Over de Efteling, begeleiden en genieten

Heeft u wel eens de behoefte om een dag alleen maar dingen te doen, die u niet leuk vindt? De HH wel, maar geven nooit volledig toe aan een dergelijke wandaad jegens zichzelf. Kijk, het kan iedereen overkomen, dat een dag veel ongewenste zaken met zich meebrengt, die je overkomen. Maar het doelbewust opzoeken is van een andere orde. Zo hier en daar mag ons inziens best eens aan de eigen ik worden toegegeven. Alleen maar zelfkicken is ook weer ander uiterste. Toch proberen de HH ook daar heel soms een dag mee te vullen, maar verliezen nooit uit het oog, dat ongenoegen ook goed kan zijn. Vraag twee: bent u wel eens naar de Efteling gegaan?

Wellicht. De Efteling: plaatsgebonden aan Kaatsheuvel. Enige idee waarin de plaats haar naam heeft te danken? Wij niet. Maar dat is geen enkele belemmering om toch een keer daar in de buurt een wandeling te plegen. De website van Visit Brabant nodigt een ieder uit om eens op visite te gaan in Noord-Brabant. Een beetje zinloos als je al in Noord-Brabant woont, maar ala. Nu kennen de HH de provincie redelijk en hebben behoorlijk wat wandelkilometers daar meegemaakt, maar in de buurt van Kaatsheuvel is nog wel een aardig stuk onbezocht. De knooppuntroute werd alsvolgt bepaald:

Starten kan heel goed, na een eigenlijk te verwaarlozen verkeersovertreding, door te parkeren in de buurt van Bakkerij Piekfijn. Althans dat is wat de HH deden. Eerst HF naar HH, dan naar startpunt 51. Schoengedoe en beginnen maar. Vanaf dat moment stond HF in de genietmodus, want HH had de begeleidmodus op zich genomen. Dat HF niet zonder slag of stoot geen kontroolfriek meer was, behoeft uiteraard weinig toelichting. HH wees hem regelmatig streng, maar rechtvaardig op de taak van het genieten. Dat genieten begon al snel, want diverse automobielen voorzien van on-Nederlandse kentekens keerden onverrichter zake terug van hun zoektocht naar een parkeerplaats van het attractiepark E.

En daar was een laars (heel groot) en een kat. Beiden hadden in dit geval niets met elkaar van doen.
HH van over Bosrijk te vertellen en HF moest even iets corrigeren in zijn rechterschoen. En daar het dieseltreintje, dat een paar vroege vogels rondreed. Het karretje van de bouwservice kwam van het E.terrein af en liet een hek wagenwijd openstaan. Van binnensluiping geen sprake. Even later werden we een aantal betalende bezoekers gewaar. Er waren dingen gaande, die begeleid werden van gillen en schreeuwen. De HH bekenden aan elkaar van sommige waaghalzerij geen gebruik te zullen gaan maken. Nieuwbouwcomplexen en wat dies meer zij konden niet voorkomen dat de HH werden achtervolgt door twee hardnekkige prikjesmensen met ook nog eens rode jassen aan. Maar eenmaal de grote weg overgestoken en het in bos ingegaan, waren we ze toch lekker kwijt. Voordat het zover was, zagen we een monument voor blootgelegde dingen en andere zaken, die verband houden met W.O. II. HH had vooral interesse voor de latrine. Maar zoals gezegd, het bos in. Hier en daar een bomkrater met water, maar van latrine homaar sprake. Heide, een oranje arm en weer wat bos later arriveerden we bij de dorpsgrens van Loon op Zand. Niet geheel onbekend. De fors gebouwde meneer moest toch nog wat aan zijn figuur doen en stapte de snackbar binnen. Even een klein kinkje, want de routeduiding was onvindbaar. En ja, hoor. Daar ging HF zich toch weer met de begeleiding bemoeien. Foei. Gelukkig kon hij zijn attitude al weer voor de St. Jans Onthoofding ten goede keren en blij riep hij de postbode toe: Mooi weer, he postbode. Al omkijkend en diverse paaltjes omzeilend riep die op zijn beurt: Ja, he.

Aanvankelijk wilde de man met het draad ons de weg versperren, maar zag daar toch van af. Waarschijnlijk omdat een van de personen met wie hij aan de praat was, wist te vertellen over een behoorlijk bekeuring. De HH filosofeerden daarna onder andere over wat het verschil tussen een behoorlijke en een onbehoorlijke bekeuring en welk doel er aan beiden verbonden kan zijn. Bij de parkeerplaats bij Natuurpoort kwamen we een persoon tegen, die, zoals HH constateerde, het gebruik van de tondeuse niet helemaal goed had toegepast. Om hem nou gelijk een kale neet te nemen, gelijk HF, is wel wat overdreven. Hup, het bos weer in. Wat een geweldig nieuws dat de uitgezette Meles meles weer in aantal is gegroeid. We kwamen geen levend exemplaar tegen. Maar in het kader van het dierenbosspel kregen we wel een mooi doodliggend muizen exemplaar te zien en vingen een glimp van een Capreolus Capreolus op. Schoot voorbij en dus geen tijd voor een foto. Iets later en op een ander bospad in die buurt bleef waarschijnlijk hetzelfde dier nieuwsgierig staan en bekeek ons aandachtig en nauwkeurig. Nu wel tijd voor een foto.

Helaas niet erg scherp en de ander klein op de foto, maar de euforie bij de HH was er niet minder om. HH kreeg van HF toestemming om ook even te genieten. Dan kon dan mooi even op een bankje. Tevens konden water en brood naar de magen worden gestuurd te versteviging van de HH. En daar was de kale neet ook weer. De versnaperingen smaakten er niet minder door. Na een panoramashot verlieten we de zandvlakte. Niet lang daarna dacht HH de latrine gevonden te hebben. HF had ineens een bloedneus zogenaamd, want uit zijn diensttijd wist hij hoe een latrine zich aandient. Of was het nou zo, dat HH eindelijk dacht een boom te zien. De waarheid achterhaald het wel. Veel meer zand, heide en bos doorkruisten we om uiteindelijk bij de Roestelberg uit te komen. Een drukte van verlangen.

Hierna werden we getraktaart op een stukje hoog/laag door bos. De HH werden nog even lastig gevallen door een tweetal oudere ouderen op mountainbikes. Omdat het om dusdanige personen ging, brachten de HH respect op en lieten de schalkjes voorbij fietsen. Dat leverde wel veel dankjewellen op. We hadden wel al veel duinen gezien, maar nog bijzonder weinig water. Nou, ook daar werd tijdens deze wandeling aandacht aan besteed. Op een gegeven moment dook een een flinke plas water op. Hondervertier, mensenverzameling en een poetsgans werden ons aangeleverd op een bedienschotel. Na een korte ongewisheid kwamen op asfalt dat ons, naast uitzicht op poezewoes, leidde naar onderdewegdoor en de dorpsgrens van Kaatsheuvel. Even een kwinkslag: Doen we um helemaal of korten we af?: nou, helemaal natuurlijk. En de beloning was niet mis. Allereerst een molen. Toen ontmoetingen met plaatselijken van goede komaf. En ook nog de St. Janskerk; u weet wel, die van de onthoofding en dergelijke. Wilden we klokslag 3 uur weer bij de auto zijn? Ja. Okee.

Dan is een wandeling over de weekmarkt niet meer aan de orde. Na een mooi staaltje van hoe je beter niet kan parkeren te hebben mogen aanschouwen zagen we Piekfijn en konden bij de auto vaststellen, dat er minimaal twee dingen het geval waren. a) we waren terug bij de HF auto (veel kleurvarianten gezien tijdens de wandeling) en 2) blijheid i.v.m. schoenwissel. En dan moeten we weer dwangmatig overgaan tot het bespreken van de gebeurtenissen des daags en anderen daags. De terugrit leverde daarvoor niet genoeg files en dus tijd om alles door te nemen. Onder dwang vonden we eigenaar en personeel van een kast vol boeken bereid om ons op te vangen. Als tegenprestatie namen we met tegenzin de volgende goederen af: Mint The Chocolate, bitterballen, Springtij en 1 of andere Goose.