Zo, goed uitgerust gaan ontbijten en de rekening al dan niet met creditcard betaald. Afscheid genomen van het hotel en voorwaarts naar het startpunt van onze volgende en laatste avontuur in de reeks van vier aaneengeslotenen. De startplek is voor ons geen onbekende.
Vorig jaar sliepen we de eerste nacht van de toenmalige HH-vierdaagse. de keuze was gevallen op route 15 van de Wandelgids Zuid-Limburg.
Deze dus: http://www.wandelgidszuidlimburg.com/wandelroutes/015.html . Want een dagje Duitsland mag best gevolgd worden door een dagje Franstalig België, toch. Om van Eijsden naar Lanaye te komen is onder ander zwemmen een mogelijkheid. De HH kozen voor het pontje en na een korte reis van ca. drie minuten stonden we in La Belgique. Wellicht denkt u: oh, die jongens lappen de route aan hun laars en gaan naar het beroemde Fort van Eben-Emael. Nou, mooi niet. Eerlijk gezegd wisten we niet van het bestaan af en dan nog.
Men houdt er ruime sluitingstijden op na. Enfin, van de boot af en een stukje langs de lieflijk doch kordaat stromende Maas. Pas onderweg en daar liep we een meneer tegemoet, die naast een hond aan de lijn, een jong eendje in de hand bij zich had. Iets verderop deed een familie aan in ieder geval vissen en pissen. Waarschijnlijk hebben we een prachtig uitzicht over de Maas gemist, maar de landtong helemaal aflopen deden we lekker niet. Dat ook België niet stilstaat merkten we, toen de route wreed bleek onderbroken en veranderd door iets wat op een stijgend en dalend wandelpad leek. Uiteraard zaten we in no time weer op het goede spoor, zodat we kort daarna konden genoten van mooie wanklanken in zang- en gitaargeluiden.
Voordat we door de sirenen konden worden betoverd, verlieten we het dorp via de brug. En daar stond de natuur in de vorm van Montagne St.Pierre al klaar om ons van allerlei nieuwe belevenissen te voorzien. Allereerst een trapbeklimming en daarna iets wat op klauteren door een kloof leek. Dit alles om bij grot nummer 1 van de dag te komen. We werden hartelijk welkom geheten door een tiental schapen en verder bleken nog wat familie- of kuddeleden zich te bevinden. Nog wat klimwerk en daar kwamen we dan het bos uit en stonden we aan de rand van akkerland. Vlak voor de dorpsgrens van Emael kwam ons een pakezelbrommer tegemoet en sloegen we linksaf het pad tussen akkervelden in. Een steengroeve probeerde zich te verbergen, maar de HH hadden haar al gespot. Nadat de crossmotors weer weg waren, kregen we een duidelijker blik op de groeve. Even twijfelen en dan gewoon resoluut het dorp inwandelen. Voor deze dag hadden we geen lunchpakket mee en daarom kozen we voor het neerstrijken op het terras van La Jade. Een grote groep was ons reeds voorgegaan.
Na ons volgde een moeder met dochter en kleindochter, die niet direct hun zitplaatsen kozen. Een paar verkassen verkozen zij. Wat doen de HH indien het behoorlijk warm is en er is een vochtige versnapering voorhanden, die voorzien is van hopextrakt? Inderdaad. En even later bestelden we een eenvoudige lunch. HH ging, u raadt het nooit, voor de huisgemaakte gehaktballen en HF koos voor pasta. Aangezien het prepareren van deze gerechten nog al wat tijd in beslag nam, moest er meer gedronken worden. Uiteindelijk smulden we volop en konden we onze weg vervolgen.
Het niet naar het toilet gaan bij het restaurant brak ons allebei op. Natuurwaterlatingen waren het gevolg. Daarop volgde een ontmoeting met een via- of oudtreinduct. En voor we het wisten waren we weer aardig aan het klimmen. En beetje bos en mijn hemel: het leek wel of we voor een afdeling in de Alpen of iets dergelijks stonden. Oh's en ah's onzerzijds. Of dat ook het geval was bij het stelletje dat omhoog ging, weten we niet. De heer groette wel, maar de bijbehorende dame gaf geen sjoege. Door al deze hoogte- en drukverschillen leek het HF verstandig even wat gewicht achter te laten. Vlak daarna werden we toegesproken door een ietwat verwaande dame. Geen van beiden werden we door haar aangekeken, maar zij wenste wel een antwoord op de vraag: Is daar verderop die vijver waar zoveel kikkers zitten? Op deze en ook haar volgende vraag antwoorden we negatief of veinsden we in ieder geval onwetendheid. Als beloning krijgen we nog even een fikse stijging middels trappen te verduren.
De beloning daarvoor was dan weer een behoorlijk aantal grotten en houten schapen met informatie in de rug. Hierna volgde een korte afdaling naar de brug van vanochtend en langs een soort noodtentenkamp kwamen we op de plek waar 's ochtends zo mooi gemusiceerd werd. Nog even een korte omzwerving in Lanaye en toen streken we neer op het terras van Le Grand Petit.
Een zeer behulpzame medebezoeker liet ons weten, dat we onze wensen binnen kenbaar moesten maken. Dat resulteerde in twee emmers (halve liters) van het type Cristal Alken (vers bier van hier volgens een reclamebord, maar neem dat niet te letterlijk). Nadat de dame op leeftijd hijgend en puffend naast ons had plaatsgenomen, rookte ze vrolijk een sigaretje op. We dronken voldaan onze hopwaters en daarna volgde de thuisrit. Voldaan en met een schat aan waardevolle herinnering en nieuwe belevenissen namen de HH in Rotterdam afscheid van elkander. Driewerf hoera voor de weergoden en de anderen die het allemaal mogelijk maakten, wat we de afgelopen dagen hebben beleefd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten