dinsdag 22 maart 2016

Wij stappen zo op de fiets en wat ga jij doen?

 

De titel geeft alvast een tipje van hetgeen de HH tijdens de nu te beschrijven wandeling ondergingen. Maar allereerst breaking news. Nee, niet dat Obama in Cuba is, maar omtrent het hemelvaartwandelweekend van de HH. De kogels zijn door de kerken en het wordt weer afreizen naar het Limburgse. Vanuit de omgeving van Valkenburg zullen een aantal trips gemaakt gaan worden.
Tot zover dit bericht en uiteraard later meer. Nog in het ongewisse over deze feiten werd er natuurlijk gewoon een wandeling uitgekozen. Dankzij een snel en to the point werkoverleg van even geleden zijn er twee nieuwe afspraken gemaakt: 1) wie rijdt, zorgt voor een route en 2) telkenmale zullen de versnaperingskosten gedeeld worden. Beide maatregelen zijn vooral in het kader van vergeten-wie -aan-de-beurt-is genomen. Door deze beslissing viel de routekiesbeurt HF ten deel. Ingegeven door de mooie belevenissen van vorige week koos ook hij voor een route in de Antwerpse Kempen. Nu met als startplaats Sint Job in't Goor. Daar waar HH niet zelden wat afval weggooit, nam HF een nog in zeer goede staat hoeveelheid gebruikte luiers waar. HH was dusdanig onder de indruk toen hem dat ter ore kwam, dat hij niet alleen de luiers wilde inspecteren, maar ook nog wat afval wel in de vuilcontainer te gooien. Aldus handelde hij.
 Een rustige rit richting de genoemde Sint volgde. HH beloofde onderweg een minder interessante terugreis aangaande vrachtwagens. Dat deerde HF niet en reed vlekkeloos naar het beginpunt. Al snel na de schoentoestanden gingen we op pad en liepen langs een ietwat onwelriekend en vervuild slootje.
Gelukkig was dat redelijk snel voorbij en kwamen we bij knooppunt 44. Oh ja, we deden wegens goede herinneringen weer een knoopuntwandeling. Bij 44 leerden we dat bij nat weer de punten 67 en 68 moeilijk begaanbaar zouden kunnen zijn. Het zag er wel wat modderig uit, maar om de als alternatieve route aangegeven weg te bewandelen, ging ons letterlijk en figuurlijk te ver. Het moet gezegd, dat ondanks dat het weinig nat was geweest de afgelopen tijd, de toegang aardig door waterhindernissen werd verstoord. Maar het deerde ons niet, Wat ons wel enigzins deerde, is, dat nadat we van 68 naar 66 geen waarschuwingen hadden ontvangen, maar dat daar van droge doorgang absoluut geen sprake was. Dapper trotseerden we alles en gingen pootjebadend verder. Ondanks dit alles vonden we ook nog tijd om even met de plaatselijke paardengemeenschap te converseren. Maar goed, aan veel dingen komt een eind. Zo ook aan goede dingen, dus we lieten de paarden achter ons. Eenmaal drassigloos stuitten we op een naar we aannemen grappig bedoeld Hier-waak-ik-bordje. Na een tijdje wandelen waarin we over allerlei belangrijke zaken van gedachten wisselden, haalden we een clubje basisscholers en hun (bege)leidster in.
 Op haar vraag of wij de omgeving kenden, moesten we ruiterlijk toegeven, dat dat niet het geval was. Mocht men die vraag ons nu weer stellen, dan kan die men op de kloeke raad en daadbijstand van de HH rekenen. Nadat we de ingang van het sanatorium hadden mogen bekijken ging het van 97 naar 59. Vanaf het moment dat we dat deden, ging de persoon in de zeer gele jas rechtsomkeert maken en liep voor ons uit. Op een gegeven moment verloren we hem of haar uit het oog. Daarvoor in de plaats dook een persoon op, die op zijn schouder voorzien was van een ara of papagaai.
 De persoon gunde ons geen blik, maar de vogel wel. Even later liepen we over het enorme complex van verpleeginrichting de Dennen. Blijkbaar wil men niet, dat er een kijkje wordt genomen in de kruipruimten, want de toegangsdeuren daar naartoe dienen immer gesloten te zijn. De politie-agent ging lekker thuis zijn tussen-de-middag-eten nuttigen. Dit zorgde er voor dat wij ongestoord (behalve door fietsbelgeluiden) naar en langs de postduivenkwekerij konden gaan. Tjongejonge wat waren ze iets verderop druk bezig met het ophogen etc. van de weg. Lang konden we daar niet van genieten, want we moesten op tijd bij de rotonde zijn, alwaar de groene BMW speciaal voor ons een paar rondjes zou rijden. Na het zien van een tractor met als aanhager een tankwagen en toen een vrachtwagen met tankwagen, werd het HF te veel en koos een leuk berkje uit. De daarop volgende actie laat zich waarschijnlijk wel raden. Na een ongezond exemplaar van de rattenfamilie, wat van gezond blakende kippen en een manage (alle dagen open, behalve maandag en dinsdag) kwamen we bij een soort plein met allerlei horecagelegenheden. Dit wakkerde het verlangen naar wat eten en drinken behoorlijk aan. Maar niet genoeg. En kijk nou eens. Vorige week ontmoetten we ons derde of vierde fort uit de reeks Antitankwal en nu stonden we ineens oog in oog met dat van 's Gravenwezel.
 Samen met het zicht op de onderkomens genaamd Zwaluw en Barbecue werden de eetlusten nog meer gewekt. Maar eerst nog verder wandelen over Groene Wandeling en Blijde Inkomst. In het zicht van het kasteel van 's Gravenwezel zagen we eindelijk een geschikte plek en namen plaats op het hek. Jummie zeg. Nog een slokje water tot slot en weer op pad. Bij het kasteel deelde een Engelstalige mevrouw de mededeling dat iemand iets in haar had gestopt. Alsof ons dat wat aanging dan wel interresserde. Iets verderop waerd dat weer volledig hersteld door een meneer en een mevrouw die ons zeer vriendelijk begroetten.
Na het boodschappenbriefje(o.a. tabak moest er komen) en een aantal ontpaarde hoofden kwamen we weer bij de voorkant van het kasteel. Daar was weinig veranderd. Vlak na 34 ontmoetten we een zeer uit de kluiten gewassen poezewoes. HH gaf haar blijk van innig vertrouwen en waardering. Het dier bleef in haar rol en vertrek geen spier. En daar waar ze weer: de Antitankwal met hier en daar een niet-verdwaalde bunker. Een drietal dames gingen voor ons aan de kant omdat, naar eigen zeggen, niet zo hard ging liepen. Toen HH ongevraagd liet weten, dat wij nog naar Nederland moesten, werd er gegrinnikt en wat onverstaanbaars teruggezegd. Even lieten we de Wal weer even los, maar iets verderop sloten we toch weer aan. Op dat punt stonden een aantal tandemfietsen.
De afgestapte berijders bestonden uit geestelijk minder bedeelden en een even groot aantal begeleidsters. Eén vertegenwoordiger kwam ons tegemoet en liep door. Toen kwam de zin, die de titel van dit stukje is geworden, uit de mond van 1 der begeleidsters. Zo, dat is dan ook maar weer duidelijk. De HH wachtten de afloop niet af en gingen door richting de golfclub. HF vroeg zich hardop af of men zou kunnen zien van welke handicap(s) de HH voorzien zijn. Welke dat ook is of zijn, in tegenstelling tot het geprinte routepapier gingen de HH niet naar 15, maar vanaf 19 ging het rechtstreeks naar 40. Geen koeien maar wel een paar schaapjes later werd het beginpunt weer bereikt. Tijd om huiswaarts te gaan. Nee, niet rechtstreeks natuurlijk. Eerst naar even afbieren. De keuze viel op de overbekende Boekentoestand. Daar maakte men gewag van het aanwezig zijn van Oedipus. In dit geval met als subtitel Mannenliefde. Hoe de serveerster ook haar best deed; we bleven verstoken van de Mannenliefde. Als alternatief verkozen we Scotch CTS. Dat werd vergezeld van bitterballen. Later doken er nog een Kabouter en en Juupje. Als aardigheidje mochten de HH een klein beetje degusteren van een proefbrouwsel met de naam 3 Pierre's Bock. Af en toe opgeluisterd door the sound of breaking glass genoten we volop van alles en keerden daarna alsnog werkelijk huiswaarts.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten