Zoals duidelijk is gebleken, sliepen de HH. Deel 1 en 2 van de hotelbelovingen waren daarmee ingelost. En het ontbijt kon daarom niet achterblijven. Ruimschoots voorzien van voedselaria en dito drink schoven we aan op het terras aan een tafeltje voor twee. De zon zorgde voor verwarming en brede glimlachen op de HH-gezichten. Uitweiden omtrent de inhoud: nu even niet. Dat doet niet af aan het feit dat het een prima verzorgde aangelegenheid was. Voor herhaling vatbaar. Broekspijpen achterlatend in het hotel (met medeweten) en lunchpaketten mee; op naar treinstation Houthem-St. Gerlach.
Na een steenworpse wandeling begon het wachten op de trein naar Klimmen-Ransdaal. Door animatie van Engels-Nederlandsen (of andersom) duurde dat slechts een korte duurtijd. Volgens HF was het nu 2 stations rijden ver. Gelukkig kon Veolia wel tellen en daarom bij het derde station uitstappen en uitchecken. Meetapparatuur aan en de Groene Wissel 150 werd tevoorschijn gehaald. Met de belofte van zicht op en ontmoeting met de Eyserbeek in het verschiet trappelden onze benen van ongeduld. En daar ging het loos. Zonder aarzeling en dergelijke kordaat onder andere de Spoorstraat in.
De mevrouwsmeisje en de hond konden ons niet stoppen en zodoende langs fruitbomenbloei. Op de doorgaans rustige asfaltweg beleefden de HH een ander gevoel. Maar het zien van een vers geslachte kip bij de ingang van de dassenburcht was er niet minder bijzonder om. Vlak voordat we het holle pad gingen betreden, was daar Bello. Bello had voor de gelegenheid zijn tandjes erg goed gepoetst en liet ons zonder verdere informatie het resultaat zien. We waren lovend over de staat van zijn gebit. Blijkbaar zag Bello dat als een gebaar van vriendschap, want enige tijd liep hij vrolijk achter ons aan. In Ubachsberg was vooral rust en de St. Bernarduskerk. Redenen genoeg om via een leuk bosje en langs een molen de route te volgen naar de eerdergenoemde beek. Een prachtige omgeving trouwens waardoor we meanderden.
En na de ontmoeting met de twee paarden kwamen we bij de beek. Om te laten zien, dat ook wij water bij ons hadden, lieten we al drinkende de voorraad daarvan enigszins slinken. Op slinkse wijze hadden de lichamen namelijk vocht in onze kledingstukken laten verdwijnen.
Na het oversteken van de Eyserbeek kwamen in een weiland.
De daar aanwezige koetjes en kalfjes waren het niet alleen van plan, maar lieten ons op niet mis te verstane wijze blijken, dat zij met veel meer waren en daardoor meer recht hadden op de drinkbak. Dat men van ons echter geen concurrentie had te duchten, werd hen wel duidelijk toen we het weiland verlieten. En vlak daarna stonden/liepen we Eys binnen. Een blik op de klok en het vaststellen van de nog te gane kilometers in combinatie met de vrolijke groet van de rollatordame, deed ons besluiten om vooralsnog niet het lunchpakket aan te spreken, maar een geldelijke donatie te doen aan de plaatselijk horeca genaamd Bie de Tantes in ruil voor eten en drinken. We waren welkom, net als een aantal anderen. Een plek in de schaduw en, daredevils als we zijn, Tantesbier besteld. Toen de menukaart ons werd getoond, viel op dat men heel veel met plaatselijke producten werkt. Eensgezind bestelden we hetzelfde:
Tantes lunchparade: 4 lekkere dingetjes in 1 portie - Mosterdsoepje, kaaskroketje, gerookte zalm, Limburgs gekruide Pulled pork van het Duroc scharrelvarken met mosterd-biersaus. Heerlijk met kleine bolletjes van bakker Jos.
Een klomp met bestek en nog even geduld. Maar toen kwam het: jongens, wat een verwennerij en ook de erg prettige bediening van diverse pluimage: geweldig. Scooterverhuur doet men in deze omgeving ook. Niets voor de HH, maar wel voor sommige anderen. Alhoewel we af en toe wel twijfelden aan de bekwaamheid van enkele huurders. Maar goed, ieder z'n ding. We waren wel bijna vergeten, dat we hier voor wandelingen zijn. Dus vooruit met de geit en de hort weer op. Het spoortunneltje door en op naar de volgende ontmoeting met bruine koeien. Men had blijkbaar heerlijk gedronken van het Eyswater en zocht nu weer naar smulgras. We lieten ze even in alle rust oversteken. Wijzelf staken verderop het museum-stroomspoorlijntje over. Op naar Elkenrade. We letten heel goed op en kwamen daardoor op het geadviseerde holle paadje. Echt iets om overheen te gaan na een paar dagen fikse regen. Maar helaas, nu was het niet glad en glibberig. De route ging ook nog via een flink stijgend pad. Dat waren geen loze woorden. Maar na wat gehijg en gepuf waren we weer boven Henk en Frans. Er volgden nog een paar ontmoetingen met weidedieren, maar al snel deden we Ransdaal al weer aan.
Inchecken en wachten op de trein en daarna hoepla. Omdat we gister al een aanmelding hadden gedaan bij Madelon in het hotel, konden we nu rechtstreeks door naar het terras aldaar. Dat resulteerde, het zal u verbazing, in consumptie van licht-alcoholische versnaperingen. Van hotelwege werd ons een kleine warm hapje gegund. Opfrissen en lopend naar Valkenburg. Niets nieuws. Neerstrijken op terras en daar zorgen voor wat drinkbaars, elders wat eten en iets drinkbaars, ietwat rap naar de trein en daar wachtten de slaapplekken reeds op ons. De 1 wel wat en de ander helaas niet deelgenoot van wat feestgedruis. Maar wederom een goede en gezonde nachtrust. Op naar nieuwe avonturen.
Na het oversteken van de Eyserbeek kwamen in een weiland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten