Zinkzalf en Heuvelzicht

Twee heel verschillende zaken. Van de ene verwacht je uitzicht op verlichting bij huidirritatie en van de ander uitzicht op een heuvel. Van Unilever verwacht je dat het hoofdkantoor met heel haar hebben en houwen naar Nederland komt.

Wat betreft verwachtingen komen Unilever en de Heuvelzicht, waar de HH deze week in Essen mee aanraking kwamen, overeen en hebben een vergelijkbare eigenschap. Beloftes worden geen gestand gedaan. En gelijk hebben we al weer aan de grote klok gehangen, dat het uitstapje voor een zoveelste keer binnen de landsgrenzen van onze Zuiderburen heeft plaatsgevonden. Een bijna ondoenlijke taak had HH op zich genomen. Het uitvogelen van een route op door ons nog onbetreden grond. Nou, weest verzekerd, dat dat voor 100% is gelukt. HF, meestal niet zo'n meegaand tiepje, stemde volmondig in met het voorstel van HH. Dat resulteerde in een gang van HH naar HF-thuis. HH had vernomen dat HF zonder werkende printer was komen te zitten. Daar had hij een oplossing voor en wel deze. Een wel werkende printer verhuisde zo van de ene plek naar de andere en vreugde heerste alom. In het kader van iets terugdoen had HF aan de Lidlwinkel wat vochtige versnaperingen ontfutselt en wel in de smaak die HH wel aanstaat.

Onderweg werd besloten om de auto in Essen te parkeren en vanaf daar de route op te snorren. Onnavolgbaar hoe HH de parkeeractie dicht bij een klimparadijs en een kasteelachtig gebouw wist uit te voeren. Na de schoenwissel even kort overleg inzake welke kant eerst op en daarna een prettige wandeling. Starten deden we tussen 92 en 11 en richting 11. De temperatuur was al dusdanig, dat beide HH kozen voor slechts een t-shirt aan de bovenkant. Het zou wel een dag worden met voor beide HH diverse foto-opdrachten. HF voor de geestelijke afdeling en HH voor de plaatsduidingen. Nauwelijks onderweg of daar kon HH zowel als HF direct aan de fotobak. Na het oversteken van de N117 doken een aantal huizen op met dezelfde architect waarschijnlijk. allemaal in deze trant.

Ook moet de oversteek over de Kleine AA even genoemd worden. Dit stroompje heeft mooie slingertaferelen in het landschap aangebracht. Vanaf 11 ging het een tijdje langs een zachte berm (inderdaad bijna niet te horen) waar je wel gezien bent als je aan sluikstorten doet. Altijd nuttige informatie die de Belgen ons meegeven. In Horendonk mochten de HH beiden weer verplicht fotograferen en over een pas aangelegd fietspad wandelen. Tijdens de gesprekken bleek onder andere dat de HH een druk leven hebben. Zaken als nagels knippen etc.; zij ontkomen er niet aan. Onderweg stuitten we op een mooi initiatief: de zelfpluktuin. Afwisseling onderweg genoeg trouwens. Stukken met weidse zichten op landbouwgrond, dorpjes en huizen in beboste omgeving. Al met al allemaal lusten voor de ogen. Niet ieder huis kwam voor een ereprijs in aanmerking, maar dat hoeft natuurlijk ook niet.

Er moet wat te lachen overblijven. Waarom we door heel veel honden blaffend werden ontvangen en wat ze eigenlijk wilden vertellen is een onbeantwoorde vraag.

Verschillen in toonhoogte en volume waren duidelijk aanwezig en vaak ook door elkaar heen. Sommigen waren erg het gesteld op het bewaren van hun uitwerpselen. De bestelbus van PostNL met Belgisch kenteken haalde ons herhaaldelijk in. Het doel van de vraag "Alles goed" bij de derde ontmoeting is niet helemaal duidelijk geworden. Na een geanimeerd gesprek met een aantal veulens werd het tijd om iets aan de voedselvoorziening te doen. De meest geschikte plek was bij de verduidelijkingen inzake turf en het transport daarvan. HF nog even een plas en daar ging het weer op pad. Hadden we al verteld dat in Essen en omgeving er verkiezingskoorts heerst? Nee he? Nou, mooi wel dus.

Deze keukenprinses heeft zich ook verkiesbaar gesteld. Na weer een flink stuk met afwisseling en nog steeds zonovergoten werd het tijd om even een drinkpauze te nemen. Een mooie gelegenheid om van alles met vocht te doen. Na de Wildertse Beek te hebben overgestoken belandden we in een stuk bebost, waar driftig nieuwbouw wordt gepleegd. En dat heerlijk dicht bij de spoorlijn. De NMBS was zo vriendelijk om vlak na het moment dat we het spoor waren overgestoken diverse malen een trein langs te sturen zonder onnodige waarschuwingen inzake nog meer treinen, die eventueel zouden kunnen komen. Personen- of goederentrein; niets was hen te veel. Hartelijk dank bij deze. Nog even wat weiland en daar was de dorpsgrens van Heikant. Vanaf dit moment kwamen we in de bebouwde kom en bleven daar ook. Aangezien het eindpunt van de wandeling in zicht kwam, werden plannen gesmeed inzake waar en hoe de dag af te ronden. Als eerste werd besloten om van de geplande route af te wijken en op zoek te gaan in Essen naar een terras met biertjes en bijbehorende zaken. De eerste zaak die wat ons betreft in aanmerking kwam had enkel drank. Een afvaller dus. De tweede was nog gesloten. De terras zijn terras zat vol. En daar was de redding. Heuvelzicht. Bier was geen probleem, maar of er iets eetbaars was, moest de mooi bebakkebaarde bediengsmeneer even binnen controleren. De zaak is van zijn zoon en wellicht had die nog ergens wat tosties verstopt. Na zoeken bleek dat niet het geval. Maar als we dat wilden, mochten we iets bij de visboerkar of frituur dichtbij halen en dat op het terras nuttigen. De visboer werd het niet, want zodra die over ons had gehoord werd de kar gesloten. Op naar de frituur en een kleine (HH) en een grote friet (HF) met mayo besteld. Om te betalen stond een apparaat waar munt- en papiergeld in gedaan kan worden. Geen cash meer in de zaak dus. Lekker peuzelend en drinkend op het terras werd het genieten voortgezet. HF wilde gaan betalen met de pinpas, maar daar deed men niet aan. Naast de frituur zit een flappentapper en die wilde wel doneren, zodat schuldloos de laatste 150 meter naar de auto kon worden voltooid.