Om maar eens gelijk met de deur in huis te vallen. De titel geeft de route van deze week aan. Inderdaad iets dichter bij huis dan de afgelopen vier wandelingen. Bij de HH zijn de joepies en andere blijken van vreugde en tevredenheid met de bedoelde vier niet van de lucht. Maar we gaan gewoon door met datgene waarmee we een jaar of twaalf geleden zijn begonnen: de HH-wandelingen. De omgeving van Rockanje is ons zeker niet onbekend, maar de Strype en dergelijke is behoorlijk onontgonnen.
Een mooie dag en reden om daar iets aan te doen. HH bij HF en overhandigde een soort reserve en herlaadbare batterij voorzien van reclame. HF in zijn nopjes en wandelkleren bij HH ingestapt hebbende kon de reis beginnen. Parkeren kon prachtig bij energieopwekkende zonnepanelen en een windturbinetje. Schoenengedoe op een bankje, oeps HH vergeet sokken, maar lagen in de auto. Route-aanduidingen waren al gespot en rap teruggevonden. Even vertwijfeling na de kerk, maar snel op het goede pad. Niet in het minst door vriendelijke helpende mond van een lokale mevrouw. En daar was de eerste begraafplaats die zich aandiende, gevolgd door een meneer die al zittend ons zijn ontblote rug toekeerde. Voorbij de eerste slag rechtsaf in een bij voorbaat tot slagen gedoemde poging Rockanje uit te gaan. Aan de lach te horen was de Hihi-fietsmevrouw blij dat ze HH niet plat had gereden.
Overigens kan Ruud u van dienst zijn bij de aanschaf van zetels of andere dingen met of zonder olievaten. Bij de camping van de verharding af en het bos in. Een mooi bankje in de schaduw bood een geweldige mogelijkheid om bammetjes naar binnen te laten glijden. Nu al? Jullie zijn net begonnen. Ja, dat is zo, maar we zijn behoorlijk laat gestart. Zodoende. Een weerzien met een stukje Quackjeswater. Het bos uit en het asfalt weer op. Even oversteken en daar werden we warempel ingehaald door diverse uitvoeringen van fietsers. Een exemplaar daarvan bedankte ons. Waarvoor zal nooit duidelijk worden. Nadat de wielrenners, waarvan een het zo zag gebeuren, voorbij waren, mochten we weer onverhard en was er zicht op kreken. Tussen en onder de bomen kregen we uitzicht op heel veel paarden.
Een groot gedeelte daarvan leek daar te zijn in het kader van een rustboerderij voor dergelijke viervoeters. Ook kregen we onze eerste happy moederwatervogel met kroost te zien. Een kikker en een koekoek zongen een fabuleus duet. Nee, de HH maken nooit iets mee. Het stuk dat nu over asfalt volgde werd opgeluisterd door paardenaandacht en mannen die bezig waren met tenten, caravans en zendmasten. En daar waren we zomaar in Tinte aangekomen. Tijd voor vochtinname en fototoestelbatterijverwisseling van HF. En voor de lokale bevolking was er reden om massaal toe te stromen naar de kerk. Na Tinte ging het weer onverhard.
De wateroppompende tractor, die het pad behoorlijke voor zich opeiste, was voor de HH geen enkele reden om niet door te gaan. En daar was het eerste bruggetje van het meest avontuurlijke gedeelte van de route. Veel dieren lieten zich bekijken: koeien, schapen en aardig wat watervogelgezinntjes. Op redelijk verre afstand liepen een horde ietwat jonge paarden. We waren aardig verrast en blij dat we de grote oversteek mochten en konden maken. Het bruggetje wat wankel dus 1 voor 1 naar de overkant, terwijl de paarden richting het water liepen. Enkelen gingen drinken. De anderen wachtten de HH op en brachten hen een bezoekje. Na een begroeting van ook onze kant middels hoofdaaien moest de HH-wandeling verder gaan. De rest des paardens ging ook aan het water.
Vlak voordat we hun weiland gingen verlaten, kwam de hele goegemeente in volle draf nog even afscheid van ons nemen. Vliegensvlug was de verderop opererende haas via het hazenpad er vandoor gegaan. Het laarzenpad diende zich aan, evenals het gemaaltje met de vissluis. Het pad en wij vervolgde nu langs een breed stuk water met heel veel verschillende watervogels. Bijvoorbeeld wulpen, sterntjes en scholeksters. Van de eerste soort waren een aantal bang dat we het nestje en de daarbij behorende eitjes of kleintjes iets wilden aandoen. Maar zo zijn de HH niet.
Het pad ging nu over in een gedeelte met veel en hoge distels. Lekker voor de blote benen. eenmaal op een gecultiveerd pad ontmoetten we een tweetal Fietsbelgen, wiens hondje het wel zag zitten om de wandelaars verder te vergezellen. Dat bleek niet de bedoeling. Ook was het niet de bedoeling, dat we bij de doorgaande weg en de onthoofde eend het pijltje naar rechts gingen volgen. Doodlopendheid en daarom terug en dan via de weg verder. Een wijs besluit, want daar was snel het volgende pijltje.
En daar was de dorpsgrens van Rockanje. Langs de molen en de Suzukigarage met eigenlijk alleen maar Alfa Romeo op naar horeca. De eerste sloegen we over en gingen zitten bij 't Hoekie. Inderdaad op een hoek. Bitterballen deed men niet, maar de Chouffe, Leffe en witte Vedette smaakten er niet minder om. Al met al weer een superwandeling en nu op eigen bodem. Tot een volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten