De liefde van de man gaat ..................

En plotseling schrijven we 2017. De HH hebben wel even een mooie pauze ingelast, zodat van allerlei ondagelijkse dingen konden worden gedaan in binnen- en buitenland. Terugkijkend zien we qua wandelingen een mooi aantal van 32, waaraan gezamenlijke herinneringen kleven en als zodanig ook met u gedeeld. Bij deze willen we nederig de Weergoden en alle anderen die ons voor, tijdens en na de wandelingen ondersteunden, hartelijk danken.  Maar 1 van onze deviezen en motto's is en blijft blik vooruit. Zo zijn er alle mooie plannen en concrete stappen gezet voor een Hemelvaart 4-daagse in Belgistan.

 Vrees niet; nadere informatie zal in porties en waarschijnlijk tot vervelens toe aan u worden gepresenteerd. Want ongebreideld enthousiast zijn is 1 van onze slechte eigenschappen. Maar ter zake, want we voelen dat u wel wilt weten, wat de eerste wandelonderneming in het nieuwe jaar is geworden.

Daar gaat ie dan.Vrijdag de 13e januari leek ons een prima dag om te kijken wat zoal op een dergelijke dag fout kan gaan. Snode treinreisplannen met leuke bestemming waren reeds in het vorige jaar gesmeed en nu was de dag aanstaande om over te gaan tot uitvoering. Echter t.g.v. diverse dingen, waaronder de weersverwachtingen, kwam er uiteindelijk een heel ander iets ter wereld. Wat dan? Nou, wacht dacht u van een wandeling in Rotterdam, die voorafgegaan wordt door het nuttigen van een maaltijd in  De Ballentent . De HH dachten in ieder geval van wel. Niet met z'n tweeën, maar wel afzonderlijk hadden we de geneugten van deze tent al eerder meegemaakt. Ieder op zijn eigen wijze reisde af om elkaar rond 12.30u aan de Parkkade te ontmoeten. Bereisd als we daar zijn, lukte dat natuurlijk tot in de puntjes.

 Ondanks de drukte wist men voor ons een mooi tafeltje voor twee in de serre te regelen. Aangezien er toch sprake was elkaar een tijd niet gezien/gesproken, kon het weerzien niet mooier worden ingeluid dan door een Jubileeuw. HH voelde zich heel erg in zin nopjes, toen bleek, dat de bedieningsmevrouw hem als een jij zag en dusdanig aansprak. Ook de ballen met friet werden kort daarop besteld. Niet heel veel later was de tafel volledig gevuld met etens- en drinkwaren. De ballen waren weer van superkwaliteit en voor de lezers onder u, die het nog niet aan den lijve hebben ondervonden: reis af naar dit horecaf en u zult als herboren naar huis gaan. Van direct aansluitend naar huis gaan, was voor ons niet weggelegd. Uiteraard volkomen uit vrije wil.

 Om toch te voldoen aan onze eigen eisen van wandeling doken we, voorafgegaan door onze tafelburen van daarnet en begeleid door wat eerste voorzichtige regen, het voetgangersgedeelte van de Maastunnel in. Of het speciaal voor ons was (waarschijnlijk wel), maar in ieder geval had men een mooi knisperende laag op de onderwaterse wandelvloer aangebracht. Eenmaal weer boven Jan gingen we richting de oude kern van Oud-Charlois. Van de kerk en de Brandspuit 43 hadden we eerder kennis genomen, maar van het Japans Cultureel Centrum Shofukan en het hofje waaraan dat ligt, wisten we niet. Om daar te komen gingen we langs de MCD en de ontmoetingstuin. Omdat blijkbaar, ondanks wachten van onze kant, niemand ons wilde ontmoeten, liepen we verder richting Shofukan.

 Na een aantal café's van buiten te hebben bekeken en een paar schemerlampen, die niet in onze woonhuizen passen, werd het tijd om even richting de havens en de Maas te gaan. Naast een fikse regenbui werden we getrakteerd op diverse stukken inboedel en dergelijke. Het aanbod van dergelijke artikelen werd trouwens de rest van de wandeling alleen maar meer. Langs de Wereldhaven kwamen we bij de Maas en werd besloten deze en de havens te laten voor wat ze zijn en terug te keren richting Charlois-centrum. Wat er daar al niet gedaan wordt aan koudebestrijding: zelfs de nieuwe boomaanplant hebben jasjes aan gekregen. Roken doen er aan de Rietdijk velen tussen de bedrijven door. Maar niet allemaal bij mekaar, hoor. Aangenaam verrast door het Magazijn en haar collectie oude dingen drongen we dieper en dieper het stadsdeel in. Totdat we langs prachtige trespa-beplate huizen Charlois verruilden voor de wijk Wielewaal.

In tegenstelling tot wat de de woningbouwvereniging wil, willen de nog resterende bewoners niet dat de wijk gesloopt wordt. Gastvrij als men is, hadden ze voor de HH een mooi toilet neergezet. Op dat moment hoefden de HH niet, maar de geste was er niet minder vriendelijk om. Na geconstateerd te hebben dat er nog best veel gelijkwaardig huizen, bewoond en onbewoond, staan, verlieten we deze huizenreeks. Inmiddels had HF wel behoefte aan een toilet, maar teruggaan was geen optie. Dan maar een mooie open en toch beschutte plek opgezocht. Onder boe-geroep van koeien en balken van ezels vanaf de aanpandende kinderboerderij,vond er verlichting plaats. Bij het Centrum voor Preventieve Geneeskunst, filosofeerden we over het volgende.

Waarom doet iemand aan dergelijke geneeskunst en beoefend tevens een vak dat louter bestaat uit het verhelpen van reeds bestaande gebreken? Met deze brandende kwestie onbeantwoord liepen we de Boergoensevliet af. Daar waren voor en tegen vertegenwoordigd. Even bij Gi-Cycle door de ramen naar binnen gluren, leverde een blik met vinylplaten op. Wellicht een reden om en hier en het Magazijn eens aan een grondige inspectie te onderwerpen. Bij het oversteken van de Dorpsweg heeft een dame met zeer grote voetmaat haar muiltje blijkbaar verloren. De winkelier heeft zich (tijdelijk) daarover ontfermt en in de etalage gezet. In de wijk daarachter staan een aantal winkels met Poolse inslag. Daar waar boven, op en naast de winkel met veel bombarie gewag wordt gemaakt van vuurwerk, verkoopt men wol en aanverwante artikelen. Onze conclusie: het Poolse woord voor wol is vuurwerk. Naast heel veel andere wijsheden, die we nu niet gaan noemen, is de volgende uitspraak en constatering van HH wel de verdiening van wereldkundigheid waard: er heeft nog nooit iemand wol zien varen op de Wolphaertsbocht.

Nauwelijks bekomen van deze scherpzinnigheid werden we door een dame om haar een gunst te verlenen. Om zomaar ja te zeggen op een dergelijke vraag, wilden van naden van kousen weten. Accu der auto weigerde de zaak aan te zwengelen. Of we aanduwing wilden doen. Na ons jawoord bleek dat er nog een dame bij het geheel betrokken was. Na wat gehannes en gedoe werd het beoogde resultaat bereikt. Nu een superbedankt reed men weg en konden we onze paraplu's weer ter hand nemen. Zonder bescheiden te worden, sloegen we onszelf op de borst en besloten de metro ons te laten vervoeren van Maashaven naar Beurs. Vanaf daar naar horecaf Sijf. Aldaar werden we, ondanks diverse reserveringen, vriendelijk ontvangen en kregen een keuzeplaats. Naast een kabouter, Kees, Bernardus en Lagunitas werden we voorzien van Rotterdamse bitterballen en ongeschilde friet. In onwillekeurige volgorde genoten we deze pareltjes van smulheden. Een prachtige afsluiting van een mooie 2017-beginwandeling. Binnenkort denken we weer een verslag af te kunnen leveren.