zondag 16 december 2018
Zwammen
De afgelopen week mocht mevrouw May ontbijten op het Catshuis. Om dat tot een groot succes te maken had ze haar eigen pot pindakaas meegenomen. Als u dat geen mooi nieuws vindt, dan dagen we u bij deze uit met een beter voorbeeld te komen. Dat de HH vorige vrijdag zichzelve geen regenwandeling gunden, moet hier wel vermeld worden. Dat had wel als gevolg, dat wandeling nummer 99 van het nieuwe HH-wandelverslagenboek iets langer op zich moet laten wachten. Kou is geen belemmering voor de HH en het hiervoor genoemde nummer kon dan ook gewoon doorgang vinden. 99 is natuurlijk het ondersteboven van 66. In het verslag van die wandeling ging het al achterstevoren.
Zouden we dan nu dezelfde wandeling doen maar dan ondersteboven?
Nee hoor. Ten eerste is dat best lastig en ten tweede ook. Nee, het ware goed om weer eens flink de natuur in te gaan. Stuurkunsten kunnen dan ook weer aan elkander getoond worden. Daarnaast kan het feest van de schoenrituelen weer eens uit de kast gehaald worden. Kortom redenen genoeg om ons Brabant een beetje beter te leren kennen. Op naar het buurtschap Raakeind (Gilze). HH had zich opgeworpen als sturend personage en kwam dientengevolge HF het huis uitsleuren. Na het ontvangen van een oor ging hij als een mak lammetje mee. Speculeren over een eventuele file op de terugweg, heette deze vorm van oponthoud ons ter hoogte van Dordrecht reeds welkom. De HH zijn veel, maar geen kniesoren. Dus onder het uitwisselen van diverse zaken ondergingen we de korte vertraging. Eerst nog onder zonbegeleiding en later door mistachtige verschijnselen begeleid, arriveerden we bij Raakeind. Even een geschikte auto-achterlaatplek zoeken. Dat bleek het mooiste te kunnen bij het plaatselijk COA-terrein. Aangezien we noch zoeker noch bezoeker waren, hoefden we ons niet te melden. De mensen in de politie-auto hielden wel even een oogje in het zeil tijdens de schoenwissel.
Besjaald, bemutst en behandschoend gingen de Groene HH op pad. Het Ulvenhoutse Bos leidde ons langs de golfbaan, waar het een drukte van belang was. Dat het toch nog herfst is, werd wel bewezen door de grote hoeveelheid zwammen en paddenstoelen. Ook de zetel van Kabouter Spillebeen mochten we later gratis bekijken. Het zal wel toeval geweest zijn, maar toch kwam er na de Kleine Slingerdreef er bij HH een onrembare dwang opzetten tot ontdooiing van de een klein stukje grond. Zo geschiedde. Trots liet hij even later aan HF zien, wat het onder andere het resultaat was van de korte onderbreking van de wandeling.
Een snack in de vorm van een reep werd aan HF getoond en daarna smakelijk verorberd. Tijdens het wandelen over de brede paden werd goed duidelijk, dat we te maken hadden met bos in de meest toepasselijke zin van het woord. Of het werkelijk een eekhoorn, die HF meende te zien, kan niet worden bewezen. Ondanks speuren en turen, bleef hetgeen HF dacht gezien te hebben, verborgen. Na het oversteken van de Gilzeweg mochten we het Chaamse Bos betreden. Dat het fietspad aldaar door slecht wegdek was afgesloten, deerde ons niet.
We namen sowieso een ander pad. Al zwammend en ook zinnige dingen orerend kwamen we bij een stuk bos, dat zo te zien door brand aangetast was. Het was tevens de aanleiding voor HH om op zoek te gaan naar een boom. Niet lang daarna vond hij er een exemplaar van en legde deze vast. Dit had een behoorlijke impact bij HF. Zo erg zelfs, dat hij bij het ven Ossegoor de verkeerde richting koos. Gelukkig kwam hij snel tot inzicht en was de geleden schade gering. Ondanks alles waren er ook nog andere lieden te gast in het bos. Sommigen van hen lieten zich vergezellen door 1 of meer viervoeters. HF meende een vertegenwoordiger van het Drentse Ras te herkennen. Dat bleek ook het geval. Aanvankelijk was het diertje wat schuchter, maar al snel vloog het ons om de oren. Dit totdat er door de woef een vliegende fazant werd ontdekt. Bij het vennetje werd bewust van de route afgeweken om wat fotografische herinneringen te maken. Niet lang daarna vergiste HF zich wederom en werd nu per ongeluk een ander stuk genomen.
Dat was niet zo heel erg, want uitkomen bij camping Buitenrust gebeurde volgens planning. Op de kruising stond een busje van Nicole met haar hondencursussen. Belangrijker was de mooie picknicktafel, die precies op tijd was en gebruikt kon worden door de HH. Naast Nicole was er nog iemand, die haar middels een loopplakje uit de auto liet. Dat lag aan de gewrichten vertelde afluistervink N. Vreemde zaak volgens de HH, die zelf ook best iets afweten van gewrichten en het al dan goed functioneren daarvan. In en uit de auto gaat zonder glijplanken. Het werd dan ook hoog tijd de picknickplaats en dergelijke achter ons te laten. Het animo, om op de camping te verblijven, grensde aan nul.
Na nog wat bos doorwandeld te hebben, ging HH weer over tot een begrensd ontdooiingsritueel. Dit geeft HF de tijd om bij een boom de hersenen te ontdekken. Met deze kennis op zak werd een stuk met gevaarlijke stukken halfbevroren water getrotseerd. Al met al bereikten we het einde van de omboste omgeving en lieten we de grote hoeveelheid bomen voor wat ze is. Het ontbreken van de beschutting zorgde wel voor wat afkoeling, maar daar was de redder in de nood in de vorm van de zon. En dat allemaal aan de grenzen van buurtschap en woonstede Horst. Daar werden we opgewacht door een ezel en twee geitjes in gezelschap van drie bebaarde vrouwen en naar we aannemen Maria en oudste spruit. De laatste vijf waren in het geheel niet spraakzaam. Daarom namen de geitjes maar het hoogste woord. In Horst doet men trouwens vreemde dingen met huizen. Als u tijd heeft, moet u er maar eens gaan kijken. Nadat we een toegangsweg naar Gilze waren gepasseerd, doken de contouren van D'n Brooy op. Later op de middag zouden we door de nazit gaan doen.
Maar eerst terug naar het COA. Voor de derde keer werd door toedoen van HF een stukje onjuiste route genomen. HH bleef kalm en deed er luchtig over. Onder het mogelijke toeziend oog van het verkeer op de A-58 liepen we een drietal vriendelijk groetende van school terugkerende jongens tegemoet. Onder toeziende ogen van negen van de tien paarden bereikten we Raakeind weer. Nog even en de schoenenterugwissel was weer een feit. Van de benzinepompen bij D'n Brooy maakten we geen gebruik. Wel van bieren en een Hollands Borrelplankje. Hopelijk kunnen we voor het einde van dit jaar de reeks van 100 Stiekemme Wandelingen voltooien en boek vijf van elk 100 verslagen het daglicht laten zien.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten