Allemaal beestjes

Meestal ontmoeten en/of zien de HH tijdens wandelingen wel dieren. Dan zijn soms gedomesticeerde exemplaren, maar ook, net als laatst in de Ardennen, zijn het die vrij in de natuur of andere omgevingen zich bewegen. Tijdens deze wandeling was er veel sprake van poezenbeesten. Ook waren en schapen achter hek en een vertegenwoordiger van de hondsoort. Deze laatste bleek dol op het eten van ganzenpoep en schapenkeutels.

Jonge en oudere watervogels alsmede geiten van dezelfde categorieën. Een reiger (Harrie) vond het nodig om drie parkieten de stuipen op het lijf te jagen. Kortom; het dierenrijk was ruimschoots vertegenwoordigd. Waar gebeurde dit allemaal? U dacht wellicht aan de omgeving van het klooster waar La Trappe-bieren geboren worden. Het was in 1e instantie wel ons doel om daar in de buurt te gaan wandelen. Dit totdat we ontdekten, dat het Pinksterweekend wel eens wat drukte op de wegen zou kunnen veroorzaken. De littekens van de langzame kilometers en omrijdingen in België en Nederland van vorige week waren nog niet genezen. Daarom vond er op het laatste moment een verandering van plan plaats.

Een wandeling vanaf station Blaak naar het strand van Nesselande was een mooi alternatief. De metro zou dan ons weer terug naar de stad kunnen brengen.Volgens afspraak ontmoetten de HH elkaar en aan de hand van een e-route werd richting gekozen naar het einddoel. Dat de glasbakken een gouden greep zijn gebleken, werd duidelijk door een verguld exemplaar van een dergelijk inzamelding. Bij de Laurenskerk werd het grasveldje vochtig gemaakt en daar tegenover staat een kunstwerk, dat ook gedreven wordt door water. Nog maar nauwelijks op pad en al weer behoorlijk wat indrukken opgedaan. En daar was het St. Jacobspark.

Sommige gebouwen in Rotterdam zijn mooier dan andere en andere zijn soms weer lelijker. Van 1 gebouw nabij het Hofplein vroegen de HH zich af of er nou wel of geen glas in zat. Langs het voormalig Shell-gebouw( volgens HH is het nu vast te gebruiken door Unilever) en door naar het Noordplein. Even stonden we stil bij Brouwerij Noordt om snel te gaan naar de Wolstraat voor kunst. Hoewel de Zwaanshals niet helemaal meer in de buurt was, wilden twee zwanen ons toch even opmerkzaam maken op de Zwaanshalskade.

De mevrouw met een oosterse uitstraling liet haar hondje uit en door de frisse wind vertoonden haar kenmerken op borsthoogte knopvorming.Dde HH keken vol bewondering naar de oldtimer Volvo-station. Voorbij de woonboten aan de Gordelweg de A-20 oversteken ging ons goed af. Op de Rozenlaan is het hip om je winkelnaam te laten eindigen op -ique. Doe ons maar de Uitweg, zodat we over de Little Bridge de Ringdijk kunnen nemen. Het zal u duidelijk zijn, dat kinderboerderij de Wilgenhof er heel veel dieren te bezichtigen waren. De aandacht van HH ging vooral uit naar een boom. Vrij snel vond hij een fraai voorbeeld van dergelijke levensvormen. De eerder genoemde poepsnoeper en zijn begeleidster haalden ons in. De begeleidster wilde ons geheel ongevraagd deelgenoten maken van het feit dat volgende week een gedeelte van het Berg- Broekpark droog wordt gezet om snoeken te gaan tellen. Deze vissoort wordt daar namelijk gekweekt. Inmiddels dienden de schapen en hun herder met haar hond zich aan. Er was net sprake geweest van verweiden.

Het was ons niet te doen om Plaswijckpark, dus liepen we richting het Argonautenpark, maar niet voordat we naar onze mening de kleinste begraafplaats van Rotterdam met hek en baarhuisje nog even hadden bekeken. Daar dienden zich bankjes met tussendoorbegroeiing aan. De mooiste werd gekozen en het was dus boterhammentijd. Een hondenuitlaatster wenste ons een smakelijk maal. Wij op onze beurt haar een fijne wandeling. Het eenzame jonge eendje ging een onzekere toekomst tegemoet en wij naar het centrum van Hillergersberg. Uiteraard passeerden we de ruïne. Aan de Boezemvaart ligt de Trekkade en de mevrouw voor ons had de pas er flink in. Via de molen overgestoken zijnde naar de Rottebandreef maakten we gebruik van de Branddreef om op de Rottekade te geraken. Twee mooie uitvoeringen van de Citroën CX begroetten ons. Dat deden ook een drietal poezen op verschillende plekken en manieren. Na de oude en ietwat vervallen boerderij deed zich een telefooncel voor, maar in geen velden of wegen E.T. te bekennen. Het restaurant doet geen dienst meer als zodanig en de HH over de brug.

Onbelemmerde doorgaan wenste de fietsjongen niet direct te geven, maar ach het deerde de HH niet. Wel baarde de rest van de route naar het eindpunt HF enige zorgen. Niet alle lichaamsonderdelen waren meer in topconditie en daarom werd na rijp bereid besloten de tocht in te korten en de metro op de halte Hesseplaats van onze klandizie te voorzien. Zo bedacht, zo gedaan. Een mooi ritje leverde bij HH een deja vu moment, maar uitstappen op het Eendrachtsplein was minder bekend. En toen was het tijd voor vochtige versnaperingen en aanverwante zaken. Boudewijn verschafte ons onderdak. Niet alleen kregen we consumpties voorgeschoteld, maar ook de ooit zwaar ontstemde troebeldoer deed een duit in het zakje. Wij binnen; hij buiten en dat was goed zo. Nog een laatste slokje en op naar huis.

Naar later bleek the final

Dag 4. 12 mei 2018 

 

Naar wat later bleek maar toen nog niet duidelijk was, dit werd de laatste wandeling.
Gisteren toch nog wat overleg gevoerd over de te volgen strategie. We zaten immers in een leuke omgeving, de auto moest er hoe dan ook aan te pas komen dus dan hoef je je niet te beperken.
Bij Bouillon was iets leuks gevonden, in diverse afstanden. Wij kozen niet de langste maar ook zeker niet de kortste.
Eerst rustig aan en ontbijt. Daarna spullen pakken en daar gingen we.
De route was korter dan verwacht dus voordat we het wisten kon geparkeerd worden.
Eerst een korte blik op Bouillon en dan erop uit. Vrijwel direct een forse beklimming en dat bleek er een van vele te zijn. Ach, de beloning eenmaal boven is navenant. Sommigen betreden de burcht maar wij stegen hoger en hoger. Vergezichten waren prachtig.
Via het arboretum wandelden wij verder. Nu en dan openden zich de bomen en werd ons een mooi uitzicht gegund op de omgeving. Het gedenkteken voor de
gefusilleerden was onlangs voorzien van nieuwe bloemen. Via langs en door de camping werd het water bereikt. Vanmiddag andersom iets anders terug.
Na weer een beklimming bereikten wij een mooi uitzichtpunt waar ook de maaltijd kon worden genuttigd. Wij kaapten het enige bankje maar lieten niet na onszelf ruimschoots te laten vastleggen, waarvan akte.

 

Volgens de route zou er nu een dorp Corbion gaan verschijnen maar niet eerder dan dat wij nog een lastige en lange klim voor de kiezen kregen.
In het dorp hoefden wij niet langs horeca dan wel de kerk maar wel langs enige lokalen die last hadden van de warmte. Tevens werd duidelijk dat er ook weglopers waren want vele huizen waren aanschafbaar.  Daarom werd in overleg besloten iets van de route af te halen. Voor ons een afdaling, voor anderen niet. Achteraf een leuke beslissing want wat viel ons daar te bezien:
- twee oudere echtparen waarvan de dames prima gingen maar de heren niet zo. Maar die ene kon nog wel melden dat het met die andere een stuk slechter ging. Voor zover wij kunnen beoordelen was het inderdaad geen optie dat men de top zou gaan bereiken.
- enige damesmeisjes met stoere rugzakken togen ook naar boven. Het geluk was niet van ieders gezicht af te lezen.

Eenmaal beneden bij Poupehan was het druk maar niet voor ons want wij hoefden weer niet het plaatsje in maar konden direct rechtsaf. Makkelijk zat.
Het volgende deel van de route was zeer afwisselend en gelukkig zeker niet vlak. Maar dat kon ons bijna niets meer schelen.
Langs de molen, mini Lourdes en rotspartijen kwam Bouillon weer in zicht.

Aldaar hebben we de toeristen horeca overgeslagen en zijn neergestreken bij wat je met wat humor een typische lokale gelegenheid zou kunnen noemen. Overigens met een alleraardigst hondje.
Het bier was in 2 smaken voorhanden, dat maakt kiezen eenvoudig. Geen keuze stress.

Terug werd eerst gestopt in Redu voor een heerlijk terras en daarna door naar de pizza. Aldaar ook weer een lekker biertje erbij en dan naar huis.
Morgen slecht weer.

Nog een keer

En morgen werd vandaag. Hoewel de mogelijkheden enorm waren, moest een wandeling uitgekozen worden. Niet op het allerlaatste moment werd het bekend( ja waylon; zo doe je dat dus) en de keuze viel op Vresse sur Semois. Het beginpunt niet op loopafstand, dus werd de hulp van de tuut weer ingeroepen. We hadden al geleerd overigens dat Uber niet actief is in die regio. Een treinstation was wel paraat, maar kon geen soelaas bieden. Graide Station verbind zich namelijk niet aan Vresse. Desalniettemin reden we wel via Graide. Onderweg nog wat opdrachten vervuld door honneurswaarnemende HF en ook een kunstzinnige uitvoering van een dier uit de buurt vastgelegd.

Niet lang daarna kon een parkeerplaats worden gezocht in de startplaats. En die werd gevonden tegenover de plek waar waarschijnlijk die avond een bruisend feest zou worden gehouden. Banken en partytenten werden klaargezet. Voor de HH echter geen uitdaging, dus schoenwissel en aan de bak. Diverse apps werden opgestart en het feest (van de HH dus) kon beginnen.

Vrij snel na de start werd geklommen vanaf 180 meter hoogte naar 339 meter hoogte. En dat al in de eerste 2 kilometer. Logisch dat HF vergat aan te geven, dat we het asfalt ergens hadden moeten verlaten. Ach, wat doet het er ook toe: de hoogte hadden we toch moeten bereiken. Tijdens de beklimming werden we aangemoedigd door teksten op de weg zoals Allez JUJU, waarbij JUJU staat voor Jut en Jul. De draad en de route weer opgepakt en we verdwenen in de bossen. De vraag bleef bestaan of we vandaag dan een boom zouden zien. De meningen over de kans daarop verschilden. Helemaal boven stond het pand met appartementen te koop. Interesse onzerzijds was en is er niet. Van het clubje fietsers was een persoon van de fiets gestapt. Wellicht omdat een fiets omhoog fietsen lang niet zo leuk is als een fiets omhoog wandelen.

Hoe dan ook; bij de kerk van Membre brachten we doelbewust een eigen inbreng en afwijking aan. Op de Semois aldaar was het een drukte van belang met kanovaarders. Even twijfelden de HH tot een tussenstop, maar het tijdstip raadde het af. Na een leuke etalage en een groep grijze fietsers zagen we wat eens de trotse camping van het dorp was.

Zelden zo'n puinhoop en hopeloosheid bijeen gezien. Niet alleen het laatste vuil was achtergebleven. Verder de natuur in is wat er gebeurde. Konden we ook nog eens van de zon genieten. Een klein stukje van de route was overwoekerd, maar het deerde ons niet. Gewoon doorgaan op een alternatieve wijze. Nu kwam er een stuk wat iets minder goed begaanbaar was en voorzien van wat padversperringen in diverse uitvoeringen. Uiteindelijk kwam alles weer op z'n pootjes terecht en verlieten we de natuur.De beschilderde muur vertelde ons dat de duivel op dezelfde dag als de mens is geboren. En achter een schuttinkje er tegenover stond hij/zij/het in een gedaante van een aangeklede geit ofzo.

Tijd om weer eens doelbewust van de route af te wijken en daarom rechtstreeks naar de Rue Saint-Agathe in Laforêt. HH gaf de hond nog even een aai en daar liepen we dan over de brug Vresse weer in en zat de eerste etappe van vandaag er op. Langs de winkel voor eenbenigen naar het terras van Au Relais.

Lekker in de schaduw gingen we genieten van een ommelette jambon voorafgegaan door een heerlijke amuse en vergezeld van een glaasje Grimbergen. Pablo was wat onrustig geworden door de musjes. Fooien dient men hier buiten het normale betaalcircuit om uit te reiken. Tijd om weer op te stappen dus voor de HH. Bij deel twee vergaten we niet de route te volgen en al snel was het geen asfalt meer waarop we liepen. Een stukje natuur en even later een klein stukje asfalt en toen weer natuur. Men had een stukje bos gekapt en bij de open vlakte kwamen we een drietal VTT-ers tegen, die we eerder in Vresse ook hadden gezien.

Men vond het nodig om ons in stof te hullen. Hierdoor waren de HH enigszins van hun stuk en weken nu weer onbedoeld van de route af. Op het moment dat dat ontdekt werd, was terug niet hetgeen we ambieerden. Doorgaan en straks maar weer aanhaken was het devies. Wat een geluk zeg. In het kleine stukje bos hoorden we geluiden die niet door scharrelende vogels konden zijn veroorzaakt. En even later bleek dat twee herten door ons gestoord waren. Met gezwinde spoed schoten ze er vandoor. Joechee. Om toch nog wat meters te maken liepen we stroomopwaarts van de Semois.

Daar werd ook veel in een kano gezeten, maar peddelen werd achterwege gelaten. We liepen tot aan de visser in het water en gingen toen de rivier afzakken tot aan Vresse. De wandeling werd in stijl afgesloten door het nuttigen van een plaatselijk bier. Op naar Porcheresse voor omkleding en daarna naar Redu voor het avondeten. Men had gelukkig weer plek voor ons. Een smakelijke maaltijd later reden we terug naar onze Gite. Een wasbeer stak over en even later zagen we twee reflecterende ogen. Die bleken van een vos te zijn. Veel wildlife gezien vandaag dus. Nog even de dag de revue laten passeren en plannen voor morgen maken en hoepla voldaan op bed.

Der Zweitag

Verhaal van de tweede dag 10 mei 2018

In de buurt wandelen kan altijd nog, maar nu niet. Naar wat nu bleek was het wel degelijk mogelijk om eerst een stukje met de auto te gaan rijden.
In goed overleg was gisteren besloten om het als volgt te gaan doen:

Met de auto door Smuid naar Mirwart. Omdat wij ons kunnen voorstellen dat niet iedere bel gelijk gaat rinkelen bij het noemen van dergelijke woonplaatsen hebben we een kaartje erbij gezet. Smuid deed vroeger erg aan de houtkap, maar dat is nu over. En niet omdat alle bossen nu weg zijn, alleen wat bomen.

Ach de rit ernaar toe was prachtig en voerde al direct door Smuid. HF in de war vroeg of we hier dan gingen stoppen. Natuurlijk niet want in Mirwart is de horeca dus daar moet je zijn.

Na nog een leuk stuk met de auto konden wij dan parkeren bij de kerk en ging het dan echt gebeuren. De eerste van een kleine serie wandelingen in de Ardennen. Helaas bleek dat het kasteel van Mirwart niet van vreemde kostgangers houdt. Dus dat moest met enige improvisatie in beeld worden gebracht.

Achteraf bleek dat er toch een route langs zou lopen. Wij kunnen dit niet bevestigen.
Daarna de heuvel af en de natuur in. Men houdt hier van forel, zowel zij die zwemmen als ook om op te eten. Mooi gebied.
Diverse vijvers met draad bespanning (foei toch die vogels) en maar weer eens
omhoog en de bossen in. Diverse vergezichten en bomen later kwam dan Smuid in zicht. Gelukkig besloten wij om toch de kerk aan te doen anders hadden we de uitspanning gemist. Met aangekocht bier en meegebracht brood deden we de lunch.

Weer op pad maar nu weer naar Mirwart. Even niet opletten en de route gemist maar dat kwam snel goed.
Dit deel van de route vonden wij mooier en bood meer variatie.  En alsof het nog niet genoeg was werden wij ook verrast met een unieke vondst. Natuurlijk hebben wij e.e.a. gemeld aan de bevoegde autoriteiten en zowaar.
Als u er bent zal het artikel allicht al zijn weggehaald. Dit om zinsbegoocheling te voorkomen.

Eenmaal in Mirwart bleek de beloofde horeca niet aanwezig dus
eerst naar St-Hubert, want er was aldaar behoefte aan kennismaking. Wij bezochten de kerk incl. overblijfselen en gingen toen buiten op het terras zitten. Echter na een bier ging het naar binnen, want die wolken bleven zich voor de zon schuiven. Erg onrustig allemaal maar prima bieren. Eindelijk terug naar Porcheresse. Dat ging via een tussenstop in Redu alwaar de beloofde verfrissing en maaltijd kon worden gescoord. Meeneem pizza en direct te drinken bieren.
Wat een mooie afsluiting.

Niet vroeg naar bed want Waylon moest worden aangemoedigd. Iets met voorrondes en zal hij het halen. Wat een mooi iets is een dergelijk song festival toch. Jammer dat de HH jaren ervan niet hebben gezien. En de variatie in muziek, echt voor elk wat wils.
Om dit allemaal te doorstaan moest gedronken worden en met name van een nieuwe ontdekking van HF. De titel zegt genoeg.
Wij hadden genoeg van de muziek en het bier en de pizza en togen naar bed. Morgen weer een dag.

New arrivals

9 mei 2018

Vandaag was de grote dag. HH moest en zou HF ophalen en aldus
geschiedde. In onderling overleg werd besloten om Antwerpen en Brussel te mijden. Dus Maastricht moest het doen.
Dat hebben de HH geweten. Wat een lekkere drukke tocht is het geworden. Diverse plaatsen wensten de HH langer vast te houden.  Enfin, via de tunnel van Maastricht werd ons België bereikt. Ook daar deed men drukte zodat uiteindelijk een kopje koffie en plaspauze uitkomst moest bieden. Een geheime inkorting deed een haastige omweg vlot zijn.


Door geheime dorpen etc werd Daverdisse en Porcheresse bereikt. HH had melding bekomen van niet aanwezigheid en sleutel in de deur i.p.v. touwtje uit de deur, hetgeen ook klopte.
Het huis was prima, twee badkamers, alle apparatuur en mooi gelegen. Vlakbij de kerk zoals het hoort. Dat men hier aan de oorlog had meegedaan spreekt voor zich.
Uitpakken, installeren en op weg. Horeca alhier niet voorhanden zodat wandeling naar Redu werd ingezet.
Ondanks leukheid werd na een uur gekozen voor de omkering. Het was immers behoorlijk laat geworden en na het eten nog ruim 6 km terugwandelen leek ons belachelijk. Toch nog een wandeling derhalve. Achteraf bleek goede keuze, want die km waren veel te schraal geschat. Nu al ruim 7 km in the pocket.

Daarna met de auto naar Redu alwaar horeca ons een maaltijd en drank deed bekomen. Hoewel te laat was er toch een warm welkom. Le Fournil, dank namens de HH.  Heerlijk. Terug naar huis en nu slapen.
Morgen een echte wandeling als het weer ons toestaat.
Heerlijk huis maar waar is de dvd?
Dan maar aan het bier met een muziekje. En dan lekker slapen.

Rokje daag

Wat te doen aan de vooravond van een jaarlijks terugkerend uitje of zeg maar gerust uit vol wandelingen en een verblijf in heuvelachtig gebied?

Wat dacht u van een wandeling. Ja, dat doen de HH met plezier. Hoewel de afgelopen tijd de frequentie wat lager was, moest en zou een testwandeling gedaan worden. OV mocht niet meedoen. HH dacht aan iets Brabants en HF stelde een route in Utrecht voor. Uiteindelijk werd unaniem voor de laatste optie gekozen. https://www.wandelzoekpagina.nl/wandeling/groene-wissel-driebergen-zeist/10995/ ging het zijn. Het was lang geleden dat HF HH met de auto had vervoerd en de vraag was of hij de route naar het huis van HH nog wist. En jawel hoor; op het afgesproken tijdstip meldde HF zich. Kon hij direct even kijken naar de nieuwe keuken, maar eerst nog de thuisverblijvende VA groeten. Zowel de keuken als VA waren in goede staat en verheugd konden de HH op pad. Onderweg werden de gesprekken vergezeld van louter aangename muziek en daar dook Station Driebergen-Zeist reeds op. Men heeft grote plannen aldaar met betrekking tot rails- en wegverkeer. Een gapende bouwput werd ons aangeboden. Parkeren zou plaats kunnen vinden in de grote en nieuwe parkeergarage. Daar hadden de HH geen zin in, dus werd de auto op een vrije plek op een bedrijventerreintje neergezet. HH niet, maar HF wel schoenwissel en luchtig gekleed gingen ze op pad.

HF bedacht zich vrij snel en trok nog een extra kledingstuk aan. Op dat moment werden we ingehaald daar een stel. De man droeg een half-korte (of half-lange) broek en de dame was voorzien van en rokje en een routebeschrijving. Achteraf bleek dat het duo dezelfde wandeling in gedachten hadden als de HH. Een aantal keren deden we stuivertje wisselen qua koppositie. Verderop een foto van hen. Maar dit geheel terzijde. Al snel liepen we in beboomd terrein met ook redelijk jonge aanplant en een omhekt voorbeeld van een bom die wilde vluchten. We ontkwamen niet aan een oversteek via een spoorwegovergang. De spoorbomen naar beneden en de rode lichten en het getingel aan. Wachten tot de lichten zijn gedoofd deden we, want er kwam nog een trein aan. Maar daarna konden we weer heerlijk genieten van bos. HF snoof de door hem zeer geliefde dennengeur naar hartenlust op. HH had wel een mening inzake de huizen die we zagen. En van deze vlakte vermoedt hij dat het wordt omgedoopt tot zwemparadijs.

Hoe dan ook; vlak voor de omheining stond een fiets. De HH klommen over de omheining en bevonden zich op landgoed Heidestein-Bornia, waar exemplaren van het Drentse heideschaap de begrazing voor hun rekening nemen. Ze hielden zich voor ons verborgen. Wel was er verderop een meneer met een fototoestel met een enorme kanon van een lens daaraan. Op fotograferen konden we hem niet betrappen. Nadat we het omheinde terrein hadden verlaten troffen we de schaapskooi aan. Ook hier geen schaap te bekennen. Wel een boomklimmende otter. Na een tijdje liepen we over een open stuk. Aan de andere kant van het hekwerk werd gefietst, hardgelopen en was een hond ongehoorzaam. Tussen verhogingen door, die eventueel als grafheuvels dienst zouden hebben kunnen doen. Even waren we alleen met de natuur en toen doken gebouwen en dergelijke op, die dienst doen als thuishaven van onze alom geprezen K.N.V.B. Daarmee viel voor ons samen het afscheid van Boswachterij Austerlitz. Toen werd het tijd voor vastlegging van het eerdergenoemde stel.

Vlak daarna kregen we ezels voorgeschoteld. Uiterlijk vertoonden ze alle kenmerken van ezels, maar de geluiden die we hoorden deden ons denken aan een andere diersoort en met name kippen. Maar wie weet is dat normaal in Zeist. HH had voorgesteld om op een bankje inde zon de lunch te gaan nuttigen. Eerst werd over en weer onthuld wat een ieder zou gaan verorberen en warempel daar was een bankje in de zon. Het was een hoog bankje, zodat de HH als kleine jongetjes met de voetjes konden bungelen tijdens het eten.

Er was daar een surplus aan honden, die in ieder geval deden of ze het leuk vonden met zun allen. HH keurde even een boom of iets wat daarop lijkt. Of het kwam doordat de spijsvertering alle zuurstof opeiste of iets anders, maar de HH raakten even van het padje. Van korte duur overigens, want de GPS liep met ons mee. In het daarna volgende gedeelte werden we getrakteerd op landhuizen en mooie watertjes. Na het achterlaten van al dat fraais zagen we een waakpoes, die het nuttige met het aangename verenigde. En daar was ineens Slot Zeist. HH heeft hier ooit het fietspad in een automobiel betreden. Maar dat deed niets af aan de schoonheid van het pand en diens omgeving. Van de diverse kunstuitingen willen we deze u niet onthouden.

Bij speeltuin Blik & Burgers was het behoorlijk druk en zo te zien best gezellig. Of het waar is of niet is ons niet bekend, maar waarschijnlijk hebben we het tweede huis van Wibi gezien vlakbij wat nep Drentse heideschapen. Blijdschap was er bij de HH toen we de 1.000ste kilometer van de Klompenpaden passeerden.

Een stuk langs een watertje en een krantlezende en vrolijk groetende mevrouw op een bankje volgde. Eigenlijk roken we toen al het einde naderen. En ja hoor, daar was de bouwput alweer. Via de overbrugging van het station op weg naar de auto en daarna aanvaarding van de terugreis. Een zeer fraaie wandeling in prachtige weersomstandigheden rijker verplaatsten we ons naar een terras bijhorend bij de Boekenkast om frisse biertjes en bitterballen een waardige afsluiting te laten plegen. IJs en weder dienende worden onze volgende vier wandeluitspattingen geboren op  Belgisch grondgebied.