Heren op de vlucht?

Deze week een voortvluchtig bericht.
De wandeling zou plaatsvinden in dezelfde omgeving als waar eerst de HH op een verschrikkelijke wijze door de Belgische dienstdoende dame en heren van hun sokken werden gereden. Met name eerstgenoemde moest toch een grensoverschrijdende hekel hebben gehad aan grensoverschrijdende HH-wandelaars. En dat terwijl Kalmthout erom bekend staat.
Derhalve werd het ophalen een kort weerzien en reed HH dientengevolge met de pas erin naar een locatie in de nabijheid van Rijckevorsel, terwijl HF de ogen niet in de binnenzak hield maar erg goed oplette of er wederom van uitkijk en achtervolging en uiteindelijk klemrijden sprake zou zijn.
Het moet gezegd, alles en meer van dien aard bleef achterwege.
Dat maakte de spanning echter niet minder voelbaar.

Vandaar dat ervoor werd gekozen om niet op dezelfde plek te parkeren maar wel in de buurt. Wel werd in onderling overleg besloten om de kerk en bijbehorende omgeving deze keer helemaal niet mee te nemen in de wandeling aangezien vorige keren er diverse malen tot genoegend natuurlijk gebruik van was gemaakt. Uit de verte kon natuurlijk wel.

Dus vanaf 16 naar 9 en zo verder. Ach, u wilt alles?
-10-7-5-2-1-93-95-96-98-90-91-63-52-51-45-39-40-42-41-31-35-28-27-52-53-19-20-18-17-16



Beklemmend werd het nergens en nat ook niet. Dus keuvelend, in het begin over ditjes en daarzo's maar allengs werden de onderwerpen en de molen concreter.
Tja, er valt veel te zeggen over een tweede keer, vraag het de HH-dames. Maar van deze route kan in
ieder geval worden vastgesteld dat kanalen werden overgestoken, vaak pas nadat brugdelen waren ingedaald. Soms konden de HH eerder oversteken dan het andere verkeer. Eindelijk gerechtigheid zullen we maar zeggen.
HH had deze reis erg veel last van afwatering door middel van neusorganen, bijgaande foto moge hetgeen beweerd bewijzen.
Dat betekent ook dat aanschaf van zakdoeken nooit een overdreven stap is en dat u hiermee een zeker voordeel hebt ten opzichte van de HH die dit allemaal zelf hebben moeten ondervinden. HF is meer van de controle en de terechtwijzingen. In dit fotogeval blijken de aanwijzingen eerder aanvullend dan informatief.

Onderweg oversteekt u de kleinere Mark, de kleine Mark en de Mark die nog geen naam heeft. Naast diverse andere waterwegen natuurlijk. De HH waren wederom onder de indruk van de architectuur en soms ook van het gebrek hieraan. Maar het moet gezegd, de zaak stond en leek nog wel even te blijven staan.

Ondanks de vele regen van de afgelopen tijd was het wandelen prima te doen en
slechts af en toe was een let op momentje. Zo verging het de HH dat langs gebouwen, kanalen, door bebouwing maar ook door bossen, meertjes en zelfs heide werd en kon worden gewandeld. Ons hoort u niet klagen over onze zuiderburen.

Onze fascinatie voor de kapelletjes moge inmiddels als bekend worden verondersteld. Vandaar toch nog een exemplaar.

Het eten werd genuttigd in een afgesloten vogelkijkdoos, waarbij HF eerst de zetel afdekte alvorens plaats te nemen en ook het luik sloot om vreemde maar dwingende ogen buiten de deur te houden.

Zicht op meren is en blijft een fraaie bezigheid maar is niet te lang
dralend toegestaan aangezien ook de finish moest worden gehaald. Hierbij moet worden opgemerkt dat nu wel de hele route werd doorlopen en niet slechts een deel. Een correctie op de vorige zin is wel op zijn plaats, aangezien heer Frans meanderend langs het kanaal voorstelde om nog een stukje van de natuur mee te nemen, figuurlijk wel te verstaan. Hulde en proficiat voor dergelijke initiatieven. Zodoende kwamen en gingen wij via het bos van de bijzondere dieren.

Tja, daar kwam dan toch eerst de niet Renault daarna de wel Renault met kleur in beeld en kon de thuisreis zonder horten of stoten worden voltooid waarna een bekend bier cafe in Rotterdam met een bezoek werd vereerd. Zowel een zich bekend makend bier als ook een mysterieus exemplaar werden genuttigd met hierbij geserveerd een bittere ballen portie.

Prima niets meer aan doen.
Plasbewegingen HF: 1x, HH: 0x
Tot de volgende keer

Een eerste keer

Zo, een nieuw jaar en een begin van 100 keer Heer Frans en Heer Henk. Puur toeval dat deze twee dingen samenvallen?

Geen idee. Zo'n eerste keer iets onder een andere noemer doen, kan spannend zijn. Zowel u als de HH hebben in hun leven reeds vele malen een eerste keer meegemaakt. Dat begon al vroeg natuurlijk. Eerste keer je luier vol. Maar er zijn ook gebeurtenissen, die wel met een duidelijke herinnering er aan vast zijn meegemaakt. Sommige positief en andere wat minder succesvol. Maar ach, zo is het leven. Nu toch maar weer over naar de wandelactiviteiten zoals de HH dat van elkaar gewend zijn. Eerste vraag natuurlijk: waar naartoe en in het kielzog daarvan welke afstand? HH zocht en vond een knooppuntenwandeling door en bij de Biesbosch. Startplaats bij huiskamercafé Fluitekruid in de buurt van de veerpont tussen Dordrecht en Werkendam. HH reed naar HF en vanwege dichtbijheid en niet erg lange wandelafstand begroetten de dappere HH elkaar rond elf uur ten huize van HF. Hartelijke nieuwsjaarshand en op naar de startplaats. Te aldaar aangekomen bleek men met man en macht en vooral ook grondverzetmachines de boel te hebben open- en opgebroken, zodat elders een parkeerplek moest worden gezocht.

Dankzij goede stuurkunsten en oplettendheid van HH was dat een fluitje van een cent. Schoenen enzovoorts en een korte eigen inbreng, zodat we heel snel toch de geplande knooppunten konden gaan opzoeken. We zullen u de getallenreeks besparen en toch proberen u een indruk te geven van hetgeen er is gebeurd. De zon was volop en duidelijk aanwezig toen we vanaf de Heerenweg de Zeedijk opklauterden. Aan de linkerkant zagen we natte en omgeploegde akkers met daarachter de Nieuwe Merwede. Rechts vooral wat meer bebouwing en grasland. Dit is de Alloyzepolder en de grote hoeve aan de rechterkant draagt de naam van de polder. Daar waar de Zeedijk overgaat in de Wieldrechtse Zeedijk informeerde HF bij de bewoners van de wijk Sterrenburg/Vredenburg of het wonen daar prettig is. Aangezien men geen antwoord gaf, kunnen we daarover dus geen uitsluitsel geven. Lekker in het zonnetje en met een aardig straffe tegenwind gingen we na een stuk van ca. zes kilometer allen maar rechtdoor ineens linksaf de bewoonde wereld achter ons latend het mooi aangelegde gebied in de Louisa- en Cannemanspolder in.

Eigenlijk hadden we wel zin om even op een van de ruimschoots aanwezige banken in het herdenkingsbos de Vlinder te gaan zitten en bammetjes eten. Maar de winderigheid hield ons tegen. We werden verwelkomd in De Elzen door een roedel van een uitlaatcentrum. Overigens waren dat niet de enige honden die in het hele gebied werden uitgelaten. Om de Elzen te betreden konden we kiezen uit twee mogelijkheden. a) eenvoudig het fietspad volgen, b) fietspad af naar beneden, trap op, trap af en weer omhoog naar het fietspad. We namen de eenvoudige versie. Omdat we toch iets aan het knagen van magen wilden gaan doen, deden we een speurtocht naar een bankje. Bij de brug en het strandje stonden twee prachtige boomstammen als zitplaatsen opgesteld. Helaas erg vochtig. Iets verderop zijn we dan tegen een slagboomboom ging leunen en deden de maaltijd.

HH had bubbelwater bij zich en waarschuwde HF nog even voor de mogelijkheid van spuitend water. Gelukkig kwam alles goed. HF deed een waterlating en met vol gevulde buiken gingen de HH weer op pad. Tot nu toe waren de paden of verhard of van stevige grond gemaakt. Maar daar kwam vrij snel verandering in. Bij een soort van ijskeldergat begon het feestelijke gedeelte van de trip. Pogingen tot pirouetten en dergelijke waren niet van de lucht en van grote schoonheid. En de broeken zaten ook weer eens onder de bagger. Of we daardoor nou afgeleid waren of dat emn een paaltje verwijderd had is onduidelijk, maar bij de Middenels stonden we even te twijfelen waar naartoe. Vrij snel kozen we toch weer het juiste pad en kwamen aan op de Oude Veerweg. Vervolgens over het fietspad langs de Zuiderels. HH vertelde dat zijn haar te kort is voor een haarspeld. Dit zorgde voor verwarring bij zijn kleinzoon, die dezelfde speld wel in en aan het haar van een tante kon vastmaken. Desalniettemin kropen we de Nieuwe Merwedeweg op. Dat leverde wel wat verbazing op. De theetuin was gesloten. Toch stond op het bord dat voorjaarweer een reden is voor opening. Dan de dijk maar af en op naar de jachthaven. Even gekeken maar er werd niet getongd op de Tongplaat.

Een achterop komende fluisterauto konden we ternauwernood ontwijken. De tegemoetkomende fietsmeneer bracht zichzelf door zeer enthousiast versnellingschakeling in de problemen. Een opmerking daarover door HF lostte de zaak niet op. HH had ondertussen wel vast kunnen stellen, dat het stuk dat nu kwam, geen onbekende voor ons was. Aangezien we beiden vonden dat we voor vandaag genoeg de broeken hadden vervuild, volgden we gewoon het fietspad en lieten de natuur voor wat het was. Elke keer dat we hier waren, waren er ook schapen. Zo ook dit maal en blijkbaar werden we herkend. In een draf kwam men onze richting op. Even daarna lieten we ons door het goede voorbeeld van een der schapen leidden: afwateren. Zonder verder al te veel vermeldenswaardigheden bereikten we onze startplaats. Dat was um dan, nummer 1 in de reeks. Tevreden en blij gemutst reden we richting Rotterdam. HH had ontdekt, dat men, bij het café dat de naam van de voormalige belgische koning draagt, tegenwoordig West Vleterenbier verkoopt. Het drinken van dat edele vocht had geen van de HH ooit mogen doen. Nou; we waren toch al de eerste-keer-stemming, dus op naar Boudewijn en het zojuist genoemde besteld. Na een klein achtergrondverhaal van de ober ging het dan gebeuren.

En voor de 2e keer deze dag een bijzonder prettige gewaarwording. Gelukzalige gevoelens maakten zich meester van de HH. De ochs en aahs waren niet van de lucht. De Broeder Jacob Gijle Bock (ook eerste keer) en de kalfsbitterballen waren een mooie afsluiting van deze schitterende samenkomst.