Al raden we dat ten zeerste af, mocht je niet een zeker doel voor ogen hebben; namelijk eigenmoord. Dus als de HH wordt gevraagd of er nog eens door hun gewandeld gaat worden en het antwoord luidt als de titel van dit epistel: het kan, maar het gif lijkt ons zinloos. Dat uiteraard in tegenstelling tot een wandeling op zich. Diverse mensen uit o.a. de werksferen van de HH vragen ons iedere week af, of en waar dan naartoe.
Deze belangstelling wordt erg door deze wandelaars gewaardeerd. En wel dusdanig dat we er over zitten na te denken, of het wellicht als blijk van waardering aardig is om per week 1 persoon met name te noemen. Wie weet. Zoals altijd voordat een route geboren wordt, worden allerlei bronnen geraadpleegd: Winkler Prins, Groene Wissels, wandelknooppuntensites en eigen archieven. Afgeleid en geïnspireerd door Murder by Numbers (o.a. Police en film) bedienen we ons de laatste tijd eigenlijk uitsluitend van wandelrouteplanners als www.wandelen123.nl . Ook zo handig in steden. Daar gaat de eerste persoon, die we middels benoeming willen danken. Lex kwam met het idee om, als we weer eens in Utrecht gingen wandelen, een bezoek aan Olivier te brengen. Deze tip is in HH-oren geknoopt. De wandeling ging inderdaad weer naar Utrecht. Aan overlapping ontkomen we inmiddels niet echt meer, maar met deze punten lukte dat toch aardig: 89, 88, 42, 43, 86, 45, 47, 48, 49, 78, 18, voorkant Stadion Galgenwaard/Kromhout Kazerne, 82, 83, 84, 87. Uiteraard reisden we zakelijk met de NS-kaart per metro en trein naar Utrecht. Her en der vertragingen, maar deze sloten perfect op elkaar aan, zodat vanaf Prins Alexandersation tezamen werd gereisd.
De piano in de stationshal in Utrecht was voor deze gelegenheid uitgebreid met een gitaar en een scootmobiel. Verder eigenlijk weinig inhoudelijke veranderingen. O ja, toch wel. Geen open poortjes meer. Aan de buitenkant van het station vinden nog steeds aanpassingen op en van hoog niveau plaats. Hoe dan ook; op naar 89. Bij de voetgangersoversteekplaats wat oponthoud, maar al snel vonden een kleinood met het gezochte nummer. Onder begeleiding van drie accordeonisten en een onzichtbare bas traden we de binnenstad binnen. Op diverse plaatsen zat men al dan niet buiten te genieten van een lunch in vele varianten. Daar waar de vuilnismannen in de weg stonden, deed HH op zijn beurt een duit in het indewegstaanzakje. Dit leidde tot een verontwaardig gebrabbel van 1 der vuilnisophalers. Zonder kleerscheuren langs Sint en aanhang, grammofoonplaten en het Nijntjebeeld. Over de kade, waaraan Jonkheer Meester Hubert Matthijs Adriaan Jan van Asch van Wijk (kortweg Huipie Druipie) diende zich daarna de voormalige gevangenis, tegenwoordig bekend onder de naam de Lik aan het Wolvenplein. In Zocherpark kregen van lucht van de Stadsschouwburg Utrecht. Geen muziek in de feesttent, maar even later betraden we wel bij het Maliehuis het eerste fietspad van Utrecht, daterend uit 1887. Dit alles onder toeziend oog van de heer Reiger. Veel kunstuitingen. En terecht vroeg HH zich weer af, wanneer de diverse kunstenaars terugkomen om hun werk af te maken.
Dit stuk kunst is denken we overigens wel af. En daar dook de rozentuin weer op. Deze keer deden we geen boterhammen daar. Die waren al op. Nadat we onder de weg door waren gegaan konden we de meneer met de hond met onze geruste harten zeggen dat we de kust veilig hadden gemaakt. Onze missie ging verder en Park Bloeyendael in. Bekend terrein en aardig uitgestorven. Overigens vanaf hier een behoorlijk stuk vergezeld van de Kromme Rijn. Langs de paddenpoel en verder onder de snelweg door. Zowel de dubbele busbaan en gewone rijbaan overgestoken en bij de meisjes rechtsaf. "Kijk daar" riep HH verrast. "Een gebouw van Gaudi" Nou inderdaad; in al haar glorie stond daar potverdorie een soort Gaudi-huis. Nog enigszins opgewonden was daar al weer de volgende aanleiding tot excitement: de school en de juf. De flessenweggooiende mevrouw met haar Volvo kijk minder blij. Maar ach, niet iedereen wordt blij van zonneschijn. Hardlopende dames zagen we vaak. Zo ook aan de achterkant van de Kromhout Kazerne. Een bekende naam in de familie van HF. De bus was weliswaar erg vol, maar op advies van HF stapte het studeermeisje toch ook maar in. Overgestoken zagen we een rood brommobiel zelfs stoer een stukje achteruit rijden. Dat het parkeerterrein bij het zwembad niet uitsluitend toegankelijk is voor bezoekers des zwembads bewees HF luidkeels. Verbazing bij een op die parkeerplaats aanwezige manke Nelis werd door HH waargenomen. Toen we de visser hadden gezien, vond HH het tijd geworden voor weer eens een selfie van ons. Het resultaat zag u reeds aan het begin van dit verslag. Wat viel verder zoal nog op? Tandemfietsers die hun voorpassagier waren verloren, poezen, een tam konijn, een boot met de naam van een dochter van HH, Rietveld-Schrödermuseumbuitenkant, voorkant Kromhout en Galgenwaard. En uiteraard nog veel meer. Op de picknicktafel bij de school zaten een jongen en een meisje. Zo te zien had de jongen een serieus en wellicht goed verhaal. Het meisje had vooral verdriet. Bij de woonboot bleek de eerst timide hond later erg goed te kunnen blaffen.
In de Vogelbuurt hing een rare vogel aan de balustrade. Hoort er bij, zullen we maar zeggen. En zo kwamen we weer in de binnenstad en namen afscheid van onze trouwe vriend de Kromme Rijn. Kan iemand ons uitleggen wat het Maastrichts Bierhuis in Utrecht doet? En waarom HF werd aangevallen door een verkeersbordpaal? De werkmeneer deed zijn uiterste best om de Oude Gracht helemaal vol te plassen. Wij wachtten het resultaat niet af. Net als dat van de parkeeractie van de BMW-mevrouw. Na nog wat zeer bruikbare tips van HH aan HF inzake voetzaken en schelpen en onder toeziend oog van een uitermate vrolijkheid uitstralende geelzwartgebrilde wijndozenverplaatser bereikten we 87. Nog even de Lange Nieuwstraat een stukje in en daar was ons voorlopig eindstation:
De Drie Dorstige Herten. Lex, moet je zeker eens bezoeken. Een huiskamercafé met tijdelijke huisvestingsmogelijkheden voor een beperkt aantal bezoekers. De HH werden toegelaten. Dit in tegenstelling tot een aantal laterkomers. Zijn de zitplaatsen vol, dan wordt u met zachte hand, maar zeer beslist de deur gewezen.
Aan staanplaatsen doet men dus niet. Al zittend konden we genieten van kalfsbitterballen, stukjes worst van een kloostervarken. Uiteraard vergezeld en begeleid door bieren van diverse makelij en smaak. Iets van de Kromme Haring, 't IJ en wat zeker vermeldingswaard is Kasteelheer van de Gulzige Gans (alcoholverwarmend, wat dat ook in moge houden). Aangezien de bus naar het station voor de deur bij de Herten een halte kent, bespaarden we ons een wandeling in de kou. Hartelijk afscheid bij de prins volgde op de treinreis. Ijs en weder dienende laten we volgende week weer iets van ons horen. Proost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten