Hehe, eindelijk weer Olympische Winterspelen. Bent u ook zo blij? In dat terwijl we in Nederland ook een beetje vrieskou hadden. En dat Noord- en Zuid-Korea elkaar weer openlijk de hand reiken. Dat soort verbroedering doet de HH goed.
Na lange tijd weer met elkaar praten is iets wat de ons ook wel overkomt. In ons geval ging het om een week of drie. Diverse zaken lagen hier aan ten grondslag. Voor u wellicht een vraag; voor ons een weet. De hele week scheen de zon regelmatig overdag, maar voor de wandeldag had men andere zaken in petto. Een snijdende wind en in de loop van de ochtend/middag sneeuw. Maar gewandeld ging er worden. HH vond onder begeleiding van vliegtuiggeluiden een mooie puntenwandeling in de buurt van Bodegraven. Mede ingegeven door de sneeuwvoorspelling werd gekozen voor vervoer in de openbare sfeer. Samensmelting zou gaan plaatsvinden in de trein die om 12.05 u. stopte op station Rotterdam Alexander. Uiteraard een warm weerzien en het mondeling uitwisselen van gebeurtenissen en aangelegenheden kon van start gaan. Te Woerden stapten we uit om even later in de trein naar Bodegraven te stappen. Geen mannetjes eenden te zien aldaar, maar wel een mensgrote uitvoering van een konijn. Bijzonder. Net als de mevrouw, waar tegenover HH plaatsnam, terwijl HF luidskeels zich afvroeg waar hij dan zou gaan zitten of wellicht zou blijven staan. Uiteindelijk ging hij naast HH zitten. Aangekomen in Bodegraven bleken beide HH zich voorbereid te hebben op koude HF droeg eens jas, die hij voor het laatst heel veel jaren geleden aan had tijdens een wandeling langs de Rotte Meren. Kou en veel gevallen sneeuw waren toen aan de hand. HH deed aan geheel iets nieuws in de vorm van een muts voorzien van een handig takeloog. Gelukkig was er sprake van vergeting van meename van de papieren route. Maar de gpx-uitvoering was wel voorhanden. Hoewel de HH altijd doortastend zijn en nooit en nergens twijfelen (en zeker al niet tijdens het parkeren van automobielen) deden we even overleg inzake links of rechtsom beginnen. Anoniem werd na hoofdelijke stemming besloten tot eerst de oostzijde aandoen. Achteraf een ontzettend goede beslissing in verband met tegenwindtrajecten die nu gunstiger bleken uit te vallen. Via Freek zorgt voor hypotheek doken we het centrum van Bodegraven in. De bibliotheek lieten we ongemoeid, want het buitenleven was hetgeen wat ons lokte. Zonder al te veel kleerscheuren kwamen we bij de markt uit met wel meer dan een kramen. Bij de plaatselijke Rabobank wenste HF een geldtruc uit te halen.
Na wat grappen en grollen en het wegsturen van de voorganger trad HF dapper naar het apparaat en maakte met succes de bank geld afhandig. HH waarschuwde nog dat de bank het daar niet bij zou laten en dat HF een sigaar van eigen deeg had gekregen. Of in ieder geval zei het iets van die strekking. En daar waren de huizen met driehoekige erkers, waar Bodegraven zo bekend om staat. Om verschillende redenen een aanwinst voor de woonruimte en een streling voor het oog. HH voldeed met verve aan zijn opdrachtverplichting tot fotografisch vastleggen van dorps- en/of stadsgrenzen. Eenmaal buiten de bebouwde kom werden we geconfronteerd met een hond, die werd uitgelaten door een baas in korte broek. Gelukkig liep die aan de overkant van de doorgaande weg. Waanzin is namelijk enorm besmettelijk in de Bodegraafse vorm. Hekje door en aan de linkerkant volkstuinen. Sommigen voorzien van prachtige elementen. De elementen deerden de poes niet. De HH kregen nu te maken met onwelriekende odeuren, die in eerste instantie aan de poes werden toegeschreven. Dat bleek onjuist, toen we een weiland ontmoeten waar de grondeigenaar mest had uitgereden. Of het van menselijke of dierlijke origine was deed niet ter zake. Stinken; dat deed het in ieder geval. Het zorgde er overigens wel voor, dat we redelijk onopgemerkt en voor ons ongemerkt in de buurt van lama's kwamen. Nee, niet personen uit het Boeddhisme, maar dieren die onder andere leven in de Andes. De zwanen hadden waarschijnlijk opdracht gekregen van de KLM om op te stijgen. Later kwamen we ze weer tegen en daarna nog een uitgekleed familielid van hen. Veel liggende trapjes maakten het oversteken van sloten een stuk gemakkelijker. Onze hoffelijkheid wisselden we af, zodat dan weer de een en dan weer de ander de hekjes niet hoefde te openen, maar dicht te doen. That's where friends ook for zijn. Aan het eind van het eerste weilandtraject werd onze klimkunst op de proef gesteld. Ruimschoots geslaagd.
We waren al blij dat tot nu toe de grond ietwat aangevroren aanvoelde, maar tijdens het volgende stuk weilanden waar dat nog fijner gezien de hoeveelheid zichtbaar ijs. Langs de Ziende kwamen we zienderogen dichterbij Zwammerdam. Veel watervogels begroetten ons vanuit de lucht. Binnen de dorpsgrenzen van Zwammerdam bleek de wind minder kracht te hebben. Zodoende boterhammeninname enzo bij het hondenlosloopgebied en de Willem Alexanderboom en aan de over van de Oude Rijn. Zwammerdam hebben we al een paar keer bezocht, maar de dorpskern was nog onontgonnen gebied. Inmiddels dus ook niet meer. Leuke dingen maakten we mee. Poezewoezen, die ons vanuit verschillende vensterbanken bekeken. Het bekijken was overigens wederzijds. Bij de school brallend de HH het een en ander en twee tegenliggers keken ons verbaasd aan. 1 van hen bleek dezelfde taal te spreken. Het grote verschil: normaal praten de HH op andere wijze. Het werd dus tijd om dit dorp achter ons te laten. Begeleid wonen hoeft niet per se in mooie bewoning zagen we.
Nadat de trein was doorgereden brak voor ons een stuk aan, dat, gezien wind en in mindere mate sneeuwval, minder aangenaam was. Dat was voor de jonge snoek een reden om boven op het ijs te gaan liggen. Toen we echt tegenwind hadden fietste ons een mevrouw voorbij met twee zitjes. Het verbaasde ons dat we geen lift van haar kregen. Het fietspad bezorgde bescherming door de wilgen en een korte conversatie met de boerderijbewaakhond. Op het fietspad ook veel woerden. Daar wel dus. De storm van pas geleden had aan de Dammekade aardig huis gehouden. Een meneer van het waterbedrijf stapte uit de werkbus; deed iets in een brievenbus en zag ons voor mannen aan. Tenminste, dat maakten we op uit zijn uiterst vriendelijke begroeting. Ons advies om snel weer in de bus te stappen nam hij graag ter harte. We zagen later een aantal collega's van hem spelen met water. En dan nog meer goed nieuws. Kijk maar.
Nog een klein over bedrijfsterreingebied en daar was het station al weer. Wachten op de trein was van korte duur, net als in Woerden. Vanuit de trein zagen we een aantal mensen met fietsen lopen. Een enkele fiets wel heel, maar het grootste gedeelte kapot. Door deze afleiding waren we op Rotterdam Centraal voordat we het ons eigenlijk realiseerden. Op naar Sijf was toen het devies. Behalve een persoon, die qua gezichtskleur en hoesten zeker niet moet gaan stoppen met roken, overkwam ons hoegenaamd niets vermeldenswaardig meer. In het café was plaats voor ons. Zodoende konden we daar genieten van Lindeboom Venloosch Alt, verlaatte bitterballen, 't Verzet Moose Blues, oude kaas, Eiber De Baron en dubbelbok van Vandestreek. Een aantal door ons gekozen bieren waren niet meer leverbaar. Maar op zeer professionele en aardig adviezen van de attente bedienster werden die vervangen door de laatste drie genoemden. Een fijne dag met een fijne afsluiting. Tot een volgende keer.
Na lange tijd weer met elkaar praten is iets wat de ons ook wel overkomt. In ons geval ging het om een week of drie. Diverse zaken lagen hier aan ten grondslag. Voor u wellicht een vraag; voor ons een weet. De hele week scheen de zon regelmatig overdag, maar voor de wandeldag had men andere zaken in petto. Een snijdende wind en in de loop van de ochtend/middag sneeuw. Maar gewandeld ging er worden. HH vond onder begeleiding van vliegtuiggeluiden een mooie puntenwandeling in de buurt van Bodegraven. Mede ingegeven door de sneeuwvoorspelling werd gekozen voor vervoer in de openbare sfeer. Samensmelting zou gaan plaatsvinden in de trein die om 12.05 u. stopte op station Rotterdam Alexander. Uiteraard een warm weerzien en het mondeling uitwisselen van gebeurtenissen en aangelegenheden kon van start gaan. Te Woerden stapten we uit om even later in de trein naar Bodegraven te stappen. Geen mannetjes eenden te zien aldaar, maar wel een mensgrote uitvoering van een konijn. Bijzonder. Net als de mevrouw, waar tegenover HH plaatsnam, terwijl HF luidskeels zich afvroeg waar hij dan zou gaan zitten of wellicht zou blijven staan. Uiteindelijk ging hij naast HH zitten. Aangekomen in Bodegraven bleken beide HH zich voorbereid te hebben op koude HF droeg eens jas, die hij voor het laatst heel veel jaren geleden aan had tijdens een wandeling langs de Rotte Meren. Kou en veel gevallen sneeuw waren toen aan de hand. HH deed aan geheel iets nieuws in de vorm van een muts voorzien van een handig takeloog. Gelukkig was er sprake van vergeting van meename van de papieren route. Maar de gpx-uitvoering was wel voorhanden. Hoewel de HH altijd doortastend zijn en nooit en nergens twijfelen (en zeker al niet tijdens het parkeren van automobielen) deden we even overleg inzake links of rechtsom beginnen. Anoniem werd na hoofdelijke stemming besloten tot eerst de oostzijde aandoen. Achteraf een ontzettend goede beslissing in verband met tegenwindtrajecten die nu gunstiger bleken uit te vallen. Via Freek zorgt voor hypotheek doken we het centrum van Bodegraven in. De bibliotheek lieten we ongemoeid, want het buitenleven was hetgeen wat ons lokte. Zonder al te veel kleerscheuren kwamen we bij de markt uit met wel meer dan een kramen. Bij de plaatselijke Rabobank wenste HF een geldtruc uit te halen.
