Soms dralen de HH en hebben dan wat moeite met een beslissing nemen. Wellicht zat u ooit in de auto bij 1 onzer en ondervond vertwijfeling bij bij het kiezen van een parkeerplaats. Nog een voorbeeld daarvan is het volgende. Wel stond vast dat we ooit deze https://www.wandelzoekpagina.nl/wandeling/groene-wissel-nijmegen/12380/ zouden gaan doen. De vraag was alleen telkens: doen we het met de auto of met de trein? En daar was de uitkomst. Een aardig grote drogistenketen bood treindagreiskaarten aan voor best niet duur. 2 kaarten werden besteld en konden des donderdags bij een filiaal worden opgehaald.
De stap was gezet. Hoewel het nog lang geen december was, mocht HF voor Sinterklaas en Piet spelen en deelde op Rotterdam CS aan HH het hem toekomende reisdocument uit. Een reis van 1,5 uur met een overstap scheidde ons nog slechts van een, naar wat achteraf bleek, fantastische wandeling. De weersvoorspellingen waren buitengewoon goed te nemen. Droog en veel zon. Nadat de treinchauffeur ons voor de duur van circa 5 minuten geheel gratis en stilstaand een kijkje op plaatselijke weidegronden en dergelijke gunde, arriveerden we op station Nijmegen. HF had toen reeds twee kaartcontrôles achter de rug. HH had nostalgisch de papieren routebeschrijving meegenomen en HF schakelde de GPS-versie in. Op naar het Kronenburgerpark. Niets te veel gezegd als we dat een juweeltje in de stad noemen.
Toren, dieren van allerlei makelij al dan niet achter hekwerk, waterpartij en bijpassend bruggetje en mooie glooiingen. De meneer deed zijn uiterste best om vlak voor onze langskom nog even de straat te vegen. En daar weken we toch al weer af van de oorspronkelijke opdracht. Gelukkig was de meneer van de auto ons behulpzaam en joeg ons de goede kant op. Op de Doddendaal werden we verrast door een mevrouw die haar cup H trots op de buik droeg en luidkeels Piet schreeuwde. Aangezien geen van ons beiden naar deze naam luistert, kreeg ze van ons geen sjoege. Ook de bedoelde Piet liet niets van zich horen of zien. Waarom is de vraag, maar de plaatselijke busvervoersmaatschappij is blijkbaar slechts alleen van de breng en dus niet van de haal. Wat een mooi gebouw is de St. Stevenskerk. Ook de straatjes er omheen doen een beetje aan lang vervlogen tijden denken. Even doorlopen en daar is de Waal. Gelegenheden genoeg om even iets te eten en/of te drinken; voor de liefhebbers dan. Zo, nu eerst even wat grasmaaistuifzand. Onder de brug verkoop een bus vintagekleding per kilo. Verder is er ook nog van alles te beleven, zoals vega ballen. Na wat stalkacties van een Saab kwam het Nederlands-Duitse Pompgemaal dichterbij.
Eenmaal daar voorbij werd duidelijk dat in Duitsland kleurnummer 607 zwart is en liepen we over de doorgaans rustige en van beschaduwbomen voorziene weg richting Persingen. Wist u van hartnagel? Bij de kerk van het hiervoor genoemde dorp wilde men ons wijs maken dat er een expositie was. Onvindbaar. Wel twee dozen met lege wijnflessen werden zichtbaar tijdens het rondje om de kerk. Na de minicamping mochten we over een graspad verder. De meneer op de fiets kwam er achter dat hij de fiets niet door het hek kon meenemen. Kordaat tilde hij de fiets over het hek. Nadat we dit gezien hadden moesten we direct op het bankje gaan zitten en het middagmaal nuttigen. Dit alles onder het toeziend oog van het recreatiemeertje. Na de fijne onderbreking kregen we een stuk pad voorgeschoteld, waar recentelijke weinig gebruik is gemaakt. Brandnetels en braamstruiken wisselden elkaar in hoog tempo en in diverse hoogten en dichtheid af. Het werd HH te veel en ging de natuur bewateren.
Tegelijk maakte hij van de gelegenheid gebruik om zijn door de bramen ontstane wondjes en bloedingen te stelpen met bladeren en dergelijke. Aan de rand van ons picknickmeertje bleek een stukje strand voor bloterikken te zijn. gelukkig werd het zicht belemmerd door struweel en bossage. Dat de wandeling ons ook even een visite aan onze Oosterburen bevatte, werd ons door een landenpaal duidelijk gemaakt.
De provider van HH's telefoon heette hem hartelijk welkom te aldaar en voeg of hij een goede reis had gehad. We mochten de weg oversteken en kwamen in Beek aan. Bij het beekje en de waterput stond een mooie blauwe kraan met kraanwater. Daar wisten we wel raad mee. De Duivelsberg liet ons weliswaar klimmen, maar verder met rust. Na het restaurant Duivelsberg mochten we weer het bos in. Grappig; eerst een kijkje op een neerstortend Duits vliegtuig en daarna een verhaal over Romeinen en water en nog meer. Dat was het moment waarop HF besloot ook iets aan de waterhuishouding te doen. Na de paarden, waarvan eentje een spreekverbod had en een ander fleurige dreadlocks kregen prachtige glooiingen te zien. Zo langzaam maar zeker kwam een einde aan het genieten van de enorme rust en schoonheid, dat ons door de omgeving werd gegeven. Steeds meer bebouwing deed zich voor. Huizen uit 1912 begeleidden ons naar het pleintje bij de Prins Hendrikkazerne. HH was ietwat trots, dat hij de naamgever voor deze kazerne is. Zo langzamerhand werd het tijd om na gedane arbeid een aangename rustpauze in te lassen.
Bij Eten en Drinken kon dat gewoon. En volgens de ober hadden we genoeg inspanning geleverd om gebruik te maken van hun gastvrijheid. Als tegenprestatie bestellend we vega mozzarellaballen (huisgemaakt en erg lekker) met een grote Franziskaner. Daarna kwamen Kwaremont, Seef Bootjesbier, Bloesemblond en oude kaas en pittige cheesnuggets aan de beurt. Eerst zonder veel publiek, maar op een gegeven moment zat het zowel binnen als buiten behoorlijk vol. Met de buikjes vol liepen we het laatste stuk naar de trein. Volgens de NS was het nog geen daluur en mochten we het perron nog niet op. Een mooie gelegenheid voor HH om de toiletten te inspecteren. Goedgekeurd. Het voor ons ingezette treinstel bood in eerste instantie gen zitmogelijkheden voor ons lieden, zodat staan op het balkon het gevolg was. Het gevolg daarvan was weer, dat we verstoken waren van airco. De jonge dame op de klapstoel wuifde haar botoxlippen en andere aangepaste lichaamsdelen koelte toe met een waaier. Vanaf Oss konden we weer genieten van de airco en ook na de overstap in Breda was viel ons koelte en een voortvarende reis ten deel. Op Rotterdam CS een kort afscheid, zodat HF snel naar de voor hem klaarstaande vervolgtrein kon. HH metro. Hadden we al gezegd dat het een geweldige dag was geweest?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten