En waarschijnluk wel un vierduh keer voor duh knecht. Waar slaat dat op? Het zou zo maar op de HH van toepassing kunnen zijn. Kent u dat verhaal van 2 HH, die naar station Santpoort-Noord gingen? Wellicht wel, want dat was hen reeds 2 maal overkomen. Omdat Amerika voor Trump koos, kozen wij voor iets heel anders. Er speelden namelijk onderlinge plannen om de eerder genoemde onderneming weer een keer te behapstukken.
En omdat de Hema, in samenwerking met Vrouwe M, weer eens een prettige aanbieding voor treinvervoerskaartjes had, werden dergelijke kleinoden aangeschaft en zagen de HH elkaar op station Blaak. Op verzoek van HH deed HF uitprinting der tickets, aangezien de vorige editie van het door HH zelf afgedrukte geheel dienst weigerde. HH bood HF een gekreukeld en bereist oor aan en HF overhandigde HH het kaartje voorzien van diens naam en geboortedatum. Toe gezamenlijk op naar het treinperron, hetgeen zonder kleerscheuren plaatsvond. Eerst in een stiltecoupé, waar zelfs de hartslagen van de HH niet te horen waren, maar wel een bestelling van Chinese aard. Daarna een coupé met een eentonig liedje. Op het station van Haarlem, werd ons duidelijk, wie de uitvoerende artiest was. Toen een coupé met eigenlijk slechts niet noemenswaardigheden, behalve onszelf natuurlijk. En daar stonden we dan voor de 3e keer ter plekke om te beginnen aan: https://www.wandelzoekpagina.nl/wandelroutes/pdfs/Kroegloper_Santpoort_Noord_-_Haarlem-6930-1388417716.pdf . HF werd direct tot blijheid gestemd doordat hij zeer terecht twee maal "wat voor kleur" kon roepen. Al snel waren we op landgoed Duin- en Kruidberg en bij DenK namen we een alternatief stukje, zodat eigen inbreng al reeds vroeg gegarandeerd was. Er was ook een ruimte voor personen met urineerproblemen.
Dezen hoefden slechts een druppel voor de sensor te houden, teneinde die ruimte te betreden. Nog wat kunst en toen op naar bosomgeving, alvorens we de open duinvlaktes zouden gaan bewandelen. Bij een eerdere versie waren, er dames, die ons de mond wilden snoeren i.v.m. hert(en). Zowel de dames als de genoemde dieren kwamen we in het bos niet tegen. Wel personen met enorme handschoenen, alsmede prikjesmensen en een enkele al dan niet hardloper. We waren duidelijk niet de enigen, die gebruik wilden maken van het prachtige weer en de even prachtige omgeving. Al genietend en uitwisseling van meegemaakte zaken doende , zoals walking-dinner en geluidsdragers van de heer L. Cohen, bereikten we de zonovergoten openheid. Daar kan en mag begrazen worden, en dienen mens en dier met beider goedkeuring enige afstand te bewaren. Terwijl HF maar een beetje liep, deed HH daarnaast ook nog omgeving-in-de-gaten-houding. Dat leverde een zacht maar tevens luidkeels wilde dieren-alarm op.
Reedelijk in de verte en dus met inachtname van de afstandsneming stonden een aantal herten van het vrouwelijke geslacht. Dat kon er ook nog wel bij; wat een geweldige dag. Nu al. Maar stoppen: ho maar. We wilden meer genot. Dus eerst rustig de adrenaline weer wat laten zakken en op- en neergaand doorwandelen. Bij het Vogelmeer nog een witte Harrie en een hoeveelheid dobbervogels. En telkenmale andere wandelaars. We hebben wat groeten uitgewisseld zeg. Op een gegeven moment vroeg HF HH af, waarom we allen naar de toekomst leven en niet terug in de tijd. En of dat in een parallel universum dan wel gebeurd. Tijdmachines en dergelijke kon HH toevoegen. Hoewel HH zijn wandelsnack reeds had verorberd werd het zo langzamerhand toch wel tijd voor een middagmaal.
Een bankje in de zon had de voorkeur, maar het bankje dat zich aandiende was ook goed. Heerlijke bruine boterhammen en witte broodjes werden met water overgoten de buikjes ingestuurd. Daarna onder het aanhoren van een brabantse uitleg over iets, verder op stap. En wederom liep HF een beetje en spotte HH herten. Dit keer was er ook een meneerhert met een enorm gewei bij. Vrij snel daarna stonden we op de Konijnenberg. Geen konijn te bekennen. Wel herinnerde HF zich, dat hij de vorige keer daar zijn geloof was verloren. Ondanks gedegen speurwerk van hemzelf, maar zeker ook van HH, werd het gezochte niet gevonden. Na een aantal keren roepen verscheen het geloof nog steeds, zodat de reis verderging richting 't Wed. Eerst dacht HF dat HH hem een verhaaltje op de mouw wilde spelden, want de laatste vertelde dat binnenkort er zo'n honderduizend Duitsers op het strand aldaar zouden liggen zonnebaden. Toen er nog geen drie minuten later een viertal van de genoemde buitenlanders de HH tegemoet kwamen, piepte HF wel anders. Dat HH het al wist, schreef hij toe aan de tijdmachine. Toen zagen we nog een meneer in zwembroek staan in 't Wed.
Of die ook iets met een tijdmachine had; geen idee. Het leek de HH niet helemaal het juiste moment om bijna ongekleed een dergelijke actie te ondernemen. Met deze kennis op zak langs het bezoekerscentrum Kennemerduinen. Ooit was hier zee, maar nu is die weg. Zodoende konden we de Zeeweg oversteken richting Middenduin. Nadat we door een prachtexemplaar skelet hartelijk welkom waren geheten, staken we het bruggetje voorzien van vervangplank over. Aan de rechterkant boven op een heuvel deed iemand een soort tai-chi. HH vroeg zich af waarom wij daar niet boven op die heuvel waren.
Al snel kreeg hij andere zaken aan zijn hoofd, zowel letterlijk als figuurlijk. Door een beetje onoplettendheid van HF werden een aantal kronkels gemist, maar de ijskelders kregen we wel weer te zien. In eentje daarvan nam HF een kiekje zonder naar binnen te gaan. Hierna eigenlijk alleen nog stedelijkheid. Op verzoek van HF even doorgelopen naar de kerk van Overveen en foto´s gemaakt. Weldra terug op de route. De tunnel onder de doorgaande weg was leuk, maar uit de tunnel gekomen, kregen de HH iets erg moois en aantrekkelijks op de netvliezen voorgeschoteld. Het hield de gemoederen bezig. Zonder in hondepoep te trappen naderden we de plek en het moment van kerkbezoek. Wederom was er sprake van zeer positieve opwinding. Eenmaal binnen in de Jopenkerk bleek dat het plekje waar de HH tot nu toe telkens zaten, vrij was gehouden. Glimlachend bestelden we bier en bitterballen.
De komende ruim anderhalf uur vertelde Roy van tijd tot tijd ons van alles over de eventueel te nuttigen bieren.We kregen zelfs een proefmonster van het 1 en ander. Ook kregen we gratis bitterballen, aangezien de Kerk zes jaar bestaat. Hoezo feest. Uiteindelijk gingen we met in onze magen verspreid over die magen heel veel lekkers. Daarbij was de hekkensluiter de Indian Summer. Dat was tevens voor beide HH de topper van de week. Jongens, wat een genot. Zeer tevreden en bijna zonder omweg naar het station. Zonder overstap te Blaak beiden met een schier onuitwisbare glimlach op het gezicht uitgestapt. De 11e van 11e 2016 kan wat ons betreft in de annalen als een superdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten