaande weesfiets nog op het netvlies betraden we het station. De gekozen trein bleek erg vol en HF stelde voor om 1e klas te gaan rijden. Hij doet dat wel eens vaker en zonder problemen. Toen na de eerste stop 2e klas mogelijk werd verkasten we. Gezien de reputatie van HH enerzijds en controles van een conducteur (transgender bedoeld) zou dat in zijn bijzijn wel eens anders kunnen uitpakken. En ja hoor; daar werd gecontroleerd. Overigens alleen ter 1e klasse. Gezien de gevoelens in zijn rechter voet mocht HF dat onderdeel langs de benen van HH plaatsen. De roodgejaste vrolijkheid uitstralende en daarnaast ook nog krantlezende mevrouw kon naast deze multitasking ook nog eens bezorgdheid en minachting uitstralen over de plaatsing van het been. Eenmaal in Rotterdam kozen we een biercafé uit België. Bieren als LMNOP Extra Stout en Kaapse Brouwers Gozer konden wel geleverd worden. Frieten en bitterballen waren ook voorradig. En nu dus eigenlijk de eerste zin.

Lopend van Rotterdam naar Schiedam, treinend weer teug

Merkwaardig dat je zulke sporen kunt achterlaten tijdens het wandelen. Sommigen doen dat met urine, anderen met hun hielen. Soms oh zo pijnlijk maar daarentegen uit - en nadrukkelijk. Voor deze vrijdag gold dat tot het laatste moment doorgang geheimzinnig en riskant was. Wanneer is er zekerheid? Bij ons zo rond 10 uur deze vrijdagmorgen.
So wie so is de vrijdag het moment waarop rituelen uit de kast worden gehaald, ongeacht de staat van de HH-dames. En dat laatste is momenteel wel een dingetje, aangezien zij beiden gebukt gaan onder leed. Weliswaar verschillend maar niettemin. Wel iets om rekening mee te houden als u de inhoudelijkheid van ons proza beoordeeld.
Laatst nog was er op de televisie een uitzending en de kans is groot dat dit vanavond weer zo is.
De HH zijn al getrouwd dus zullen niet de cliffhanger presenteren die een zekere Gordon ons wekenlang heeft voorgehouden. Dat het gras bij de buren beter oogt is een bekend natuurkundig fenomeen ook wel aangeduid met in de suikerpot roeren. Dan kan de suikerpot bij de buurvrouw ook weer zoeter zijn dan die thuis. Maar zo bevinden wij ons op een hellend vlak.
Feit is en blijft dat de regen deelgenoot zou zijn tijdens de wandeling als ware het niet de hele tijd.
De verschillende vervoersmogelijkheden zorgden ervoor dat wij rond 13 uur elkaar eens goed in de ogen konden kijken op 010-centraal. Geen piano muziek deze keer.
Handenschuddend was het weerzien. HH had deze keer het fototoestel uit de mottenballen gehaald zodat de fotografie werkelijk hoogstaand zou blijven. Dat inzoomen moest maar eens afgelopen zijn.

Hoewel eerst de boot een doel op zich zou zijn werd alras gesproken over Schiedam. Genoemde plaats kan er niets aan doen. Hoewel er een HH-verleden aanduidbaar is.

Min of meer uit de weke hersencellen van de HH ontsproot zich een genot wat zich beter laat omschrijven als wandelende bewegingen met als doel een afstand te overbruggen. Dat daarbij allerlei overkappingen werden gebruikt om de haren en dergelijke droog te houden is niet vermeldenswaardig..


Wanneer u net als de HH de wandeling wilt voortzetten zult u op enig moment het cs moeten verlaten of u wilt of wel. Wij deden het voor en als het ons lukt ......

Grappig is dat terwijl wij dit digitaal aan u toe vertrouwen het ook weer bij ons binnenkomt. Veel kapperszaken gezien, waarvan sommigen zonder klandizie. Maar wellicht zijn dit de kappers denktanken. Een oude bekende doet nog steeds in oliebollen maar dat geeft niks. Beter laat dan nooit.

More or less on the auto pilot walk we moved on. Just using our own legs and heads.

Stilvallen is geen optie zodat we ook bij een kasteel weliswaar mochten rondkijken maar niet te lang. Zodoende werd er langs instituten voor bekering verder gewandeld. Natuurlijk werd onderweg gestopt en verwonderd gekeken naar het een en ander. Maar dat heeft ook te maken met de gemoedstoestand van de HH.

Tja, uitgezonderd op momenten van stilstaan werd er doorgewandeld. Hierbij werd niet gekeken naar de algehele gekte om ons heen. Gekeuveld werd er des te meer waarbij een waarderend geluid viel te bespeuren als het om damesmeisjes ging. Wat dat betreft zijn de HH nog niet hopeloos verloren.

Vanwege fysiek was HF aan zet om aan te geven hoe ver en hoe lang. Dan kon er vanaf Schiedam een terugreis worden aanvaard naar de grote 010-broer. Molens hebben ze hier ook al moet je er wel naar op zoek gaan.
Vandaar dat besloten werd een piepklein ommetje in Schiedam en vandaar aan en via de overzijde naar het station.
Aldaar werd direct een trein gepresenteerd en gezeten in het onderste deel kon de terugreis worden afgemaakt.

Eenmaal terug kon naar Boudewijn worden verkast teneinde naast het open luik de bieren te proeven die wij dachten te bestellen. Het aanwezige oh zo vriendelijke personeel stak daar een stok voor en gaf aan niet aan alle wensen te kunnen voldoen. Vandaar dat ingreep noodzakelijk was. De nachos waren zoals bekend voortreffelijk. De bieren: Kasteel Rouge, Kaapse Karel, Lowlander beer Porter, Oedipus chainsmoker, Ayinger Celebrator

Zo langzamerhand kunnen wij voorzichtig tot de conclusie komen dat bier drinken ons wel bevalt.

Daar kun je vergif op innemen

Al raden we dat ten zeerste af, mocht je niet een zeker doel voor ogen hebben; namelijk eigenmoord. Dus als de HH wordt gevraagd of er nog eens door hun gewandeld gaat worden en het antwoord luidt als de titel van dit epistel: het kan, maar het gif lijkt ons zinloos. Dat uiteraard in tegenstelling tot een wandeling op zich. Diverse mensen uit o.a. de werksferen van de HH vragen ons iedere week af, of en waar dan naartoe.

Deze belangstelling wordt erg door deze wandelaars gewaardeerd. En wel dusdanig dat we er over zitten na te denken, of het wellicht als blijk van waardering aardig is om per week 1 persoon met name te noemen. Wie weet. Zoals altijd voordat een route geboren wordt, worden allerlei bronnen geraadpleegd: Winkler Prins, Groene Wissels, wandelknooppuntensites en eigen archieven. Afgeleid en geïnspireerd door Murder by Numbers (o.a. Police en film) bedienen we ons de laatste tijd eigenlijk uitsluitend van wandelrouteplanners als www.wandelen123.nl . Ook zo handig in steden. Daar gaat de eerste persoon, die we middels benoeming willen danken. Lex kwam met het idee om, als we weer eens in Utrecht gingen wandelen, een bezoek aan Olivier te brengen. Deze tip is in HH-oren geknoopt. De wandeling ging inderdaad weer naar Utrecht. Aan overlapping ontkomen we inmiddels niet echt meer, maar met deze punten lukte dat toch aardig: 89, 88, 42, 43, 86, 45, 47, 48, 49, 78, 18,  voorkant Stadion Galgenwaard/Kromhout Kazerne, 82, 83, 84, 87. Uiteraard reisden we zakelijk met de NS-kaart per metro en trein naar Utrecht. Her en der vertragingen, maar deze sloten perfect op elkaar aan, zodat vanaf Prins Alexandersation tezamen werd gereisd.

De piano in de stationshal in Utrecht was voor deze gelegenheid uitgebreid met een gitaar en een scootmobiel. Verder eigenlijk weinig inhoudelijke veranderingen. O ja, toch wel. Geen open poortjes meer. Aan de buitenkant van het station vinden nog steeds aanpassingen op en van hoog niveau plaats. Hoe dan ook; op naar 89. Bij de voetgangersoversteekplaats wat oponthoud, maar al snel vonden een kleinood met het gezochte nummer. Onder begeleiding van drie accordeonisten en een onzichtbare bas traden we de binnenstad binnen. Op diverse plaatsen zat men al dan niet buiten te genieten van een lunch in vele varianten. Daar waar de vuilnismannen in de weg stonden, deed HH op zijn beurt een duit in het indewegstaanzakje. Dit leidde tot een verontwaardig gebrabbel van 1 der vuilnisophalers. Zonder kleerscheuren langs Sint en aanhang, grammofoonplaten en het Nijntjebeeld. Over de kade, waaraan Jonkheer Meester Hubert Matthijs Adriaan Jan van Asch van Wijk (kortweg Huipie Druipie) diende zich daarna de voormalige gevangenis, tegenwoordig bekend onder de naam de Lik aan het Wolvenplein. In Zocherpark kregen van lucht van de Stadsschouwburg Utrecht. Geen muziek in de feesttent, maar even later betraden we wel bij het Maliehuis het eerste fietspad van Utrecht, daterend uit 1887. Dit alles onder toeziend oog van de heer Reiger. Veel kunstuitingen. En terecht vroeg HH zich weer af, wanneer de diverse kunstenaars terugkomen om hun werk af te maken.

Dit stuk kunst is denken we overigens wel af. En daar dook de rozentuin weer op. Deze keer deden we geen boterhammen daar. Die waren al op. Nadat we onder de weg door waren gegaan konden we de meneer met de hond met onze geruste harten zeggen dat we de kust veilig hadden gemaakt. Onze missie ging verder en Park Bloeyendael in. Bekend terrein en aardig uitgestorven. Overigens vanaf hier een behoorlijk stuk vergezeld van de Kromme Rijn. Langs de paddenpoel en verder onder de snelweg door. Zowel de dubbele busbaan en gewone rijbaan overgestoken en bij de meisjes rechtsaf. "Kijk daar" riep HH verrast. "Een gebouw van Gaudi" Nou inderdaad; in al haar glorie stond daar potverdorie een soort Gaudi-huis. Nog enigszins opgewonden was daar al weer de volgende aanleiding tot excitement: de school en de juf. De flessenweggooiende mevrouw met haar Volvo kijk minder blij. Maar ach, niet iedereen wordt blij van zonneschijn. Hardlopende dames zagen we vaak. Zo ook aan de achterkant van de Kromhout Kazerne. Een bekende naam in de familie van HF. De bus was weliswaar erg vol, maar op advies van HF stapte het studeermeisje toch ook maar in. Overgestoken zagen we een rood brommobiel zelfs stoer een stukje achteruit rijden. Dat het parkeerterrein bij het zwembad niet uitsluitend toegankelijk is voor bezoekers des zwembads bewees HF luidkeels. Verbazing bij een op die parkeerplaats aanwezige manke Nelis werd door HH waargenomen. Toen we de visser hadden gezien, vond HH het tijd geworden voor weer eens een selfie van ons. Het resultaat zag u reeds aan het begin van dit verslag. Wat viel verder zoal nog op? Tandemfietsers die hun voorpassagier waren verloren, poezen, een tam konijn, een boot met de naam van een dochter van HH, Rietveld-Schrödermuseumbuitenkant, voorkant Kromhout en Galgenwaard. En uiteraard nog veel meer. Op de picknicktafel bij de school zaten een jongen en een meisje. Zo te zien had de jongen een serieus en wellicht goed verhaal. Het meisje had vooral verdriet. Bij de woonboot bleek de eerst timide hond later erg goed te kunnen blaffen.

In de Vogelbuurt hing een rare vogel aan de balustrade. Hoort er bij, zullen we maar zeggen. En zo kwamen we weer in de binnenstad en namen afscheid van onze trouwe vriend de Kromme Rijn. Kan iemand ons uitleggen wat het Maastrichts Bierhuis in Utrecht doet? En waarom HF werd aangevallen door een verkeersbordpaal? De werkmeneer deed zijn uiterste best om de Oude Gracht helemaal vol te plassen. Wij wachtten het resultaat niet af. Net als dat van de parkeeractie van de BMW-mevrouw. Na nog wat zeer bruikbare tips van HH aan HF inzake voetzaken en schelpen en onder toeziend oog van een uitermate vrolijkheid uitstralende geelzwartgebrilde wijndozenverplaatser bereikten we 87. Nog even de Lange Nieuwstraat een stukje in en daar was ons voorlopig eindstation:

De Drie Dorstige Herten. Lex, moet je zeker eens bezoeken. Een huiskamercafé met tijdelijke huisvestingsmogelijkheden voor een beperkt aantal bezoekers. De HH werden toegelaten. Dit in tegenstelling tot een aantal laterkomers. Zijn de zitplaatsen vol, dan wordt u met zachte hand, maar zeer beslist de deur gewezen.

Aan staanplaatsen doet men dus niet. Al zittend konden we genieten van kalfsbitterballen, stukjes worst van een kloostervarken. Uiteraard vergezeld en begeleid door bieren van diverse makelij en smaak. Iets van de Kromme Haring, 't IJ en wat zeker vermeldingswaard is Kasteelheer van de Gulzige Gans (alcoholverwarmend, wat dat ook in moge houden). Aangezien de bus naar het station voor de deur bij de Herten een halte kent, bespaarden we ons een wandeling in de kou. Hartelijk afscheid bij de prins volgde op de treinreis. Ijs en weder dienende laten we volgende week weer iets van ons horen. Proost.