Sussen de zussen de zusters?

Na de devotie van vorige week werd het wel tijd voor de volgende wandeling. Goede en minder goede ontwikkelingen in en op de wereld hebben ons daar eigenlijk nooit van kunnen weerhouden. Okee; weersomstandigheden en verhinderingen daar gelaten.

Dat moge blijken uit het feit, dat we sinds januari 2006 zo'n slordige 480 wandelingen hebben beschreven. De weersomstandigheden van de afgelopen tijd zijn wel een grote stimulans om te gaan wandelen, maar dan bij voorkeur in wat schaduwrijke omgevingen. Bossen en dergelijke zijn daarvoor uitermate geschikt. In het verre verleden deden we de streek rond Leersum aan en HF dacht dat het opnieuw ontdekken van die streek wel op z'n plaats was. https://www.wandelzoekpagina.nl/wandeling/boswandeling-essenhakhoutbos-leersum/16265/  HH stemde in onder bepaalde voorwaarden. Een ophaalactie door HF was in het wensenpakket opgenomen. Doorgaans niet zo meegaand besloot HF niet de lulligste te zijn. Net nadat VA hun echtelijke bed had verlaten belde HF bij HH aan. De ontvangst was hartelijk en er ontstond meteen gezelligheid, maar de HH moesten gaan. Gewandeld moest er worden. Onder muzikale begeleiding werd koers gezet richting Leersum. Onderweg daar naartoe zagen we onder andere de Sinaasappelman en een paar Duitsers in een wak. Terug naar de Heimat was hun devies. Wellicht wilde men op eigen grond zien wie er wel het voetbalWK ging winnen. De vrachtwagen met de tekst "Henk Wind" deed even wat stof opwaaien. HF vermoedde dat er een foutieve spelling aan de hand was. T of DT zou er volgens hem moeten staan. Vlak voor Leersum zag HH een bord met de Utrechts Heuvelrug.

Inmiddels waren we in de provincie Utrecht en hij was even bang dat hij een heuvelrug had gekregen. Later tijdens de wandeling dacht HF bij HH die heuvelrug te zien, maar dat bleek een rugzak te zijn. Kortom, verwarring alom. Aangekomen bij het beginpunt bij Darthuizen(Hapjes-Lunch-Diner) schoentoestand en stelde HF voor, om de route tegendraads uit te voeren. Zo gezegd, zo gedaan. Achteraf bleek dit toch de origenel uitvoering. Wij op pad, terwijl een tweetal wandeldames zich meldden bij Darthuizen. Wij gelijk fout lopen en zij geen koffie, want koffie was nog niet beschikbaar. Wij even goed lopen, maar eigenlijk direct weer fout lopen. Eindelijk weer goed lopen en op weg naar het landgoed Broekhuizen. Aan de zijkant van de oprijlaan werd een klein hondengedrocht of biggetje geboend door de bazin. Door het knorrende geluid van het dier konden we niet goed vaststellen wat het was. Het landhuis ligt er mooi bij en volgens de eigenaren meets the past there the present. WE weten niet of wij de pat of de present waren. Hoe dan ook; onze volgende ontmoeting was met landgoed Den Treek-Henschoten. Deze ontmoeting zal ons nog wel een tijdje heugen. Op onnavolgbare wijze wisten we weer eigen inbreng te doen. Hiervoor kozen we een redelijk stuk, waarvan het pad rijkelijk voorzien was van braamstruiken en andere begroeiingen, die onbelemmerde doorgang wensten en wisten te voorkomen.

Toen ook nog allerlei sloten de voortgang in de weg stonden, restte niets dan de heenweg weer terug te nemen. De HH kwamen er niet ongeschonden uit. Beiden met enig bloedverlies en HF liep een scheur in zijn broek op. Zo; die kan straks thuis in de kliko. Zelfs doneren aan een kledinginzamelaar zat er niet meer in. Nadat HH zijn schoenveters weer had gestrikt vervolgden we onze weg. Borden wilden ons doen geloven, dat de doorgaande weg afgesloten was. De in de verte op die weg zich bevindende graafmachine deed ons aan die mededeling twijfelen. Het pad, dat ons verder diende te voeren, was wel versperd, maar geen onneembare hindernis. Bij het verlaten van een stuk Klompenpad ( geen klomp te zien overigens) werden we beblaft, wat de bazin eigenlijk geen reet kon schelen. Vlak na een ander stukje bebossing bereikten we eindelijk weer eens een stuk asfalt. Aan de ene kant reclame voor zacht rood fruit en aan de andere kant Wijk bij Duurstede. Daar tussenin een wandelmeneer met hoed. Aangekomen in de voor Wijk werden we uitgenodigd en verwelkomd door de Kromme Rijn. Veel uitlaathonden en wat ons aanlokkelijk riep was een bankje in de schaduw. Een mooie plek voor een zittend rustmoment en bijpassende laving. HH kreeg contact met iemand die boeken houdt. Animatie middels honden en famliebalspelen viel ons ten deel. Van deelname onzerzijds kon geen sprake zijn. Ons spel bestond louter en alleen uit gadeslaan en straks verder wandelen.

Dat laatste ging dus ook gebeuren.

Dat er plaatselijk niet veeleisendheid heerst, werd ons duidelijk door dit bord. Een bloemenwei met maar liefst twee soorten bloemen!!! Kosmisch, dat zijn we uiteraard niet vaak. Maar af en toe doen we de Melkweg. Nee, we gooien geen melk weg. Voordat we het asfaltpad konden betreden, ging HH even de waterstanden opnemen. Op het pad hadden we vreemde vogels als fietstegenliggers. 1 daarvan had tegen de kou handschoenen aangedaan en een muts opgezet. Om niets van de omgeving te missen, waren een aantal spiegels op het stuur aangebracht. Tegenover de boomgaard werd het weiland flink besproeid. De op het weiland aanwezige koeien waren duidelijk niet gecharmeerd van de vochtverspreiding en zochten met z'n allen een goed heenkomen op een droge plek. Niet allen bleven van besprenkeling gevrijwaard. Voordat we weer een bospaadje opgingen, stelde HH weer even een onderzoek in naar de waterstand. 3,10 boven N.A.P. werd aangegeven.

Bij het brugplankje stelde HF voor om niet tegelijk oversteek te doen in verband met zeer zeker overbelasting van de plank en alle gevolgen van dien. Dan maar een foto. De fietsmevrouw van een bepaalde geloofsstroming was bang dat zij aanstoot zou geven en fatsoeneerde haar rok alvorens ons voorbij te gaan. Zinloze actie. In de tuin achter het witte huis leek naar onze inzichten een graf aangelegd te zijn. Maar ja, toegang tot de tuin werd ons ontzegd, zodat het een gissing blijft inzake het hoe, wat en eventueel wie. In het weiland verderop stond ons inziens een eenzame koe.

Bij nader onderzoek bleek dat zij van de horde de enige was die zonnebrand had gesmeerd. de rest lag/stond in de schaduw.

Na een leuk boerderijtje en een stel waargaanwenuheen-fietsers werden we gewaarschuwd voor pas op teken. De kippetjes waren nieuwsgierig; de geitjes bleven onder de boom. Het bospad bracht ons bij een huis, waarvan HH iets met betrekking tot het binnengaan van het huis wel heel erg raar vond. HF vond dat een zaak van de eigenaars. De gemakkelijke insteek dus. Was er nu een scheurtje ontstaan in de uitstekende verstandhouding en vriendschap? Nee hoor, de scheurtjes zaten door de droogte in de grond.

Nadat we nog een keer beblaft werden, raapte HF de pauwenveer op.

De drukke weg oversteken en nu bevonden de HH zich in de Diepwel. Maakt u zich geen zorgen: de daar aanwezige grafheuvels doen geen kwaad. Wel komt men nu in het stuk van de wandeling waar wat daling en stijging voorkomt. U raad het al: een stukje van de eerder aangehaalde Heuvelrug. Een groepje basisschoolkinderen met begeleiders deed zich voor. Van die kinderen trof eentje een ballon aan in een boom. De meest mannelijke begeleider maakte wereldkundig, dat ballonnen normaliter aan bomen hangen. Dit tot grote verbazing van HF. Erg onder de indruk van de grafheuvels zijn we vergeten dat foto's van te maken. Evenmin als de crossmotoren. Bij het theekoepeltje werd noch thee noch wat anders geschonken. Na nog een paar keer het pad kwijt te zijn geweest arriveerden we op de camping. De volgende bezienswaardigheid was een groot mierennest. De dichtsbijzijnde miereneter nam de telefoon niet op. Nu volgde een afdaling richting de graftombe Nellestein.

Het pad daar naartoe is stijgend en daar hadden de HH na 24 kilometer geen zin meer in. Dus afsluitend de makkelijke weg naar de auto. Gezien het tijdstip en de het fileleed werd besloten om te checken of Darthuizen ook aan drankjes doet. Dat bleek het geval. (Wit)bieren van Hoegaarden en La Chouffe vergezelden onze wandelafsluiting. De klachten eerder die dag van dames m.b.t. koffie snapten we toen niet meer. De heren naast dronken koffie met extra suiker en melk. Op grond van en gebaseerd op de ervaringen van HH reden we alternatief en file-ontwijkend richting huis. Voorlopig laten we even niets van ons horen. Een verhindering ligt hier aan ten grondslag.

La trappe er weer in

Die van vorige week is niet te evenaren, daar kunnen we kort over zijn. Betekent dit dan dat er nimmer meer gewandeld kan worden? Nee natuurlijk niet. Vandaar dat deze tot uitvoering kon worden gebracht. Geduld is ook voor de wandelingen een schone zaak zodat alsnog deze opgepakt kon worden.
HF was deze week tijdens ziekenhuis bezoek verlost van extra lichaamsdelen, vreemd dan wel eigen. Maar dit had wel een dusdanige impact dat tot vrijdagmorgen gewacht moest worden alvorens groen licht in welke vorm dan ook.
U kunt zich de spanning ten huizen van HH voorstellen maar zo rond 8.30 uur kwam het verlossende antwoord uit 010-zuid. We kunnen.
HH zorgde voor voorzichtig vervoer, want de onderzijde moest rustig beginnen. HF deelde mede dat hij nog enigszins in de wolken vertoefde maar dit terzijde.
Eenmaal bij La Trappe viel op dat veel was gebleven zoals de vorige keer. Het hoeft niet altijd anders is hier het devies. Eigenlijk werd toen al besloten dat bier en bierballen niet in deze locatie genuttigd zouden worden. Waarom is nog steeds niet opgehelderd.
Daarna op pad, onder toeziend oog van enkele heren die op opening van de kloostertuin wachtende waren, niet in hele grote spanning overigens.
En dan de grote en hamvraag: gaan we links of rechts om? Besloten werd om eerst de zon uit de weg te gaan en later alsnog. Zodoende eerst richting Tilburg over die asfalt weg. Het moge gezegd, doorgaans nog drukker. Onder grote wegen over fietspaden en uiteindelijk een bospad. Onderweg met het grootste gemak een hert gezien wat absoluut niet op de foto wilde.
Nu mag u dat letterlijk nemen. Vanzelf kom je dan in de buurt van een echt groot meer waarvan nu eens niet de hoofdzaak recreatie is. Nee, dit is voor de natuur en dat is prachtig. De HH waren onder de indruk hoor.
Kies je voor het meer dan moet de emmer helemaal leeg dus dat betekent eromheen en wel zodanig dat je pas aan de andere zijde dit kunt achterlaten met de wetenschap dat dit (weliswaar kort) helemaal jouw deel is gevallen. Meenemen is geen optie en hoeft op zich niet.
Na verwerking van dit en dat kon de route verder richting Moergestel, waarbij dit dorp indien gewenst ook bezocht kan worden. Dat betekent via een kronkel richting en langs de reusel. Vergeet niet dat dit soms een kolkend water kan zijn, maar gezien de huidige niet regen periode is er onderweg en zo dus ook hier sprake van weinig tot geen water. Ook de wandelpaden hebben eronder te leiden, dus tel uit je winst. Vlak voor genoemd dorp werd een ter zitting aangeboden bank aangeboden en aangenomen. Dus hammen, broodjes en water werd genuttigd als of het smaakte en dat deed het wis en waarachtig ook.
Over Moergestel kun je niet zoveel vertellen als je er niet bent geweest. Dat geldt in die mate ook voor de HH. Aan de buitenzijde is het echter ook leuk en via trampoline meisjes en Poolse arbeiders en busje uit Polen kon het dorp via de stil staande molen worden verlaten, idem de reusel.
Weer over de grote weg, nu nog enigszins voorzien van rijdende auto’s en daarna ra. Toen kwam een zigzag gedeelte. Zij met een zwakke maag moeten dit stuk maar even overslaan.
Op enig moment was de route in de app zeer duidelijk, het landschap gaf zich echter niet zo makkelijk gewonnen. Zodoende gingen de HH feitelijk achter de gierboer langs het veld in en deden zo alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Reuk en natte voeten trotserend kwamen wij erdoor heen en togen ra. Op dit moment liet HF zich ontvallen dat het bijna zover was en van dit moment af werd de rugzak nonchalant gedragen. HH voelde en zag zich genoodzaakt dit voorbeeld te volgen. Terwijl HF langzaam in een indiaan veranderde (hetgeen niet van blijvende aard was) kon er toch via boswegen en een klein beetje overwoekering worden verder gegaan en zodoende kwam die asfaltweg weer in beeld maar nu toch anders.
Tja, wij hadden reeds gemeld dat hier eindigen niet tot de mogelijkheid behoorde dus terug naar 010. Dat verliep eigenlijk zonder vervelende zaken zodat de gouden leeuw op onze aanwezigheid mocht rekenen. Hoewel deels gereserveerd waren de heren aannemers en klussers dat zekere niet. Wij mochten gewoon aanschuiven en meeluisteren.
Brand voorzag ons van Weizenbach, de van Brienenoordbrug van uitzicht en een bittergarnituur van eten. Aangevuld met rondgaande bitterballen. Met een bier win je de oorlog niet dus moest een tweede exemplaar uitkomst bieden en dat ging goed. Eind goed en HF thuis afgeleverd ging het via 010 centrum terug naar huis. Dat bleek een goede keuze.
Volgende week voorlopig de laatste.

Sporen de HH wel of niet?

Soms dralen de HH en hebben dan wat moeite met een beslissing nemen. Wellicht zat u ooit in de auto bij 1 onzer en ondervond vertwijfeling bij bij het kiezen van een parkeerplaats. Nog een voorbeeld daarvan is het volgende. Wel stond vast dat we ooit deze https://www.wandelzoekpagina.nl/wandeling/groene-wissel-nijmegen/12380/ zouden gaan doen. De vraag was alleen telkens: doen we het met de auto of met de trein? En daar was de uitkomst. Een aardig grote drogistenketen bood treindagreiskaarten aan voor best niet duur. 2 kaarten werden besteld en konden des donderdags bij een filiaal worden opgehaald.

De stap was gezet. Hoewel het nog lang geen december was, mocht HF voor Sinterklaas en Piet spelen en deelde op Rotterdam CS aan HH het hem toekomende reisdocument uit. Een reis van 1,5 uur met een overstap scheidde ons nog slechts van een, naar wat achteraf bleek, fantastische wandeling. De weersvoorspellingen waren buitengewoon goed te nemen. Droog en veel zon. Nadat de treinchauffeur ons voor de duur van circa 5 minuten geheel gratis en stilstaand een kijkje op plaatselijke weidegronden en dergelijke gunde, arriveerden we op station Nijmegen. HF had toen reeds twee kaartcontrôles achter de rug. HH had nostalgisch de papieren routebeschrijving meegenomen en HF schakelde de GPS-versie in. Op naar het Kronenburgerpark. Niets te veel gezegd als we dat een juweeltje in de stad noemen.

Toren, dieren van allerlei makelij al dan niet achter hekwerk, waterpartij en bijpassend bruggetje en mooie glooiingen. De meneer deed zijn uiterste best om vlak voor onze langskom nog even de straat te vegen. En daar weken we toch al weer af van de oorspronkelijke opdracht. Gelukkig was de meneer van de auto ons behulpzaam en joeg ons de goede kant op. Op de Doddendaal werden we verrast door een mevrouw die haar cup H trots op de buik droeg en luidkeels Piet schreeuwde. Aangezien geen van ons beiden naar deze naam luistert, kreeg ze van ons geen sjoege. Ook de bedoelde Piet liet niets van zich horen of zien. Waarom is de vraag, maar de plaatselijke busvervoersmaatschappij is blijkbaar slechts alleen van de breng en dus niet van de haal. Wat een mooi gebouw is de St. Stevenskerk. Ook de straatjes er omheen doen een beetje aan lang vervlogen tijden denken. Even doorlopen en daar is de Waal. Gelegenheden genoeg om even iets te eten en/of te drinken; voor de liefhebbers dan. Zo, nu eerst even wat grasmaaistuifzand. Onder de brug verkoop een bus vintagekleding per kilo. Verder is er ook nog van alles te beleven, zoals vega ballen. Na wat stalkacties van een Saab kwam het Nederlands-Duitse Pompgemaal dichterbij.

Eenmaal daar voorbij werd duidelijk dat in Duitsland kleurnummer 607 zwart is en liepen we over de doorgaans rustige en van beschaduwbomen voorziene weg richting Persingen. Wist u van hartnagel? Bij de kerk van het hiervoor genoemde dorp wilde men ons wijs maken dat er een expositie was. Onvindbaar. Wel twee dozen met lege wijnflessen werden zichtbaar tijdens het rondje om de kerk. Na de minicamping mochten we over een graspad verder. De meneer op de fiets kwam er achter dat hij de fiets niet door het hek kon meenemen. Kordaat tilde hij de fiets over het hek. Nadat we dit gezien hadden moesten we direct op het bankje gaan zitten en het middagmaal nuttigen. Dit alles onder het toeziend oog van het recreatiemeertje. Na de fijne onderbreking kregen we een stuk pad voorgeschoteld, waar recentelijke weinig gebruik is gemaakt. Brandnetels en braamstruiken wisselden elkaar in hoog tempo en in diverse hoogten en dichtheid af. Het werd HH te veel en ging de natuur bewateren.

Tegelijk maakte hij van de gelegenheid gebruik om zijn door de bramen ontstane wondjes en bloedingen te stelpen met bladeren en dergelijke. Aan de rand van ons picknickmeertje bleek een stukje strand voor bloterikken te zijn. gelukkig werd het zicht belemmerd door struweel en bossage. Dat de wandeling ons ook even een visite aan onze Oosterburen bevatte, werd ons door een landenpaal duidelijk gemaakt.

De provider van HH's telefoon heette hem hartelijk welkom te aldaar en voeg of hij een goede reis had gehad. We mochten de weg oversteken en kwamen in Beek aan. Bij het beekje en de waterput stond een mooie blauwe kraan met kraanwater. Daar wisten we wel raad mee. De Duivelsberg liet ons weliswaar klimmen, maar verder met rust. Na het restaurant Duivelsberg mochten we weer het bos in. Grappig; eerst een kijkje op een neerstortend Duits vliegtuig en daarna een verhaal over Romeinen en water en nog meer. Dat was het moment waarop HF besloot ook iets aan de waterhuishouding te doen. Na de paarden, waarvan eentje een spreekverbod had en een ander fleurige dreadlocks kregen prachtige glooiingen te zien. Zo langzaam maar zeker kwam een einde aan het genieten van de enorme rust en schoonheid, dat ons door de omgeving werd gegeven. Steeds meer bebouwing deed zich voor. Huizen uit 1912 begeleidden ons naar het pleintje bij de Prins Hendrikkazerne. HH was ietwat trots, dat hij de naamgever voor deze kazerne is. Zo langzamerhand werd het tijd om na gedane arbeid een aangename rustpauze in te lassen.

Bij Eten en Drinken kon dat gewoon. En volgens de ober hadden we genoeg inspanning geleverd om gebruik te maken van hun gastvrijheid. Als tegenprestatie bestellend we vega mozzarellaballen (huisgemaakt en erg lekker) met een grote Franziskaner. Daarna kwamen Kwaremont, Seef Bootjesbier, Bloesemblond en oude kaas en pittige cheesnuggets aan de beurt. Eerst zonder veel publiek, maar op een gegeven moment zat het zowel binnen als buiten behoorlijk vol. Met de buikjes vol liepen we het laatste stuk naar de trein. Volgens de NS was het nog geen daluur en mochten we het perron nog niet op. Een mooie gelegenheid voor HH om de toiletten te inspecteren. Goedgekeurd. Het voor ons ingezette treinstel bood in eerste instantie gen zitmogelijkheden voor ons lieden, zodat staan op het balkon het gevolg was. Het gevolg daarvan was weer, dat we verstoken waren van airco. De jonge dame op de klapstoel wuifde haar botoxlippen en andere aangepaste lichaamsdelen koelte toe met een waaier. Vanaf Oss konden we weer genieten van de airco en ook na de overstap in Breda was viel ons koelte en een voortvarende reis ten deel. Op Rotterdam CS een kort afscheid, zodat HF snel naar de voor hem klaarstaande vervolgtrein kon. HH metro. Hadden we al gezegd dat het een geweldige dag was geweest?