Welke kleur?

Haha, een beetje grappig is het wel. Maar daarover later meer. Even iets over het EK-voetbal: het loopt ten einde. En voor de HH breekt een periode van niet-gezamenlijke wandelingen aan. Voordat 22 van de Commissie Stiekem Wandelen afgerond zijn. De consequenties van niet doen, zijn onoverzichtelijk en toch onaangenaam. We noemen alleen even "Vertrouwenskwestie". Need we say more. Zonder al te veel overleg ging HF HH een huisbezoek geven teneinde ophaling te kunnen realiseren. En dit keer met succes. HH was zeer snel over te halen en zijn wandelschoenen waren hem al voor. Die stonden gedwee bij de voordeur, maar wel trappelend van ongeduld. Doen we die of die route? Het werd deze. Samengesteld aan de hand van en begeleid door Visit Brabant wandelknooppuntensite. De plaats van de keuze was bepaald op Bergen op Zoom.

 Niet dat de HH daar nog nooit zijn geweest, maar de route zou wel eens nieuwe visies op B.o.Z. kunnen geven. Voortvarend werd de door HF gekozen beginplek aangevlogen en op de Holleweg bij het ietwat verlaten winkelcentrum stopte het gezelschap. De schoenentoestand werd gedaan en HH kon voor het eerst zijn nieuwe telefoon gaan gebruiken voor het registreren van de wandeling middels het oude vertrouwde Runkeeper-appje. Al snel bereikten we bekend terrein. Hoewel er aan de ene kant sprake was van grondverzet en aan beide kanten blauwalgen in het vijverwater waren. Deze laatsten weerhielden een meneer op blote voeten in sandalen er niet van, na enig voetreiniging, van het vijverwater te drinken. De HH deden dat niet, maar volgden een wit spoor naast de uitgestippelde route uiteraard. Vlak bij de kerk en nog vlakker bij de glasbak zat een tweetal stoïcijns naast een pot pepers. Een rustgevend tafereeltje.

 Zonder problemen (hoewel een verkeersbord het zicht op een route-aanduiding verstopte) bereikten we het station. In het tunneltje groette HH bijzonder vriendelijk de bouwvakker, maar of de man was in het bezit van een oorziekte uit Oost-Indië of was zich niet bewust van de groet. Stilte zijnerzijds was hoe dan ook het gevolg. De net aangekomen trein bood reizigers de mogelijkheid tot uitstappen en wij werden begroet door een zeer vrolijk en breed glimlachende mevrouw. Eenmaal aan het station ontsnapt twijfelden we even, daar een route-aanduiding ontbrak. Dat zou nadien nog wel een aantal keren gebeuren. Maar geen paniek onzerzijds, hoor. Door de winkelstraat op naar het grote plein. Daar had het behoorlijk veel zand geregend. Van de nood maakte men een deugd en had een aantal beachvolleybalvelden gecreëerd. Niet helemaal ons ding. Op naar het gymnasium in de buurt van het winkelgebeuren met o.a. Action en AH.

 Hoewel ex-Volvo bezitter begreep HH niets van de poging van een meneer om onder het stuur langs in het motorcompartiment van een rode Volvo te komen. Het Benedenbaantje lieten we links liggen. Zodoende kregen we zicht op appartementen, waar ons inziens er een relatie bestaat tussen het aantal decoraties op het balkon en lustgevoelens. Bij de Markiezaten ontstond enige twijfel over de volgen aanduiding. Met gemak schotelde men ons de keuze voor: rechtdoor of linksaf. Ons kaartje gaf daar weinig informatie over en we kozen voor rechtdoor. Na het enige tijd ontbreken troffen we bij de Markiezaatsweg weer een vertrouwde duiding aan. Kort daarna een knooppunt en toen sloeg vertwijfeling toe. Het paaltje was niet in het bezit van het juiste nummer. Oeps, en nu? Met de spreuk: "Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan" in gedachten stelde de routevoorlezende HH kordaat voor om dusdanig te handelen. Zodoende kwamen we toch bij alle punten van de route en dus ook langs de kade van de Binnenschelde.

 Langs de speeltuin en de mevrouw van het verkochte huis, die wegfietste maar eigenlijk direct weer terugging, kwamen we weer bij het punt van vertwijfeling bij de Markiezaten. Nou, nu wisten we in ieder geval hoe we weer terug moesten richting het gymnasium. Daar aangekomen zagen we dat de Volvo-meneer de moed had opgegeven. Wij niet en kwamen bij het door ons gewenste knooppunt. Vanaf daar langs de watertoren en weer even goed zoeken. Op de kruising waar de bus het moeilijk had met oprijden ontdekten we de glasbakplek. Dat was niet goed, dus terug en op goed geluk op zoek naar een aanknopingspunt. Uiteindelijk werd dat gevonden. Bij het stoplicht stond een ambulance en HF deed een verwoede poging tot struikelen. Immers, hulp was nabij. Toch bleef hij ter been, zodat langs het ziekenhuis en onder de snelweg door het stedelijke gedeelte van de wandeling achter de rug was. Nu werd het tijd voor natuur.

 Nauwelijks waren we aan het naturen of werden we verrast door een koets op zoek naar prinssesespul. Bijna een duiding over het hoofd gezien, maar toch op de goede weg. Langzaam maar zeker werd het tijd voor een lunchmaaltijd. Op de kruising gingen we aan de picknicktafel en laafden onszelve. HF nog even een kleine zoektocht in het bos en daarna weer verder. Een prachtige plek voor allerlei rituelen kwamen we tegen en besloten om van de oorspronkelijke route een gedeelte over te slaan. Dit gezien het tijdstip en de nog te overbruggen afstand. De meisjes met de honden hadden ons waarschijnlijk afgeluisterd, want tot 2 keer toe kwamen we hen tegen. Ook hadden we een ontmoeting met een Husky. Vlak daarna kwamen we bij het Klimbos en het totaal veranderde Stayokay. Eendrachtig vonden de HH de aanpassingen niet in de smaak vallen. Deden we tot nu toe een aantal keren daar een wandelnazit; na vandaag zit dat er niet meer in. Gelukkig kwamen we vlak daarna langs manege Molenzicht. Daar waar soms een Molenweg is, is dan een molen te zien. Bij Molenzicht is in geen velden of wegen een molen te zien.

 Raar maar waar. En dan verderop: aan de ene kant van de weg de Kievit en aan de andere kant de Kleine Kievit. Van de dovige man kregen we wat uitleg inzake de moestuin, maar we moesten echt verder. Langs de bosrand en maisvelden en dergelijke kwamen we op de Holleweg. Even de snelweg oversteken (middels viaduct overigens) waar wat oponthoud was. Zonder problemen strandden we bij de beginplek en de auto van HF. Tijdens de wandeling bleek dat het merk en type daarvan veel voorkomt in deze streek. Maar vaak in verschillende kleuren. Vandaar de vraag welke kleur. Zonder kleerscheuren kwamen we in Capelle aan, alwaar we redelijk gewoontegetrouw neerstreken bij de Kast voor en met Boeken. We kozen voor Cornet. Inmiddels hebben we wel een reputatie dat we kiezen voor bier wat dan net op blijkt te zijn. Net als nu dus. Daardoor werden het Leffe Blond en Texel Skuumkoppe. Vergezeld van doppinda's en bitterballen was het een mooie afsluiting. Zoals gezegd zijn we even uit de lucht. Tot later een keer.