zondag 9 september 2018

HH-akkoord; nooit van gehoord


De HH hebben deze week besloten en naar buiten gebracht, dat zij stoppen met wandelen, aangezien zij geen voorbeeld kennen van een wandeling waar dan ook, waar, nadat zij er gewandeld hebben, de oorspronkelijke bevolking nog woont en waar een vreedzaam samenlevingsverband bestaat. Echter, nadat er waarschuwingen van diverse kanten werden ge-uit omtrent de onjuistheid van de uitspraak, willen we nu laten we weten, dat het ons louter te doen was om prikkelingen uit te doen gaan. Net als na iets vergelijkbaars in de landelijke politiek zullen we met volledige inzet verder gaan met onze manier van wandelen. En omdat sommige koeien horens hebben, vatten (vt) en vatten (tt) we die met alle vier de handen aan. Vandaar dat u weer een korte beschrijving tegoed heeft van een wandeling.
Dit keer in de omgeving van Meerle. Gezien de rijbeurt aan HF ging dit sujet HH losweken van zijn vrouw en huis. Uiteraard voor tijdelijk. De vrouw was wederom verbaast over het feit dat aan het begin van de week de weersvoorspellingen voor de vrijdag tamelijk ongunstig waren, maar dat op de dag zelf het weer zich weer van de beste kant liet zien.  Samen hebben we getracht VA duidelijk te maken, dat de HH zich, m.b.t. de weersomstandigheden tijdens voorgenomen wandelingen, pas zorgen gaan maken en niet goed gaan slapen, als in een vroeg stadium mooi weer wordt voorspeld. Dus op naar een droge en redelijk zonovergoten wandeling.
De reis naar Meerle verliep vlekkeloos totdat een eikelboom 1 van zijn vrachten keihard op de voorruit van de HF-auto deed neerkomen met de opdracht zeker nog minimaal 5 seconden op die voorruit heen en weer te bonken. Mission accomplished! Als goedmakertje hiervoor had men in Meerle de kermis voor ons opgebouwd. En hoewel de overige auto's zwart van kleur waren, was er ook nog een parkeerplaats vrijgehouden op een gunstige plek. Kortom: veel aandacht was er besteed aan de komst van de HH. Het aanbod om een vernieuwbouwd huis aan te schaffen moesten we vriendelijk edoch resoluut afslaan. Het zag er naar uit, dat het voor HF een zware dag ging worden. Reeds in de plaats zelf waren voor hem diverse fotografeeropdrachten neergezet in de vorm van relibeelden. De eerste was een maagd met kroost in een vochtige omgeving. Na de blik op het oude raadhuis (schilders mogen offertes uitbrengen) was een enorme INRI aan de beurt. Al keuvelend liepen we het dorp uit en werden volledig genegeerd door twee Meerlebesjes. Even een stukje asfalt en al snel mochten we het domein De Elsakker betreden. Vanaf dat moment was het een komen en gaan van een stevig aantal andere wandelaars. Voor ons een ongekende hoeveelheid.
Maar we hadden geen last van gedrukte pret. Of het eikels of paddenstoelen zijn: het kapelletje werd er door beschermd. Hierdoor mag een ieder gratis een kaarsje aansteken.
Raad eens wie dat ook deden? Op termijn kunt u vernemen of de wensen zijn verwezenlijkt. Hoewel nog vroeg in de wedstrijd wilde HH een boom toespreken in vloeiend Henks. De boom zweeg. Dat gaf HF de gelegenheid om de prullenbak te openen en wat bleek: deze was jarig en had een ballon ontvangen. Zingen deden we niet, maar de hartelijke felicitaties konden natuurlijk niet achterwege blijven. En weer een foto van moeder en kind.
Deze actie werd snel opgevolgd door het passeren van een voormalig douanekantoor en grenspaal 1843. Op weg naar de St. Hubertuskapel werden we bedeesd aangesproken door een heer op zeer respectabele leeftijd in net pak, die de weg naar Meerle vroeg. Het lijkt er op, de HH overal als vraagbaak gebruikt gaan worden. Vorige week met een vriendelijk verzoek en nu ietwat verlegen. Behulpzaam als altijd werd hem de goede weg gewezen. Waarschijnlijk was de man zo onder de indruk van ons relaas, dat hij beduusd de informatie in zich op nam. In Nederland werden we welkom geheten door een blaffende hond, met de kop door het hek.
Achter het hek blijven is hier dier goed aangeleerd. Bij het Patersmoer waren schapen achtergelaten, die met z'n allen voor begrazing mochten zorgen. Verderop in een ander gedeelte van het landschap werd de begrazing op zich genomen door een tiental jonge stieren. Onze komst liet hen zo te zien koud, want het grazen werd niet of nauwelijks stilgelegd. De HH waren wel onder de indruk, maar dat kwam door de gehele zetting van dat moment. Van al het moois werden de buikjes wat onrustig en werd besloten in de zon wat aan de onrust te doen. Brood, een broodje, water en diverse soorten beleg zorgden er voor, dat de rust weerkeerde. Langs een nagenoeg drooggevallen ven kwamen we een aapmens tegen. Redelijk vlot daarna de Hemelstraat, alwaar HH dit kleinood aantrof.
Even een uitwisseling van gedachten over de functie, teruggelegd en toen werd het wat warmer. Waarschijnlijk door de Vagevuurstraat. Een nep-blind paard bracht geen schade toe, maar wenste ook geen conversatie met HH aan te gaan. De brocantewinkel lieten we rechts liggen en met rust. Zonder grenspaal of wat dan ook kon Belgiƫ weer onder de voeten komen. Om de koe in kwestie niet te beschamen laten we in het midden waar het was, maar als antwoord op een ontvangstsignaal bij 1 der HH, klonk een minimaal vierwerf zo hard antwoord. Na een minimaria werd door HF een lied ingezet ten einde de te voorschijn gekomen Huskies het zelfde te laten doen. Eentje deed voorzichtig mee, terwijl de ander een zogenaamde neusbloeding had. Nou, dan lekker niet.
Na de mededeling dat gras te koop is, kwam een vrachtwagen met hoge snelheid aangereden. Het ietwat slingerende karakter van het gevaarte werd volop verklaard door het feit dat de bestuurder wat ongemak ondervond bij het hanteren van zijn mobiele telefoon. Alert reageren van de HH heeft er voor gezorgd, dat dit verhaal nog tot stand heeft kunnen komen. Sinds het begin van het samenzijn had HH de plaatsnaam Ulicoten al diverse malen in de mond genomen. Onder andere door wegomlegging deden we het dorp niet aan. En daar probeerde HF flora aan te spreken, zij het in vloeiend Frans. Ook deze poging tot contact met de natuur bleef onbeantwoord. Een aantal keren mochten we de Heerleseloop kruizen, maar de hazelworm hield zich voor ons verscholen. Bij de Beemden waren we even het spoor bijster, maar de ons o zo bekende eigen inbreng bleef achterwege.
De natuur werd verlaten en een korte zoektocht naar geschikte Meerlese horeca werd ingezet. Zonder positief resultaat. Terug bij de auto werd de slagboom bij de begraafplaats ineens wel naar beneden gedaan. Het deerde ons niet en na goed overleg kozen we als napraat- en nazitlocatie Klein Amerika. Even controleren of elke dag hagelslag nog steeds maar elke dag hagelslag is. De bedieningsdame, die ons destijds deze wijsheid aan de hand deed, bleek nog steeds in dienst. Of de wijsheden zoals " Zoals het klokje thuis tikt, tikt het overal" en " Oost, west, thuis is het ook klote" ook van haar hand zijn, blijft een raadsel. Wel werd duidelijk, dat men te aldaar Lindeboom bier drinkt. Ons werd gegeven diverse Gouverneur varianten. Samen met het bittergarnituur een waardige vervolg op de heerlijke wandeling. 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten