Highstreets, Lesswood & More

Hoewel de wereld weer redelijk op z'n kop staat, willen we het nu liever over onze eigen belevenissen hebben. Egocentrisch, maar op die manier kunnen we wellicht ook wat positieve geluiden het daglicht laten zien. Ten eerste: de weersverwachtingen voor de door ons gekozen wandeldag waren niet al te droog. Ochtendoverleg vond plaats, maar aan de hand van de gegevens die HF ter beschikking stonden, werd voor een klein beetje uitstel gekozen. Onze Zuiderburen leken minder vochtigheid te bekomen dan ons kikkerlandje. Dat kwam mooi uit, want dan konden we gelijk nog even checken of de verschillen langs de staatsgrenzen inderdaad zo zijn zoals we vorige week dachten te kunnen vaststellen. HF naar HH voor ophaal en zonder dralen of weggooiacties op naar de Belgen. Flink wat regen eerst maar hoe verder van Dordt hoe beter het werd. Zelfs zonneschijn onderweg en de geluimdheid werd steeds beter. Totdat de HF-routeplanner traag werd, we een afslag misten en het behoorlijk begon te regenen. Echt weer voor een begrafenis. Waar waren jullie dan? O, we waren op weg naar Hoogstraten.

 Aangekomen op de gekozen startplek van de wandelknooppuntroute (paal 85) beraadden we ons terwijl de regen vrolijk op onder andere het autodak kletterde. Maar we bleken onkistbaar. Schoenendingen enzo, parapluus open en gaan met die banaan. De HF-auto straalde de kleur blauw uit. Iets verderop zagen we een begrafenisstoet voorbij gaan. Maar voor ons was de taak om de andere richting op te gaan en via een mooi beukenhaag- en -boompad kwamen we in de beeldentuin nabij de Sint Katarinakerk. Blijkbaar had de begrafenis inmiddels plaatsgevonden, want velen stroomden van de begraafplaats af. Verderop staken we de Gelmelstraat over en zagen we een enorm complex. De Penitiaire School bleek daar te zijn gehuisvest. Het gebouw hadden we tijdens eerdere wandelingen wel op afstand zien liggen, maar nu konden we het geheel in al haar glorie aanschouwen en wisten we wat we daarvoor nog niet wisten. Het bruggetje over terwijl we breed en vrolijk werden gegroet door een fietsmeneer. Het gedicht op een kei van ene Guido Belcanto was erg fraai en zodoende volgden we de oude voetweg. Dit pad bracht ons naar een plek die ons bekend is: de brug over de Mark bij de Laermolen. Vanaf hier op naar Minderhout, alwaar inmiddels de kapel volledig in mooie staat is gebracht. Onze bevindingen van destijds inzake verbeteringen zijn zo te zien letterlijk overgenomen. Weer een leuk beukenhaagpad en de gevaarlijke weg overgestoken. De kerkklok van Minderhout had inmiddels behoorlijk wat overminuten gemaakt en aangekomen bij de voordeur zagen we waarom.

Daar stond een begrafeniswagen tot wachten totdat deze weer voor een andere klus kon worden gebruikt. Begrafenis numero twee waar de HH vandaag getuigen van waren. Op het plein bij de kerk groetten we nog even de ons bekende broodmachine. Vanaf nu zouden zich geen aha-erlebnisse meer voordoen qua route. Vlak na het verloren pakje shag waren we van ons apropos. De bordjes naar 44 en 47 spraken tegen wat we tot nu deden. We wilden van 47 naar 44 en ineens leek het dat we gingen naar waar we vandaan kwamen en we dus wegliepen van waar we naar toe gingen. Best ingewikkeld. Na heen en weer geweest te zijn, besloten we dat onverlaten de bordjes omgedraaid moesten hebben. Verderop bleek dat inderdaad het geval en gingen we dus gewoon goed. Hierdoor kregen we een fraaie ontmoeting met Suske, Wiske en Schanulleke. HH merkte terecht op dat er sprake is van rechthoekigheid bij de striphelden. Door al het gevallen regenwater steeg de vochtigheid bij HF tot aan de lippen. Het transformatorhuisje bood soelaas en zodoende kon de volgende gevaarlijke oversteek met goed succes worden afgerond. Inmiddels kwamen we paarden aan. HH deelde aan eentje daarvan mede, dat er bij haar sprake was van een lichaamlijke onvolkomenheid.
 Van paardzijde was er eerst ontkenning, daarna iets van nou en en daarna toch schaamte. De rest van de paarden zouden daar iets van kunnen hebben opgestoken. Hoe dan ook, het werd tijd om eens iets te gaan eten en drinken. Een uitgebreid picknickbanktafelgeheel stond al gastvrij op ons te wachten. Aanvankelijk wilde HH de maaltijd staande nuttigen(spartaans), maar na enige tijd veranderde hij van mening zodat gezamenlijk zittend werd gesmuld. Aansluitend liepen we Meer binnen. Een meneer gooide water uit een emmer en deed er iets later weer water in. Een flinke groep oudere fietsers kwam op ons af. Eentje fietste ons voorbij, maar de rest durfde dat niet en nam een eerdere afslag. En toen zag HF een bord wat hem deed watertanden:  BIERPARADIJS. HH bleef bij zinnen en sprak de woorden: misschien gaan we die kant wel op. Tot grote teleurstelling van HF wees de route de andere kant op. Puur uit boosheid fotografeerde hij daarom de frituur van de familie Frut. HF was inmiddels alweer wat bedaard. In de straten van Meer waren de bakkers al lang gesloten. Niet dat dat ook maar iets met ons te maken had, maar wel vermeldenswaardig blijkbaar. Aan de voet van de Kerk Onze-Lieve-Vrouw-Bezoeking van Meer stond geen begrafenisauto en verder wees ook niets op een ophanden zijnde begraafplechtigheid. Bij het openbare toilet deed HH een nepplas. Het klooster van Meer bestaat nog wel, maar niet in haar oorspronkelijke staat en hoedanigheid. Plannen om de oude glorie te doen herrijzen bestaan er overigens wel, volgens de geplaatste borden. Iets buiten Meer is een potgrondplaats met bijbehorende bewakingsgebouwen. Ja en dan ligt deze plaats ook al weer achter ons. Later zien we dat ergens binnenkort een vrachtwagen met een knijper wordt verwacht. Op het stukje weiland daarnaast is eerst 1 kalf nieuwsgierig, maar enkele tellen later wil ook de rest van de kudde weten wat er aan de hand is en staan we ooginooginooginoog met een stuk of twintig kalveren. De vraag is wie van alle aanwezigen het meest verbaasd is: de mensen of de dieren. Met deze prangende kwestie onbeantwoord gaan we verder. Om vervolgens bij een plek aan te komen waar men van huisvuil in de natuurvuil van heeft gemaakt. Maar ja: 's lands wijs, 's lands eer.

 Met de kerktoren van Hoogstraten weer in zicht spreken we nog wat koeien en zien we een pand dat als crematorium dienst zou kunnen doen. Na een kort bezoek aan de naamgeveres van de kerk gaan we naar die kerk toe langs een enorme school. De man op de fiets slaakte stoïcijns kreten. Zelfs een vraag van HH bracht hem niet van de wijs. Vlak voor de laatste gevaarlijke oversteek lette HF even niet goed op, maar kon toch nog net op tijd de HH-vraag inzake welke kleur van het juiste antwoord voorzien: blauw. Op het kerkhof bleek het stoffelijk overschot te liggen van Jacobus Speltinckx. Hij werd door een vliegende bom uit het leven gerukt.
 Wij liepen nog even langs de Kunstacademie en konden daarna constateren, dat de HF-auto nu groengetint was. Verder was er geen sprake van gedaantewisseling. Ten einde de gedane zaken nog even goed op een rijtje te zetten, reisden we af naar Capelle aan den IJssel en bezochten een Boekenkast. De overbekende vraag werd ons gesteld en de HH wensten graag een Chouffe Soleil te nuttigen. De bardame deed zoals gewoonlijk haar best, maar meer dan een enkel glas vol wenste de tap niet meer prijs te geven. Aangezien de voorraad ook al op was, koos HF voor een witbier en kon HH van de kabouterzon proeven. Bitterballen erbij en daarna nog een wit (HF) en een Texels bier (met vertraging, maar wel voor HH).