Wie van de drie?

Hoezo? Nou zo zo. Het Verenigde Koninkrijk, Danny Blind en de HH. Alle drie een andere weg inslaan en slechts 2 van dezen willens en wetens met het doel terug te keren naar de startpositie. Maar is dat wel het verschil? Een uiterst ingewikkelde toestand lijkt ons. Wellicht dat er bij het geheel hier en daar een adder onder het gras zit. Even tussendoor. Doen we anders niet. Maar nu wel. Hier en daar: door sommigen afgekort tot her en der. Door sommigen afgekort tot herder. Zou dat een verklaring kunnen zijn voor onder andere een goede, een Duitse en een Mechelse uitvoering daarvan?

Eén ding is zeker, de HH doen heel vaak een rondwandeling en keren daarna immer weer naar huis terug en zagen tijdens onze wandelingen nog nooit een ringslang in levende lijve. Zo blijft er nog immer iets over om naar te verlangen. Niet dat we met minder geen genoegen nemen, maar alles op zijn en/of haar tijd. HH had van iemand gehoord dat de omgeving van Leusden tot iets was uitgeroepen. Dat het inzake wandelgebied was, maakte hem wat nieuwsgierig. Toeval of niet; telepathie of niet: wie zal het zeggen, maar het gebeurde, dat HF hem vlak daarna een wandelvoorstel deed toekomen in de buurt van voorgenoemde plaats. Als een visser die beet heeft, hengelde HH doelbewust en welgemeend de figuurlijke vis goedkeurend binnen. Zo kwam het dus, dat HF hem op een bepaald tijdstip stoorde tijdens luister/lees aangelegenheden, om daarna saampjes gehoor te geven aan de roep van Leusden. De route: ach, deze https://www.route.nl/wandelroute/541019/wandelen-in-het-buitengebied-van-amersfoort . Het zou de eerste keer worden om aan de hand van een door deze organisatie vervaardigde route een wandelheid uit te voeren. Om enige verwarring onderweg te proberen te voorkomen, namen we papieren- en gps-beschrijving mee. Achteraf een zeer wijs besluit. U leest daar nog wel over waarschijnlijk. Volgzaam zochten we het startpunt op. In verband met herindeling en wegvernieling en -vernieuwing raakte de wegwijsmaker van HF door de war en gooide een mooie handdoek in de ring. Daar kochten we niets voor, dus toen moest een soort van gezond verstand het maar weer eens oplossen. Dat kunnen de HH ook nog wel, hoor. Al ras waren we dus bij de aangewezen beginopstelling. Wij werden aangenaam verrast door de ontvangst. Een strijdpoes met aanwijsbare gevechtservaring, gezien de staat van zijn neus. Koetjes en kalfjes, die vriendelijk ons gewauwel aanhoorden. En tot slot nog even vermelden: een voor HF favopoes.
 De avances waren over en weer en werden idem dito beantwoord. De plek waar al dit moois ons overkwam: http://landwinkeldekopermolen.nl/ . Geheel tegen onze principes in, is deze naamsvermelding ongesponsord. HF was bijna vergeten, waarom we hier waren. Maar het schoenwisselgedoe van HH maakte hem wakker en zo kon toch nog ruim voor het invallen van de duisternis aan de wandeling worden begonnen. HH had goed in de smiezen, dat routebegeleiding door HF fout zou zijn afgelopen en nam dus kordaat het voortouw. Reeds in een vroeg stadium was de beschrijving al wat onduidelijk. De gps-variant bood uitkomst. Dit kwam misschien ook een heel klein beetje door de bemoeizuchtige kunstgebitbezittende fietser. Hoe hij het in zijn hoofd haalde om iets een mooi jaargetijde te noemen, bleef ons onduidelijk, aangezien we niet om opheldering vroegen. Vennetjes, ruimtelijke huizenbouw en Harrie de Reiger hadden we al snel in het vizier. Dat beloofde nog wat.

Iets na het zijwindgevoelige kippenhok moesten we terug om het Stoutenburgerpad (een Klompenpad) alsnog te betreden. Aan het vriendelijke verzoek om niets af te snijden, gaven we eigenlijk 100% gevolg. De tocht aan de hand van de Hoevenlakensebeek was zeker mooi. Veel indruk maakten de grasmaairobot, die toch zeker voor een hectare grasland was ingehuurd. Ook onze kleerscheurloze passage langs zwanen willen we even melden. Ja, en dan biedt Kasteel Stoutenburg zich reeds aan. Een echt bezoek van de HH werd bij voorbaat al als ongewenst betiteld. We hielden derhalve afstand en beperkten ons tot een eromheenbeweging. Geheel op eigen risico deden we niets met een schepnet en betraden de bijenschuur. Er waren weinig bijen. HH mompelde iets over wespen en HF deed een kwinkslag in het duitenzakje door de mededeling dat de wespen eerst tot het Bijgeloof moesten worden bekeerd. Nou, u begrijpt het al. Was het trouwens een wigwam of een tipi daaro? Wat doet het ertoe. Na beplankt wandelen en bamboe betraden we de Emelaarseweg. Geen laars te zien, maar wel eieren van van Wee en zeer zwart aandoende mevrouw. Blijkbaar niet verkoold, want ze kon nog voortbewegen. Een vrolijke indruk liet zij, ondanks alles, op ons niet achter. Maar on the other hand: iedereen is wel eens niet allerblijst. De Ossendrijversbrug was wel erg blij en we kunnen daar diverse redenen voor aandragen. Waaronder de volop zonneschijn  en de aanwezigheid der HH.

De eerste reden was voor de tweede reden de oorzaak tot het uitdoen van wat kledij. Slechts t-shirts bedekten nu nog de zeer indrukwekkende torsoos van de HH. Zowel de twee Golden Retrievers als hun begeleider gaven daar direct blijk van. Terug op de Emelaarsweg waren de belangrijkste momenten de aanblik van schapen en schaapachtig kijkende ezels. Eenmaal op 't Jannendorp gebeurde het. De HH hadden inmiddels wel trek en daar stond een lonkende picknicktafel. Deze voorzien van groene aanslag en de HH van broeken met lichte kleur. Een huwelijk tussen die twee dingen is zelfs voor de HH een deur te ver. Dus dan maar met knorrende magen Achterveld in. Op het eerste gezicht zijn de HH geen mietjes, maar dat van knorrend en zo doet aan hun gestel en gemoedstoestand geen goed. Berichten over agressie jegens en toegebrachte openbare verwensingen aan plaatselijke bewoners zijn fake-news. Uit de hoeveelheid nieuwbouwactiviteiten kan overigens worden opgemaakt, dat voor diverse mensen dit dorp wel een aangenaam vertoeven in petto heeft. Leermoment onzerzijds:

 laten we ons niet laten leiden door een kortstondig, zelf aangepraat, ongenoegen. Afijn, we vervolgden en zagen een essentiële aanwijzing over het hoofd. Maar hé, dat leverde ons wel een zitbank op. En een zitbank is een uitkomst op het moment dat een dergelijk iets zeer gewenst is. En dan nog wel tegenover Hoeve Groot Zandbrink. U weet wel, daar waar de eigenaar van de hoeve tot aan de aangrenzende doorgaande weg zijn bebouwing en tot in de finesse zijn steentjes de dienst uit wil laten maken.

Zonder de afwijking onzerzijds (in dit geval van de route) zouden we dat niet in levende lijve hebben kunnen zien. Dat geldt trouwens ook voor de mevrouw, die een Porsche bestuurde. Heel vaak heen en weer over een traject van circa 500 meter. En voor de zeer schuchtere meneer, die een drone bestuurde. Of de mevrouw en de meneer ook maar iets voor elkaar over hadden of voelden, weten we niet. Weer vergeten te vragen. Toen werd het tijd om onze altoos aanwezige drang om in de toekomst te kijken en dromen te verruilen voor een blik naar het verleden. In haar visionaire blik had de Nederlandsche Regering besloten tot het aanleggen van de Grebbelinie.

Dat zou onze Oosterburen wel leren. Die hadden overigens beloofd, dat we onze zorgen aangaande aanvalling hunnerzijds gewoon opzij konden zetten. Maar ogenzandstrooiing bleek het geval. U kent de rest van het geheel. De HH betraden dan ook vol respect het terrein met haar nog aanwezige restantbouwselen. Het monument voor vier op 27 april 1945 omgebrachten was wel een dieptepunt. Dat het geheel nog in de omgeving leeft, zagen we aan het eind van het traject. Zwaar milieuverontreinigende en zeer verouderde militaire voertuigen kwamen aan, om een horde, in euforie levenden en belangstellenden voor iets, af te leveren. Wij vluchtten voor het verleden en liepen begeleid door hekwerk van Arfman langs het Valleikanaal. Waren we hier eerder, maar dan andersom? Misschien, maar we gingen naar de TOP-locatie (Toeristische Overstappunten).

Niet dat we die nodig hadden, want ons doel was de Kopermolen. Ondanks de werkzaamheden aan de Hessenweg bereikten we het einddoel levendig en wel. HF moest en zou kaasinkopen te aldaar. Het lukte. HH wachtte gedwee in de zon en zodoende een goedgemutst duo op naar huis. Waar zullen we deze dag afblussen was nu de vraag. Enigzins eigenhandig ging HF na wat file-ontvangst uit van een oudgediend boekengeheel. Daar werden we verwelkomd door een die gedurende onze aanwezigheid een aantal keren informeerde naar de juistheid van onze eerste bierkeuze.Aan haar consumptie gelegen zou het vat van De Konick Mint the Chocolate nooit leegraken. Om haar niet compleet af te vallen, kozen we als 2e keuze het Springtij der Texelaren. Samen met de bitterballen en een aantal keren het vrolijke geluid van glasbreuk was dit een afdoende afsluiting van het Leusdenomgevingavontuur.